Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα και, τελικά, αν μπορεί ο Μπομπ Ντίλαν να κερδίσει το Νόμπελ λογοτεχνίας, τότε μπορεί και ο Σέιν Μακ Γκόουαν να έχει μια θέση σε αυτή τη στήλη. Ο Ιρλανδός τραγουδοποιός έφυγε από τη ζωή την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία 65 ετών, έχοντας εξασφαλίσει μια θέση στη μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της μουσικής χάρη σε όλα τα σπουδαία που πέτυχε τη δεκαετία του ’80 με τη φολκ πανκ μπάντα των Pogues.
Ο Μακ Γκόουαν, όμως, είχε και μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τη λογοτεχνία. Στην ηλικία των έξι έγραφε ήδη διηγήματα επιστημονικής φαντασίας, στα δώδεκα διάβαζε μαζί με τον πατέρα του Τζόις (κυρίως), Λόρενς, Σαρτρ και Ντοστογιέφσκι, στα δεκατρία του κέρδισε έναν λογοτεχνικό διαγωνισμό που διοργάνωσε η Daily Mail, υποβάλλοντας μια ιστορία κριτικής στον ιρλανδικό τρόπο ζωής, στα δεκαέξι του κέρδισε μια λογοτεχνική υποτροφία για ένα κολέγιο, στα δεκαεννιά του ήταν εκδότης πρωτοποριακών φανζίν. Το 1982 δημιούργησε τους Pogues και τραγούδησε τα ποιήματά του, αφηγηματικά ποιήματα, σαν αφαιρετικά διηγήματα (αναζητήστε π.χ. τους στίχους του The Body of an American ή του The Sickbed of Cuchulainn), και αποτύπωσε τη λαϊκή παράδοση της πατρίδας του, αλλά και την ομορφιά και τη θλίψη της ανθρώπινης κατάστασης.
Αντί για ένας παραδοσιακός λογοτέχνης, έγινε ένας πανκ ποιητής, ένας από τους «μεγαλύτερους στιχουργούς», όπως τον αποκάλεσε ο πρωθυπουργός της Ιρλανδίας, Μάικλ Χίγκινς, στην τοποθέτησή του για τον θάνατό του. Παράλληλα, βέβαια, ζούσε μέσα σε ακραίες καταχρήσεις, δημιουργώντας ένα πρότυπο λαϊφστάιλ του περιθωρίου και δοκιμάζοντας το καλούπι του καταραμένου ροκ σταρ. Το χαιρόταν; Πριν από είκοσι χρόνια έγραψε την αυτοβιογραφία του (σε μορφή ερωταπάντησης, παρεμπιπτόντως) με τον αυτοσαρκαστικό τίτλο A Drink with Shane MacGowan.
Εν πάση περιπτώσει, ο Σέιν Μακ Γκόουαν «έφυγε» μπαίνοντας στην τελική ευθεία του χρόνου και, τιμής ένεκεν, σε εκατομμύρια συσκευές σε όλο τον κόσμο ακούστηκε λίγο νωρίτερα από ό,τι συνήθως το πιο γνωστό του τραγούδι (και κατά τη γνώμη μου το ομορφότερο τραγούδι Χριστουγέννων που γράφτηκε ποτέ), το Fairytale of New York, το οποίο στο εξής θα ακούγεται ακόμα πιο λυπητερό. Λες και γινόταν.