Σ’ αυτόν τον κατά τα άλλα αριστουργηματικό μύθο του Ορφέα, του οποίου τα σπαρακτικά τραγούδια για τον χαμό της Ευρυδίκης έπεισαν τον Άδη να του τη δώσει πίσω, υπό τον όρο βεβαίως να μη γυρίσει να την κοιτάξει μέχρι να φτάσουν στον κόσμο των ζωντανών, πάντα μου φαινόταν ότι υπήρχε μια σεναριακή αδυναμία. Το ότι απλώς είχε αγωνία να τη δει και ότι δεν άντεξε από την τόση του αγάπη έμοιαζαν ως ερμηνείες λίγες στο μυαλό μου για να εξηγήσουν την κατάρρευση αυτού του παρ’ ολίγον θαύματος. Ευτυχώς συμφωνεί μαζί μου και ο Τσέζαρε Παβέζε. «Σκεφτόμουν τη ζωή μαζί της όπως ήταν πριν. Ότι θα έπρεπε να τελειώσει ξανά. Αυτό που συνέβη θα ξανασυνέβαινε.
Σκεφτόμουν εκείνο το κρύο, εκείνο το κενό που είχα διασχίσει και που εκείνη κουβαλούσε στα κόκαλά της, στο μεδούλι, στο αίμα της. Άξιζε να ζήσω κι άλλο; Αυτό σκεφτόμουν όταν είδα τη λαμπρότητα του ουρανού. Και τότε είπα: “Ας τελειώσει τώρα”. Και γύρισα. Η Ευρυδίκη εξαφανίστηκε, όπως σβήνει η φλόγα του κεριού». Αυτά τα είπε ο Ορφέας σε μια Βάκχη, η οποία του απάντησε: «Περίεργες κουβέντες, Ορφέα. Σχεδόν δεν μπορώ να τις πιστέψω. […] Εδώ λένε ότι το έκανες από αγάπη». Και ο Ορφέας: «Κανείς δεν αγαπάει τους νεκρούς».
Είναι ένας από τους 27 διαλόγους ανάμεσα σε πρόσωπα της αρχαιότητας (ξεχώρισα επίσης αυτόν της Μνημοσύνης με τον Ησίοδο, αλλά και του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο) που αποτελούν το βιβλίο του Παβέζε Διάλογοι με τη Λευκοθέα (εκδ. Καστανιώτη), ένα έργο που ο Ιταλός λογοτέχνης έγραψε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια (1945-47), ακολουθώντας το ενδιαφέρον του για τη μυθολογία και την εθνολογία, αλλά και τα συναισθήματά του για τη δική του Λευκοθέα, η οποία δεν ήταν μια Νηρηίδα, αλλά η Μπιάνκα (δηλ. λευκή) Γκαρούφι, υπάλληλος του οίκου Εϊνάουντι. Τα αμέσως επόμενα χρόνια ο Παβέζε έγραψε δύο από τα διασημότερα έργα του, Το φεγγάρι και οι φωτιές και Το ωραίο καλοκαίρι. Αυτοκτόνησε με μια βαθιά αίσθηση απογοήτευσης στα 41 του χρόνια, τον Αύγουστο του 1950.