Η σχολική ζωή στη Χιλή του Πινοσέτ μέσα από το θαυμαστό μυθιστόρημα της Νόνα Φερνάντες.
Αργοκίνητοι, πιξελαρισμένοι εξωγήινοι εμφανίζονται στη μαύρη οθόνη της τηλεόρασης και αν καταφέρουν να φτάσουν μέχρι κάτω, σημαίνει ότι εισέβαλαν επιτυχώς στη Γη. Ο παίκτης οφείλει να τους καταστρέψει, ρίχνοντας λέιζερ βολές που συνοδεύονται από ένα διαπεραστικό ηλεκτρικό σφύριγμα – όσοι είχατε παίξει το Space Invaders τη δεκαετία του ’80 ίσως ο ήχος αυτός να φτάνει ακόμα στα αυτιά σας. Ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα video games της εποχής. Μας το θύμισε η Χιλιανή συγγραφέας Νόνα Φερνάντες (γενν. 1971) με το μυθιστόρημά της «Space Invaders» (εκδ. Gutenberg), περιγράφοντας πώς τα χρόνια εκείνα τα παιδιά στην πατρίδα της εξολόθρευαν εξωγήινους, όπως ακριβώς στους δρόμους οι δικτατορικές δυνάμεις του Πινοσέτ εξολόθρευαν τους πολιτικούς τους αντιπάλους.
Η ιστορία είναι η εξής: Μια μαθήτρια, κόρη καθεστωτικού στελέχους, εξαφανίζεται αινιγματικά και δεκαετίες αργότερα στοιχειώνει τα όνειρα και τις μνήμες των συμμαθητών της. Οι θολές και αποσπασματικές εικόνες του κοριτσιού μεταφέρονται στον αναγνώστη σαν ψηφίδες της συλλογικής μνήμης μιας γενιάς που μεγάλωσε σαν σκιά μέσα στο βαθύ σκοτάδι. Οι παλιοί συμμαθητές χάθηκαν με τα χρόνια, αλλά συναντιούνται στις κοινές τους αναμνήσεις, που περιστρέφονται γύρω από τη χαμένη Εστρέγια Γκονσάλες και τη χαμένη τους αθωότητα. Το τραύμα χαράσσει και η Φερνάντες το παρατηρεί, όμως όχι για να το σβήσει (δεν σβήνεται), αλλά για να την/μας βοηθήσει να καταλάβουμε. Σε μια συνέντευξή της (αποσπάσματα από συνεντεύξεις της περιλαμβάνονται στο τέλος της έκδοσης) λέει το εξής: «Έχω εμμονή με τη μνήμη και το παρελθόν εκείνων των χρόνων, γιατί πιστεύω πως είναι ο μοναδικός τρόπος να κατανοήσουμε το παρόν. Το παρελθόν είναι ένας χάρτης, ένας οδικός χάρτης για το μέλλον».
Σπουδαία δουλειά στη μετάφραση, στην εισαγωγή και στο επίμετρο από τον Κώστα Αθανασίου. ■