Για αυτό τις φτιάχνουμε τις σούπες. Για να μας ζεστάνουν. Αλλά καμιά φορά μας ζεσταίνουν κι από μέσα. Ένας χειμωνιάτικος τραχανάς πυκνός-πυκνός, όπως τον έκανε η γιαγιά, μια αχνιστή κοτόσουπα με κότα διαλεγμένη με περισσή φροντίδα, κι αυγά πιο-φρέσκα-δε-γίνεται, μια κατσαρόλα με ένα βραστό, με μοσχάρι και λαχανικά, φτιαγμένο από χέρια που ήξεραν μόνο να δίνουν –στο μυαλό μας τουλάχιστον– ήταν γεύσεις που μας μεγάλωσαν. Φαγητά απλά, αλλά με απλότητα σοφή, καλοϊσορροπημένα, με πρώτης τάξης υλικά, που έγιναν μέτρο σύγκρισης και σημείο αναφοράς. Καθόρισαν το γευστικό μας κριτήριο.
Αυτής της λογικής είναι οι σούπες που θα βρείτε παρακάτω. Παραδοσιακές, με γεύσεις γραμμένες στο DNA μας, από αυτές που χτυπάνε μυστικές χορδές, που μας πάνε πίσω στα παιδικά μας χρόνια και στις ρίζες της καλής σπιτικής μαγειρικής που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Φακές, ρεβυθάδες και φασολάδες χορταστικές και θρεπτικές, γιουβαρλάκια-βάλσαμο για το κρύο, γίδα βραστή, ψαρόσουπες… Κάποιες είναι κοντά σε όσα θυμόμαστε κι εμείς κι οι σεφ του «Γ» από τις δικές μας γιαγιάδες και άλλες τις καταγράψαμε στα ταξίδια μας σε διάφορα σημεία της Ελλάδας, σε σπίτια που επισκεφτήκαμε και μας έκαναν το τραπέζι. Από γυναίκες που μας έβαλαν στην κουζίνα τους, μας δίδαξαν τα μυστικά τους και μοιράστηκαν μαζί μας ιστορίες. Οι σούπες τους είναι όπως κι εκείνες. Φτιαγμένες, προγραμματισμένες, να δίνουν, να φροντίζουν, να σε δυναμώνουν, να αντέχουν στον χρόνο.