Όταν της τηλεφώνησα και τη ρώτησα γιατί τους τελευταίους μήνες έχει αποφασίσει να μετακινείται στην Αθήνα με ηλεκτρικό πατίνι, ενθουσιάστηκε: «Είναι το αγαπημένο μου θέμα συζήτησης. Κάνω τις δουλειές μου στον μισό χρόνο». Ως ελεύθερη επαγγελματίας στον τομέα της επικοινωνίας, έχει ραντεβού σε διάφορες γωνιές της Αθήνας. Με το αυτοκίνητο μόνιμα παρκαρισμένο τις καθημερινές σε κάποια από τις πολύτιμες θέσεις του Μετς, ποτέ δεν βολεύτηκε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Με το μετρό, λόγω τοποθεσίας, και με τα λεωφορεία, λόγω ασυνέπειας. Προτιμούσε να περπατάει ή, αν βιαζόταν, έπαιρνε ταξί: «Και πάλι όμως αργούσα, δεν προλάβαινα να κάνω όλες τις διαδρομές που ήθελα μέσα στη μέρα. Με το πατίνι έχω γλιτώσει πολύ χρόνο». Δεν φοβάται στον δρόμο; «Φυσικά. Δεν σε υπολογίζει κανένας. Επίσης, οι δρόμοι είναι άθλιοι.
Πιο πολύ ασχολείσαι με το να μην πέσεις μέσα στις φονικές λακκούβες παρά με τα αυτοκίνητα. Αυτό ισχύει σε όλο το κέντρο. Κάποιες φορές αναγκάζεσαι να ανέβεις στα πεζοδρόμια, στους μεγάλους δρόμους. Οι ράμπες είναι ανύπαρκτες, ακόμα και στο Σύνταγμα. Και καλά εγώ με το πατίνι. Οι άνθρωποι με τα αμαξίδια;» Τα παραπάνω, ωστόσο, λίγο πολύ τα περίμενε. Αυτό που της έχει κάνει μεγάλη εντύπωση είναι οι πεζοί: «Διασχίζουν τους δρόμους σαν ζόμπι, αποχαυνωμένοι με το κινητό, δεν κοιτούν τι γίνεται μπροστά τους». Το πρόσημο, πάντως, παραμένει θετικό: «Έχω μειώσει δραστικά το περιβαλλοντικό μου αποτύπωμα και τα έξοδα. Αν υπολογίσεις τα χρήματα που έφευγαν σε ταξί, με το πατίνι έκανα απόσβεση τους τρεις πρώτους μήνες».
Το πατίνι τής κόστισε 400 ευρώ – ανάλογα με τον κατασκευαστή, βρίσκει κανείς από 250 έως και πάνω από 3.000 ευρώ. Παρατηρεί, βέβαια, ότι πολλοί δεν παίρνουν στα σοβαρά αυτόν τον τρόπο μετακίνησης: «Το βρίσκουν χαριτωμένο ή τρελούτσικο, αλλά φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί ότι όποιος μπορεί θα έπρεπε να μετακινείται κάπως έτσι, αν θέλουμε η Αθήνα να γίνει βιώσιμη πόλη». – Ε. Σ
Φώτης Θ. | «Συνδυάζω τις δουλειές μου με τη διασκέδαση»
Πριν από εννέα χρόνια, ο Φώτης έβαλε για πρώτη φορά ρόλερ στα πόδια του. Έμενε στο Περιστέρι και σπούδαζε στο τότε ΤΕΙ Πειραιά. Μέσα σε οκτώ μήνες, το χόμπι μετεξελίχθηκε σε έναν από τους βασικούς τρόπους μετακίνησής του. Αρχικά, από το σπίτι του προς τη σχολή. «Κατέβαινα όλη τη Θηβών μέχρι τη Νίκαια. Σε δέκα λεπτά ήμουν εκεί, με το λεωφορείο έκανα πιο πολλή ώρα». Σήμερα, τα χρησιμοποιεί σε αποστάσεις πεντακοσίων μέτρων έως δέκα χιλιομέτρων. Άλλες φορές μόνος και άλλες φορές με την ομάδα των City Skaters of Athens. Οι τελευταίοι παίρνουν τους δρόμους στην προσπάθεια να προωθήσουν τα πατίνια ως δημοφιλές μέσο μετακίνησης και να εκπαιδεύσουν οδηγούς και πεζούς να τα δουν με φιλικότερο μάτι. Είναι όμως ασφαλή; «Μικροατυχήματα συμβαίνουν, αλλά οι συγκρούσεις είναι ελεγχόμενες. Κάποιος μπορεί να στρίψει ή να προσπεράσει χωρίς φλας και να μη με δει, αλλά αυτό που πρέπει να κάνω εγώ είναι να δείχνω την παρουσία μου στον δρόμο. Δηλαδή, σκέψου πως στη λεωφόρο Αλεξάνδρας ή στη λεωφόρο Βουλιαγμένης θα πιάσω χώρο στη μεσαία λωρίδα, για να μην μπορεί κανένα αυτοκίνητο να με εκτοπίσει, αλλά και επειδή εκείνη τη στιγμή κινούμαι κι εγώ με 50 χλμ./ω. Στη δεξιά λωρίδα θα κινηθώ πιο επιφυλακτικά, μην τυχόν και βγει κανένα αυτοκίνητο από κάποιο στενό». Οι αποστάσεις που διανύει για τη δουλειά του δεν του επιτρέπουν να μετακινείται συνεχώς με πατίνια, αλλά τα χρησιμοποιεί για τις υποχρεώσεις του στη γειτονιά και για να πηγαίνει στον σταθμό του μετρό. «Πηγαίνω να πληρώσω λογαριασμούς με τα πατίνια και κάνω μικρά ψώνια από το σούπερ μάρκετ και κάπως έτσι συνδυάζω τις δουλειές μου με τη διασκέδαση. Κάποιες φορές δεν με αφήνουν να μπω στα καταστήματα φορώντας ρόλερ. Το ίδιο συμβαίνει και στο μετρό, όπου κανονικά απαγορεύονται. Κάποιοι βέβαια μου λένε: “Μπες όπως είσαι”. Τους εμπνέω εμπιστοσύνη». – Π. ΤΣ.
Δημήτρης Τ. | «Μια εμπειρία που προσφέρει ψυχική ηρεμία»
Θα μπορούσε κανείς να τον περάσει για ήρωα της Marvel, έτσι όπως εμφανίζεται να ισορροπεί με πλήρη εξάρτυση (κράνος, επιαγκωνίδες, επιγονατίδες, επικαρπίδες) πάνω στο φωσφορίζον μονόκυκλό του. Βέβαια, ο ήρωάς μας, ο Δημήτρης, είναι στην πραγματικότητα ένας μουσικός της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών που πάει καθημερινά στο Μέγαρο Μουσικής κουβαλώντας το τσέλο του. Με τη ρόδα, όπως είναι η πιο διαδεδομένη ονομασία του Electric Unicycle (ή αλλιώς euc), διανύει σε έξι λεπτά μια απόσταση δύο χιλιομέτρων, για την οποία ως οδηγός αυτοκινήτου χρειαζόταν τουλάχιστον είκοσι λεπτά. «Κάθε μέρα ζούσα με την αγωνία ότι θα αργήσω και οι συνάδελφοί μου θα ξεκινήσουν να παίζουν χωρίς εμένα», λέει σήμερα. Λιγότεροι από εβδομήντα άνθρωποι χρησιμοποιούν το μονόκυκλο στην Ελλάδα. Ο μικρός αριθμός χρηστών στη χώρα έχει αφήσει εκτός νομικού πλαισίου το συγκεκριμένο τροχοφόρο. Ωστόσο, η φορητότητα, η ικανότητα για ελιγμούς, ο μεγάλος τροχός που ευνοεί την οδήγηση στους ελληνικούς παραμελημένους δρόμους, η συμβολή στην κυκλοφοριακή αποσυμφόρηση αλλά και η ηλεκτρική λειτουργία (πλήρης φόρτιση σε 10 ώρες για αυτονομία περίπου 120 χλμ.) είναι μόνο κάποια από τα πλεονεκτήματα της ρόδας, η οποία αποτελεί ένα από τα πιο αποδοτικά οχήματα όσον αφορά την ενέργεια. «Ξοδεύω 35 σεντς για κάθε 120 χλμ.», λέει ο μουσικός.
Η ρόδα λειτουργεί γυροσκοπικά, δηλαδή κινείται σύμφωνα με την κατεύθυνση της ροπής, της μετατόπισης βάρους του χρήστη – μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν τα πέλματα. Ο αναβάτης γέρνοντας μπροστά δίνει εντολή στο τροχοφόρο να προχωρήσει, ενώ, αν ρίξει το βάρος του προς τα πίσω, το όχημα αρχικά θα φρενάρει και αργότερα θα κάνει όπισθεν. Η οδήγησή του είναι μια απίθανη εμπειρία, σύμφωνα με τον Δημήτρη, ο οποίος εξηγεί πως είναι θέμα εξάσκησης και όχι ταλέντου. «Η πλοήγηση με τα χέρια ελεύθερα, ελλείψει τιμονιού, έχει ως αποτέλεσμα να κινείσαι άνετα, είναι μια εμπειρία που προσφέρει ψυχική ηρεμία, απομακρύνει το άγχος – φανταστείτε να μη σας απασχολεί εφεξής η κίνηση στον δρόμο». –Ν. Δ.
Μιχάλης Κ. | «Αλλαξε και η διάθεση και το σώμα μου»
Το 2016 η εταιρεία όπου δούλευε μετακόμισε στα Πετράλωνα και ο Μιχάλης σκέφτηκε ότι από το σπίτι του στη Νέα Σμύρνη δεν θα τον βόλευαν τα μέσα μαζικής μεταφοράς. «Τα οικονομικά μου δεν μου επέτρεπαν να αγοράσω αυτοκίνητο ή μηχανάκι. Έτσι, στράφηκα στο ποδήλατο και σύντομα παρατήρησα τις αλλαγές στη διάθεση και στο σώμα μου». Ο Μιχάλης κινείται αποκλειστικά με το mountain bike του στους δρόμους της Αθήνας, είτε για να πάει στη δουλειά του είτε για να συναντήσει φίλους του σε διάφορα σημεία του κέντρου. Γιατί όμως το ποδήλατο βουνού εφάπτεται τέλεια στους οδικούς άξονες της πόλης, σε αντίθεση με το ποδήλατο πόλης; «Δεν βλέπεις τους δρόμους; Είναι γεμάτοι λακκούβες που δεν μπορείς να αποφύγεις, γιατί και το να κάνεις ελιγμούς είναι επικίνδυνο. Ένα ποδήλατο πόλης θέλει να αλλάζεις συχνά τις ρόδες επειδή στραβώνουν. Το mountain bike αντέχει πιο πολύ».
Εδώ και επτά χρόνια, o ίδιος δεν έχει αλλάξει ποδήλατο. Εκτός από τα 400 ευρώ που κόστισε, στο διάστημα που το χρησιμοποιεί δεν έχει ξοδέψει πάνω από 100 ευρώ για μικροεπισκευές. Παρατηρεί πως οι πιο επικίνδυνες στιγμές στις διαδρομές που κάνει μέσα στην εβδομάδα είναι το κομμάτι από τη Βουλή μέχρι το Πάντειο Πανεπιστήμιο, καθώς βγαίνει σε κεντρική αρτηρία, δίπλα σε οδηγούς που μιλούν στο τηλέφωνο και περνούν ξυστά από εκείνον. «Μια φορά έτυχε κάποιος οδηγός φορτηγού να μου φωνάξει: “Τι νομίζεις, όλος ο δρόμος δικός σου είναι;”. Στη συνέχεια οδηγούσε σαν τρελός, με κίνδυνο να τρακάρουμε, απειλώντας παράλληλα ότι θα με βρουν με τον προφυλακτήρα του στο κεφάλι». Προβλήματα, όμως, συναντά και με τα καιρικά φαινόμενα. «Όταν βρέχει ή έχει καύσωνα και είμαι αναγκασμένος να πάρω το λεωφορείο, λέω από μέσα μου: “Τι κάνεις εδώ μέσα στοιβαγμένος;”. Είναι εθιστική συνήθεια το ποδήλατο, κολλάς άσχημα». – Π. ΤΣ