Καθημερινές Η μπάλα βρίσκεται στα πόδια σου, πρέπει να σκοράρεις στο τσιμέντο. Κοιτάς κάτω, σηκώνεις κεφάλι, η ζέστη θολώνει την εικόνα. Κλείνεις ξανά μάτια και τσαφ! Κατραπακιά. Ο χρόνος σού ορμάει, ο Αύγουστος τιμωρεί εκείνους που ανέβαλαν όσα μπορούσαν να ζήσουν τώρα. Τρέχα! «Ψάξε εισιτήρια, καθόμαστε σειρά οκτώ, θύρα 40». Πειραιάς-ΟΑΚΑ. Γαλανόλευκα κασκόλ περασμένα στον λαιμό, φαγούρα στον σβέρκο απ’ τις κλωστές. Ο Αντετοκούνμπο τούς περνάει όλους, μια σπρωξιά με τον ώμο τούς έχει. Πάσα από τον Παπανικολάου, ο Γιάννης την πιάνει και την καρφώνει. Σόου στην πατρίδα για την πατρίδα. Συνθήματα, αποθέωση. Τελικά, αυτό σημαίνει να είσαι MVP στο NBA; «Παγωμένα νερά, αναψυκτικά, παιδιά!» φωνάζουν έξω από το γήπεδο. Εσύ όμως θες παγωτό. Γλυκές οι νίκες, γλυκές και οι νύχτες. Αποθέρωση. Η μπάλα στα πόδια σου. Επόμενος σταθμός – πού;
Σάββατα Ξαπλωμένος και μισοκοιμισμένος. Σου αξίζει. Κι ας είναι άδειο το ψυγείο, κι ας έρχονται δύο ημέρες χωρίς λαϊκές και σούπερ μάρκετ. Τα σινεμά είναι ανοιχτά, παίζει κάτι τσεχοσλοβακικό. Σου ακούγεται χιπστεριά; Μην ενδιαφέρεσαι για τους άλλους, η άποψή τους είναι τόσο αδιάφορη όσο το μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού. Ήχος της εφαρμογής. «Να βγούμε για μια μπίρα στη γειτονιά;» «Άδεια η Αθήνα», σου λένε. Καλό το παραμύθι τους. Γέλα τώρα. Η μπίρα γίνεται κρασί, το κρασί γίνεται σουβλάκι, το σουβλάκι γίνεται αφορμή για ύπνο και ο καθένας σπίτι του. «Αλήθεια, εσύ τι ψάχνεις;» Η μπάλα στα πόδια σου πάλι.
Κυριακές «ΑΑΑΑΑΑΑΑ»! Στριγκλιά που φτάνει μέχρι Λόφο Στρέφη. Η χάβρα σταματάει τις κουβέντες, γυρνάει μηχανικά τα κεφάλια δεξιά και αριστερά. Η ψύξη από το κλιματιστικό, που σε καταντάει σαν ψάρι τριών ημερών στον καναπέ, γιατρεύεται. Λάθος συναγερμός. «Εδώ μας καταστρέφουν την περιοχή και εσείς κάθεστε να πίνετε τα ποτά σας». Σε κατηγορούν ή σε καλούν για κάτι; Λαμαρίνες και Stormtroopers γύρω από την πλατεία. Κρατάς την μπάλα στα χέρια σου. Φοβάσαι μη σου την πάρουν. Ο κρότος φέρνει την αντάρα. «Θα μας φέρεις ένα κατοστάρι και λίγο πάγο;» παραγγέλνουν στο τραπέζι. Είναι εύκολο να πεις πως η Αθήνα δεν βγάζει νόημα. Το δύσκολο είναι να ψάξεις αν, τελικά, βγάζει. Εκτός κι αν είναι Αύγουστος. Δύο κορίτσια ζουν τη σκηνή από τα Φτηνά τσιγάρα και περπατάνε στη μέση της Σόλωνος. Αυτό δεν είναι είδηση. Αν το έκαναν στην Πανεπιστήμιου, θα γινόντουσαν σκηνή στην επόμενη ταινία του Αλμοδόβαρ. Πολλά αυτοκίνητα για μια κατ’ ευφημισμόν άδεια πόλη. Το τρόλεϊ έρχεται σε 15′. Προλαβαίνεις να παραγγείλεις τρία χαμπουργκεράκια.
Δευτέρες Κάτω από τον λοβό του αυτιού σου έχεις αλάτια. Θέλεις ένα ντουζ, αλλά και να κυνηγήσεις το όνειρο. Η λεωφόρος είναι δίπλα. Κάτσε στη νησίδα, βάλε YouTube, και η Γλυκερία θα υμνήσει τον Δεκαπενταύγουστο περισσότερο από σένα. Μετά άκου την Αθήνα να παίρνει βαθιές ανάσες. Άσε την μπάλα τώρα. Σκόραρες για φέτος. Ξεκουράσου. Του χρόνου πάλι.