Οι Σεϋχέλλες (πρώην Μπαχάμες) ήταν από τα πρώτα καταστήματα bistronomy –στα ελληνικά θα λέγαμε «γαστροκαφενείο»– στην Αθήνα, ενώ στη συγκεκριμένη κατηγορία τα πρωτεία είχε ανέκαθεν η Θεσσαλονίκη. Πλέον λειτουργεί «υπό νέα διεύθυνση», τουλάχιστον κατά το ήμισυ, αφού στο νέο ιδιοκτησιακό σχήμα, εκτός από τον Μάνο Ζουρνατζή του Gastone, συμμετέχει και ο εκ των ιδρυτών των Σεϋχελλών Φώτης Φωτεινόγλου, που έγινε στη συνέχεια γνωστός από το Φίτα. H σάλα έχει εμφανώς φρεσκαριστεί, αλλά διατηρεί απόλυτα την αίσθηση που είχε κατά το παρελθόν, ενώ αγνώριστη –με την καλή έννοια– είναι η εξυπηρέτηση, την οποία προηγουμένως δύσκολα θα χαρακτήριζε κανείς γρήγορη, φιλική ή αποτελεσματική.
 |
 |
Πολλά από τα πιάτα που έκαναν γνωστές τις Σεϋχέλλες, όπως το signature dish με παπαρδέλες και σάλτσα καβουρμά, παραμένουν στον κατάλογο, με αποτέλεσμα να μην απογοητευτούν οι φίλοι του καταστήματος. Υπάρχει όμως μία αδιόρατη διαφορά στην εκτέλεση των συνταγών, η οποία ωστόσο μπορεί να οφείλεται στο ότι «ροντάρεται» ακόμη η ομάδα της κουζίνας. Τα σουγάνια (κρεμμυδοκεφτέδες) με βοδινή ουρά και σταφίδα ήταν νόστιμα, αλλά μάλλον παραψημένα, ενώ πολύ καλή και πρωτότυπη ήταν η ιδέα του ψητού θράψαλου με χαρόζια (τύπος φασολιού) Δομοκού. Η σπαλομπριζόλα ήταν υπέροχη και σωστά ψημένη, από άποψη μεγέθους όμως μάλλον ανήκε στην κατηγορία που οι Αμερικανοί αποκαλούν «petite». Καλής ποιότητας και ζουμερό ήταν το συκώτι, το οποίο προσωπικά θα προτιμούσα χωρίς φρέσκο ελαιόλαδο.
Μεγάλη είναι η βελτίωση στη λίστα κρασιών, η οποία είναι σαφώς εκτενέστερη του παρελθόντος και καλά επιμελημένη, ενώ πολύ καλύτερα είναι και τα γλυκά, μεταξύ των οποίων μια καλοφτιαγμένη κρέμα καραμελέ και μια σούπα αποδομημένου al dente ρυζόγαλου, η οποία δεν ξέρω εάν ήταν ατύχημα, αλλά μου άρεσε πολύ (η διακοσμητική σος καραμέλας προσέθετε γευστικά αλλά όχι και οπτικά).
Πιστές στον τύπο του καταστήματος, οι Σεϋχέλλες παραμένουν, τηρουμένων των αναλογιών, λογικές τιμολογιακά, με τη «ζημία» να κυμαίνεται περί τα τριάντα ευρώ κατ’ άτομο, χωρίς τα ποτά. Οι νέες Σεϋχέλλες είναι ιδιαίτερα δημοφιλείς, γεγονός το οποίο σε συνδυασμό με τον μικρό αριθμό θέσεων λόγω εποχής –το καλοκαίρι αναπτύσσει τραπεζοκαθίσματα al fresco– καθιστά απαραίτητη την κράτηση, η οποία γίνεται με το, μάλλον ξένο για την ελληνική νοοτροπία, σύστημα της προκαθορισμένης ζώνης ώρας. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Ελλάδα βρίσκεται μεταξύ των τριών πρώτων χωρών του ΟΟΣΑ ως προς τον χρόνο που αφιερώνουμε ημερησίως στο φαγητό και στο ποτό.