Συνδεόμαστε στο Ζoom και η ιδιαίτερη, βαθιά φωνή της –που έχω ακούσει μόνο μία φορά, αλλά έχει εντυπωθεί στη μνήμη μου– είναι λίγο πιο βραχνή από ό,τι συνήθως. «Δεν είναι τίποτα», λέει, «ένα μικρό κρύωμα. Έτσι κι αλλιώς πίνω βιταμίνες κάθε μέρα για να βγάλω τις παραστάσεις. Είμαστε όλοι επί σκηνής καθ’ όλη τη διάρκεια. Η αυλαία ανοίγει με μακρά ακινησία, το κοινό μάς βρίσκει σαν παγωμένες φιγούρες και μετά ζωντανεύουμε σιγά σιγά. Θέλει μεγάλη σωματική αντοχή και ψυχική συγκέντρωση». Η παράσταση στην οποία αναφέρεται η Ελένη Μιχαηλίδου είναι η Αγγέλα, που παίζεται φέτος στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και έχει κάνει αίσθηση – ήδη πολλές βραδιές είναι sold out. Γραμμένη το 1957 από τον Γιώργο Σεβαστίκογλου στη Μόσχα, όπου είχε αυτοεξοριστεί με τη σύζυγό του, Άλκη Ζέη, η Αγγέλα είχε γνωρίσει μεγάλη επιτυχία ήδη από τότε. Είναι μια μετεμφυλιακή ιστορία που θίγει την ανέχεια, τη διαφθορά και τη συγκάλυψη, βάζοντας στο μικροσκόπιο τις ζωές γυναικών που ήρθαν από την επαρχία στην έκρηξη αστικοποίησης για να δουλέψουν στα πλούσια σπίτια των Αθηνών, χωρίς καμία προστασία των δικαιωμάτων τους. «Είναι μια ιστορία χαρακτήρων που πάσχουν», λέει η Ελένη. «Το γοητευτικό είναι πως οι χαρακτήρες είναι τόσο καλογραμμένοι, τόσο ανθρώπινοι, που μπορείς να βρεις στοιχεία ταύτισης με όλους». Η παράσταση στο ΚΘΒΕ είναι η δεύτερη συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Μπίτο, που υπογράφει και τη δραματουργική επεξεργασία. «Ο Δημήτρης δουλεύει με τη μέθοδο στούντιο. Η διαδικασία είναι εντελώς ομαδική· εάν έλειπε έστω ένας, δεν μπορούσαμε να κάνουμε πρόβα. Το αποτέλεσμα βασίζεται στην αφαίρεση, θυμίζει χορό αρχαίας τραγωδίας. Πιστεύω ότι εκεί οφείλεται η επιτυχία μας».
Η Ελένη ζει στην Αθήνα, αλλά η Θεσσαλονίκη δεν είναι το πιο μακρινό μέρος που την οδήγησε η αγάπη για το θέατρο. Ως φοιτήτρια ακόμη, στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών στο Ναύπλιο, βρέθηκε για ενάμιση χρόνο μέσω Erasmus στην Πράγα, στην ιστορική Ακαδημία Θεάτρου. «Ξαφνικά ήμουν μακριά από όλους, σε μια χώρα με άλλο νόμισμα, όπου μιλούν ελάχιστα αγγλικά. Λειτούργησε πολύ θετικά, ήταν σαν να γεννήθηκα ξανά και να είχα μια εντελώς νέα ζωή εκεί, με απόλυτη ελευθερία. Στο πανεπιστήμιο και αργότερα σε μια παράσταση όπου συμμετείχα και έκανε περιοδεία στην Τσεχία, είδα πως όταν συναντιούνται διαφορετικές κουλτούρες, γεννιέται κάτι πολύ ενδιαφέρον στην τέχνη. Είναι σημαντικό στην Ελλάδα να προσπαθήσουμε περισσότερο να ανοίξουμε τους ορίζοντες». Επιστρέφοντας φοίτησε στη σχολή Δήλος. «Δεν ξέρω αν έχω μετανιώσει που γύρισα. Ήταν συνειδητή απόφαση, έχω όμως φίλους και συναδέλφους που εργάζονται στο εξωτερικό και έχουν πολύ περισσότερα εργασιακά δικαιώματα. Εδώ, ακόμη, τα πτυχία μας ισούνται με απολυτήριο λυκείου».
Τη ρωτώ αν είναι γενικά παρορμητική. «Εντελώς. Σκέψου ότι πριν από δύο χρόνια, στην καραντίνα, από τη μία μέρα στην άλλη τα παράτησα και πήγα να περάσω τον χειμώνα στους Λειψούς. Έφτασα με τη βαλίτσα στο χέρι και όλοι με ρωτούσαν αν είμαι η νέα δασκάλα του νησιού. Πέρασα έναν υπέροχο χειμώνα, έκανα μπάνιο στη θάλασσα μέχρι τα Χριστούγεννα, ενώ βρήκα φίλους με τους οποίους κάθε μέρα μαθαίναμε κάτι καινούργιο, πότε ραπτομηχανή, πότε κιθάρα κ.λπ. Όμως την απόφαση για την υποκριτική τη ζύγισα πολύ. Από τις σπουδές μου στο Ναύπλιο, που είχαν πολλά πρακτικά μαθήματα, είχα την τύχη να αποκτήσω το υπόβαθρο και να ξέρω πώς δουλεύει ο ενδυματολόγος, ο σκηνογράφος, ο σκηνοθέτης, ο δραματολόγος. Στην Πράγα όμως σιγουρεύτηκα ότι θα γίνω ηθοποιός. Μέχρι τότε, ενώ μέσα μου ήμουν σίγουρη, ήθελα να εξαντλήσω τις γνώσεις μου γύρω από το θέατρο, να είμαι σίγουρη ότι δεν θα ξυπνήσω μια μέρα και θα πω: “Αχ, μωρέ, να είχα γίνει σκηνογράφος”».
INFO
Μικρό Θέατρο Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη), ntng.gr, τηλ. 2315-200200