Έγινε λοιπόν μια όμορφη συνήθεια, από το Νόμπελ και μετά, να διαβάζουμε κάθε λίγο καιρό μια συλλογή της Λουίζ Γκλικ – η αρχή έγινε με την Πιστή και ενάρετη νύχτα, ακολούθησε η Άγρια ίρις, τώρα κυκλοφόρησαν οι Χειμωνιάτικες συνταγές από την κοινότητα, όλες από τις εκδόσεις Στερέωμα. Η τελευταία είναι και η πιο πρόσφατη συλλογή της, η πρώτη μετά το βραβείο. Αντιγράφω λίγο άκομψα ένα τετράστιχο που παραπέμπει στον τίτλο: «Το βιβλίο περιέχει / μόνο συνταγές για τον χειμώνα, όταν η ζωή είναι σκληρή. / Την άνοιξη, / ο καθένας μπορεί να φτιάξει ένα ωραίο φαγητό». Από τις λοιπές μεταφρασμένες εκδόσεις πρέπει να αναφέρω την ανθολογία των ποιημάτων Εκεί όπου δεν είμαστε (εκδ. Ίκαρος) του Γκεόργκι Γκοσποντίνοφ, ο οποίος στο μυαλό μου ήταν καταχωρισμένος ως πεζογράφος (εξαιρετικών μυθιστορημάτων). Αυτός ο διπλός τρόπος έκφρασης ενίοτε δικαιολογεί μια επιφύλαξη – ας μην υπάρχει σ’ αυτή την περίπτωση. Τα μελαγχολικά ποιήματα του Γκοσποντίνοφ είναι εξαιρετικά. Ποιητής και πεζογράφος, άλλωστε, το πιο τρανταχτό παράδειγμα, υπήρξε και ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Από τις εκδόσεις Πατάκη κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό το Πυρετός του Μπουένος Άιρες, μια έκδοση στην οποία εμπεριέχονται οι τρεις πρώτες ποιητικές συλλογές του Μπόρχες, τα πρώτα του βήματα στη λογοτεχνία. Στην πρώτη από τις τρεις αυτές συλλογές, την ομώνυμη, με ημερομηνία έκδοσης το 1923, ο Μπόρχες ήταν μόλις 24 ετών.
Στα ελληνικά. Με έλξη από την Ιστορία και τον τόπο, πάνω στα ίχνη των ποιητών που έχουν περάσει από εδώ, ο Κυριάκος Χαραλαμπίδης, ο πολυβραβευμένος Κύπριος ποιητής και ένας από τους σημαντικότερους που γράφουν ποίηση στη γλώσσα μας, παρουσιάζει τη συλλογή του Η νύχτα των κήπων, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος. Ξεχώρισα επίσης το βιβλίο του Θοδωρή Ρακόπουλου Στις εθνικές οδούς (εκδ. Νεφέλη), που αποτελείται από ποιήματα (κυρίως) και μικρά, ποιητικά πεζά. Υπάρχει και ένα που λέγεται Πάγος και είναι και τα δύο συγχρόνως, αλλά αυτό δεν έχει σημασία, όχι τουλάχιστον όση έχει αυτή η απόσταση που κρατάει ο ποιητής από τα πράγματα, ακόμα και αυτά που μοιάζουν δικά του. Σαν να προσπαθεί να κοιτάξει καλύτερα και έτσι κοιτάμε καλύτερα όλοι. Και τη συλλογή της Κορίνας Καλούδη Χρειάστηκε να κλέψω (εκδ. Περισπωμένη). Αποτελείται από ολιγόστιχα ποιήματα – ακόμα και δίστιχα. Θα μαρτυρήσω την προέλευση του τίτλου: «Χρειάστηκε να κλέψω. / Ήταν αναγκαίο να έχω κάτι». Πόσο πολύ ωραίο. Μου άρεσαν επίσης, από όσες συλλογές έφτασαν στα χέρια μου τον τελευταίο καιρό, το Πέφτοντας σκόνη (εκδ. Ενύπνιο) του Πάνου Κυπαρίσση, το Οικείο σκοτάδι (εκδ. Νεφέλη) του Γιάννη Ευθυμιάδη, το Έπεσα στα τέσσερα (εκδ. Πόλις) της Μαρίας Κοπανίτσα και το Όταν ο Αμαντέους συνάντησε τον Άγιο Γεράσιμο στον θάλαμο 218 (εκδ. Ενύπνιο) του Ζαχαρία Σώκου. Το άφησα για το τέλος, γιατί είναι γραμμένο σε μορφή ημερολογίου, ποίημα και ημέρα, και ήθελα να αντιγράψω δύο στίχους από το «σήμερα»: «Κι όμως θάλλουν τα πεύκα έξωθεν / ασίγαστα τζιτζίκια / ο χρόνος γυρισμένος από την ανάποδη».