Χώμα είμαι και ακούω, βλέπω, αισθάνομαι, θυμάμαι, και πέφτω χάμω στο κάθισμα ενός βαγονιού. Ένα τριαντάφυλλο μοιάζει να φυτρώνει απ’ τις μασχάλες μου, προορισμένο να πέσει πάνω σε μια στραπατσαρισμένη από τανκ σκουριά και να έρθει σε επαφή με άλλο χώμα που έγινε κόκκινο πριν από πενήντα χρόνια, Πατησίων με Στουρνάρη.
Το χώμα ανασαίνει, ξέρει τι φορτίο κουβαλάει ανάμεσα στα τραπέζια των φοιτητών μέσα στην αυλή. Χώνεται στις τρακτερωτές σόλες των παπουτσιών και των αρβυλών τους και πάλλεται στην άσφαλτο, σε ρυθμό 2/4. Ακίνητοι και ακίνητες. «Τακ τακ εσύ, τακ τακ εγώ». Και οι φωνές να κάνουν τα πάντα να σιωπούν τριγύρω. Εκτός απ’ τις φωνές του παρελθόντος, εκείνους τους μικρούς φασίστες του Λυκείου, εκείνα τα εκκολαπτόμενα αυγουλάκια που έσπαγαν πριν την ώρα τους και καβγάδιζαν με τους καθηγητές. «Γιατί να είναι υποχρεωτικό να τιμάμε όλοι το Πολυτεχνείο;». Τα αυγουλάκια έβγαλαν μεγαλόστομα κοκόρια που δεν άλλαξαν. Ψάχνουν το μεγάλο πάτημα ξυπόλυτοι, ίσα να νομίσουν πως αφήνουν γερό αποτύπωμα στη ζωή.
Χώμα είμαι, μα δεν κοιμάμαι. Μπορεί το κλωνάρι να έχει κοπεί, αλλά οι ρίζες μεγαλώνουν μέσα στη γη. Και ύστερα, ο ανθός θα σπάσει το τσιμέντο της μεγάλης πόλης και θα βγει προς τα έξω σε ανύποπτο χρόνο. Αν μαραθεί, ε, μεγάλη δουλειά, θα ξανανθίσει. Πότε με τη μνήμη, πότε με τις συμπτώσεις μιας επαρχιακής πόλης, πότε με την πνοή που θα δοθεί σε ένα κλαρίνο και θα ξυπνήσουν οι γνώριμοι ήχοι μιας γης που γειτνιάζει με τον Πόντο. Τη λένε Θράκη και το χώμα της παίρνει μπρος με τον ρυθμό ενός ζωναράδικου. Χέρια πιασμένα σταυρωτά, και ένα-δύο-τρία, σηκώνω, και πίσω, το ίδιο, μέχρι να γίνει ταχύτερο το μέτρο. Να σου και η μπαϊντούσκα. Τρεις φορές, κουτσαβάκικα βήματα στην αντίθετη πλευρά του κύκλου, σήκωμα ποδιών επιτόπου, χέρια κάτω και λυτό χοροπηδητό από την κανονική φορά του κύκλου που διώχνει έγνοιες, άγχη, βάρη. Ξέρει το χώμα πώς να επαναφέρει την αρμονία. Κι ας είναι δανεικό.
Χώμα είμαι και μία που πάτησα στην Ελευσίνα τον Απρίλιο, μία που το χώμα της δεν το ξεφορτώθηκα ποτέ. Δυο κόκκους άμμου πήρα στο Πλουτώνειο, στα σπήλαια του λόφου της ακρόπολης, εκεί που δωδεκαθεϊστές αφήνουν φρούτα και λαχανικά για τη θεά Δήμητρα. Άλλους δύο πήρα στην Παναγιά τη Μεσοσπορίτισσα, παραμονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, από τα βήματα των γυναικών της Ελευσίνας που σηκώνουν χώμα. Κρατούν τα καλάθια με τους άρτους, τα λάδια και τα κρασιά και τα ανεβάζουν στην κορυφή του λόφου του αρχαιολογικού χώρου, όπου βρίσκεται το εκκλησάκι της Παναγίας. Μεταφέρομαι σε άλλα σώματα, σε μπλούζες και μπουφάν, κουβαλάω ευλογία, μα εγώ Θεό δεν έχω. Χαρτιά με ονόματα υπέρ υγείας. Ευλογημένα κι αυτά. Το σούρουπο φέρνει τα πουλιά προς τη θάλασσα. Η λειτουργία τελειώνει. Τα πρόσφορα μοιράζονται. Το χώμα δεν μπορεί να πάει πουθενά. Μένει εδώ. Στην Ελευσίνα. Είδα, άκουσα, αισθάνθηκα, θυμήθηκα και ξύπνησα σε ένα λεωφορείο της γραμμής. 876. Προς Σταθμό Αγίας Μαρίνας.
Χώμα ήμουν και ταξίδεψα…