Την περίμενα τη μετάφραση αυτού του βιβλίου, περισσότερο από περιέργεια, παρακολουθώντας πώς η Πατρίσια Λόκγουντ εξελίχθηκε μέσα σε λίγα χρόνια από περσόνα του τουίτερ (το Ατλάντικ είχε συμπεριλάβει κάποτε δύο τουίτ της στα καλύτερα που έγιναν ποτέ) σε μοντέρνου τύπου ποιήτρια, έπειτα σε δοκιμιογράφο και, τελικά, σε μυθιστοριογράφο αξιώσεων. Το Κανείς δε μιλάει γι’ αυτό (εκδ. Ψυχογιός) είναι το πρώτο της μυθιστόρημα, μισό σοσιαλμιντιακό παραλήρημα και μισό μια καταγραφή ενός οικογενειακού δράματος. Η Λόκγουντ ζυγίζει την εικονική με την πραγματική ζωή και φτιάχνει ένα υβριδικό κείμενο που δικαίως εξελίσσεται σε ευαγγέλιο της (σκεπτόμενης) ψηφιακής γενιάς.
Ψάχνω τις νέες εκδόσεις της μεταφρασμένης λογοτεχνίας, παρατηρώ τι γράφεται αυτή τη στιγμή στον κόσμο, σημειώνω νέες φωνές, ονόματα που δεν έχουμε ξανακούσει, νέους ανθρώπους που εισέρχονται στη λογοτεχνική σκηνή για να διαμορφώνουν τις τάσεις της εποχής. Η Λόκγουντ ανήκει σ’ αυτή την ομάδα. Κοιτάζω τις σημειώσεις μου και όλα τα ονόματα είναι γυναικεία. Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί και όχι.
Ας γνωρίσουμε λοιπόν τη Για Τζάσι, γεννημένη στην Γκάνα και μεγαλωμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία είχε το θάρρος να επιχειρήσει στην ηλικία των 26 τη σύνθεση ενός υπερφιλόδοξου μυθιστορήματος, καταγράφοντας την ιστορία αιώνων σκλαβιάς. Στην Επιστροφή στην πατρίδα (εκδ. Ίκαρος) η νεαρή συγγραφέας χτίζει μεθοδικά μια οικογενειακή σάγκα επτά γενεών, περνώντας έναν έναν τους κρίκους της αλυσίδας του ρατσισμού. Το βιβλίο απέσπασε πλήθος βραβείων. Ας γνωρίσουμε επίσης την τρανς Αργεντίνα συγγραφέα Καμίλα Σόσα Βιγιάδα, το αυτοβιογραφικού χαρακτήρα μυθιστόρημα της οποίας, Τα παλιοκόριτσα (εκδ. Opera), την έκανε γνωστή σε όλο τον κόσμο – στο βιβλίο ξεδιπλώνεται ο κόσμος των τραβεστί στην πόλη Κόρδοβα, ένας κόσμος που είναι όσο σκληρός μπορεί να υποθέσει ο καθένας. Η αφήγηση –κρίνοντας λογοτεχνικά– είναι άψογη, το βιβλίο δεν το αφήνεις απ’ τα χέρια σου. Τρομερός ρυθμός. Το ίδιο ένιωσα διαβάζοντας και τα Νυχτοπερπατήματα (εκδ. Ψυχογιός) της Λέιλα Μότλι, η οποία περιγράφει την καθημερινότητα μιας νεαρής μαύρης γυναίκας στο Όκλαντ και καταγράφει τον ηρωικό αγώνα της για επιβίωση τη στιγμή που το νοίκι ανεβαίνει. Ρεαλισμός και κοινωνική κριτική. Η Μότλι ξεκίνησε το βιβλίο όταν ήταν ακόμα ανήλικη, το τελείωσε πέρυσι, στα 20 της, και έγινε η νεότερη υποψήφια του βραβείου Μπούκερ διαχρονικά.
Σε αντίθεση με την ηρωίδα της Μότλι, η πρωταγωνίστρια της Συνάντησης (εκδ. Gutenberg) της Νατάσα Μπράουν, μια μαύρη Βρετανίδα, έχει λύσει το οικονομικό της πρόβλημα. Αλλά αυτό είναι το μοναδικό που έχει λύσει. Ο αγώνας που χρειάστηκε να κάνει για να ξεφύγει από τη μοίρα της και να επιβιώσει σε έναν κόσμο λευκών ανδρών τής έχει αφήσει ένα τραύμα που δεν κλείνει. Ελεύθερη αφήγηση, συγκινητική ματιά.
Τέλος, ας γνωρίσουμε και την 35χρονη, γεννημένη στη Φρανκφούρτη, Ντενίζ Οχντέ, που μας συστήθηκε με το μυθιστόρημα Διάχυτο φως (εκδ. Gutenberg). Η αφηγήτρια επιστρέφει στην εργατική γειτονιά όπου μεγάλωσε, με αφορμή έναν γάμο, και ο τόπος ξυπνά τη μνήμη: αλκοολικός πατέρας, Τουρκάλα μητέρα. Μυθιστόρημα ενηλικίωσης, στρωτό, πολύ ώριμο, με το βλέμμα στον ταξικό διαχωρισμό της γερμανικής κοινωνίας.