Έχω γύρω μου 999 (ΠΑΡΑ ΛΙΓΑ) τεύχη, ταξινομημένα σε χάρτινες θήκες επάνω και δίπλα από το γραφείο μου. H αποστολή μου είναι η εξής: να τα διαβάσω όλα, να σημειώσω, να θυμηθώ. Τεύχος πρώτο, λοιπόν, ξεκινάω, πρώτη Κυριακή Ιουνίου του 2003, το ανοίγω και βλέπω ένα ρεπορτάζ με παιδιά 18, 19 και 20 χρονών που περιγράφουν πώς ονειρεύονται το μέλλον. Και ως εκ θαύματος μεταφέρομαι κι εγώ σε εκείνη την ηλικία, είμαι ξανά φοιτητής, κάθομαι σε κάποιο καφέ του κέντρου, συζητάω για τέχνη, μπάλα και διακοπές, με μια εξεταστική να σέρνεται στο περιθώριο, ξεφυλλίζω το καινούργιο περιοδικό της Καθημερινής. Το μέλλον, ε; (Κοιτάζω την κρυστάλλινη σφαίρα μου, βλέπω ένα γραφείο και γύρω 999 τεύχη.) Ανοίγω το δεύτερο, το τρίτο, το τέταρτο τεύχος, προχωράω παρακάτω. Η Ελλάδα ετοιμάζεται για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ανοίγουν νέες στάσεις στο μετρό, η γέφυρα σιγά σιγά ενώνεται στο Ρίο. Στις σελίδες εκείνων των πρώτων τευχών, αξιοποιώντας κανείς τη σημερινή απόσταση, μπορεί να διακρίνει την αθωότητα μιας κοινωνίας που δεν υποψιαζόταν ότι έρχονταν δύσκολα χρόνια. Όμως, όσο διαφορετικός ήταν ο κόσμος πριν από 19 χρόνια, άλλο τόσο διαφορετικό ήταν και το «Κ». Αγνώριστο στην όψη, άλλη αισθητική, άλλη φιλοσοφία – ένα περιοδικό που φτιαχνόταν με βάση το ρεπορτάζ και την άποψη, χωρίς την πολυτέλεια του ιντερνετικού πλούτου. Εκείνα τα χρόνια, οι συνδέσεις ήταν ακόμα αργές, σόσιαλ μίντια δεν υπήρχαν, η Wikipedia έκανε τα πρώτα της βήματα, τα ξένα περιοδικά και τις εφημερίδες τα έβρισκες στα πρακτορεία Τύπου.
Έχω γύρω μου 999 τεύχη, προχωράω στο επόμενο, στο μεθεπόμενο, γυρίζω σελίδες και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά σ’ ένα περίπτερο, έχω μόλις αγοράσει την εφημερίδα, ψάχνω το τεύχος, βλέπω το όνομά μου. Δεν είναι μικρή υπόθεση. (Ο χρησμός της κρυστάλλινης σφαίρας αρχίζει να βγαίνει.) Ο Σωκράτης Τσιχλιάς, διευθυντής σύνταξης τότε του περιοδικού, μου είχε πει ότι «τώρα έχεις μόνο το κείμενό σου. Μετά θα έχεις την ατζέντα σου, τις επαφές σου. Αν τα πας καλά, στο τέλος θα έχεις το όνομά σου». Συνεχίζω να ανοίγω τα τεύχη, το ένα μετά το άλλο, το «Κ» έχει βρει τον χαρακτήρα του, συναντάω μεγάλες έρευνες κι αποστολές σε όλο τον κόσμο. Και φυσικά συνεντεύξεις· σύντομες κουβέντες ή μεγάλες εξομολογήσεις, το «Κ» φιλοξένησε, που λέει ο λόγος, τους πάντες· από τη Μαντόνα και τον Ντι Κάπριο μέχρι τον Μητροπάνο. Και μια σειρά πολιτικών προσώπων, Προέδρους της Δημοκρατίας και πρωθυπουργούς – κάποιες φορές μάλιστα, πριν ακόμα γίνουν, όπως συνέβη για παράδειγμα με τον Αλέξη Τσίπρα, που τον βλέπω μπροστά μου ως υποψήφιο του Συνασπισμού για τη δημαρχία της Αθήνας.
Έχω γύρω μου 999 τεύχη, τα ξεφυλλίζω και βρίσκομαι σε ένα πλοίο και μετά βρίσκομαι σε ένα τρένο, τσεκάρω τις μπαταρίες στο μαγνητοφωνάκι μου, καθαρογράφω τις σημειώσεις στα μπλοκάκια μου. Είναι η περίοδος της μεγάλης «εκστρατείας» του «Κ» στα απομακρυσμένα νησιά και στις επαρχίες της Βόρειας Ελλάδας, ξεφυλλίζω και βλέπω στιγμιότυπα ζωής από κάθε γωνιά της χώρας. Βλέπω χαμογελαστούς μαθητές σε μονοθέσια, αγρότες και ψαράδες την ώρα της δουλειάς, γιατρούς που τους πετύχαμε στο αγροτικό τους, δημάρχους μικρών χωριών, μια γυναίκα που χαιρετάει φιλικά πίσω από ένα ξύλινο παράθυρο. Βλέπω όλους αυτούς τους «ανθρώπους της διπλανής πόρτας» που μοιράστηκαν την εμπειρία τους, τις συνήθειες, τα προβλήματα και τα όνειρά τους και έδωσαν στις σελίδες του «Κ» το χρώμα της ελληνικής επαρχίας. Την ίδια πάνω κάτω στιγμή που η κρίση άρχιζε να μουντζουρώνει τα πάντα.
Έχω γύρω μου 999 τεύχη, τα επετειακά τα τραβάω στην άκρη, είναι ειδική περίπτωση αυτά. Λέω για τα τεύχη εκείνα που για χρόνια κυκλοφορούσαν τις γιορτές, τα τεύχη των «εικόνων», όπως τα λέγαμε, ή των «στιγμών», τα ξεφυλλίζω και ξαφνικά βρίσκομαι μπροστά από ένα τραπέζι με εκατοντάδες εκτυπωμένες φωτογραφίες. Είναι οι εικόνες με τα μεγάλα γεγονότα της χρονιάς, τα πιο χαριτωμένα στιγμιότυπα, οτιδήποτε. Ο γρίφος του συνδυασμού τους υπήρξε κάποιες χρονιές ο συνοδός μας στην αλλαγή του έτους.
Έχω γύρω μου 999 τεύχη, ξεφυλλίζω, βλέπω εικόνες από εργοτάξια, η Ελλάδα χτίζεται πάλι, μεγάλα έργα, στην παραλία υψώνεται το «Νιάρχος», το μετρό φτάνει στον Πειραιά, τα έργα στην Πινακοθήκη προχωρούν. Η φυσιογνωμία της χώρας αλλάζει ξανά, ο τουρισμός, το Ελληνικό, το Μουσείο Γουλανδρή, το Airbnb και τα καινούργια μπαράκια στο κέντρο, τα μεγάλα ξενοδοχεία, ο Λάνθιμος, ο Τσιτσιπάς, ο Αντετοκούνμπο. Και έξω ο κόσμος αλλάζει. Ξαφνικά βρίσκομαι νύχτα στο γραφείο, η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ ανατρέπει τελευταία στιγμή το εξώφυλλο του τεύχους. Γυρίζω τις σελίδες και πέφτω στο κίνημα του #MeΤoo, σε ρεπορτάζ απ’ την Αγγλία για το Brexit.
Έχω γύρω μου 999 τεύχη και φτάνω πια στις πρώτες μέρες του 2020, βλέπω εικόνες από τη Γουχάν, απλώνεται σιγά σιγά η ανησυχία στις σελίδες. Ξαφνικά βρίσκομαι κλεισμένος στο σπίτι, πρώτο λοκντάουν, οι συσκέψεις γίνονται μέσω τηλεφώνου, γράφουμε με το ένα μάτι στις ειδήσεις. Το να φτιαχτεί ένα περιοδικό από απόσταση, αν δεν το βλέπαμε να συμβαίνει, θα το θεωρούσαμε αδύνατο. Αλλά συνέβη. Βγαίνω από το σπίτι με κωδικό μετακίνησης να πάρω την εφημερίδα απ’ το περίπτερο. Από τα 999 τεύχη που έχω γύρω μου, εκείνα που κυκλοφόρησαν την άνοιξη του πρώτου λοκντάουν είναι τα πιο αγαπημένα μου, αυτά που γράφτηκαν με τον περισσότερο κόπο, με ρεπορτάζ μέσα στον φόβο και με την αίσθηση ότι εκείνη τη στιγμή, πιο πολύ από ποτέ, καμιά σελίδα δεν έπρεπε να πάει χαμένη.
Έχω γύρω μου 999 τεύχη και φτάνοντας στα τελευταία, τα πιο πρόσφατα, σημαίνει ότι έχω γύρω μου μια εποχή, από τον πόλεμο του Ιράκ ;έως τον πόλεμο της Ουκρανίας, από τον καιρό των Ολυμπιακών Αγώνων έως την εποχή της πανδημίας, έχω γύρω μου μια ζωή. Είδα πολλά. Είδα και λάθη, παραλείψεις, αστοχίες, θυμήθηκα ρεπορτάζ που δεν πήγαν καλά, φωτογραφίσεις που τις περιμέναμε καλύτερες, συνεντεύξεις που «δεν μας είπαν τίποτα» – αλλά είδα και όλα τα υπόλοιπα. Αυτά που έγιναν σωστά. Τα οποία ήταν μάλλον πολύ περισσότερα· διαφορετικά, φαντάζομαι, δεν θα είχα γύρω μου 999 τεύχη. Κλείνω και το τελευταίο και κοιτάζω την κρυστάλλινη σφαίρα μου: 1.000 τεύχη «Κ». Φοβερό!