«Τότε χτύπησε το κινητό μου», γράφει ο Μιτς Γουάινχαουζ. “Έλα, παιδί μου”, είπα, όμως δεν ήταν εκείνη αλλά ο Άντριου. Μετά βίας καταλάβαινα τι μου έλεγε. Το μόνο που ξεχώριζα ήταν: “Πρέπει να γυρίσεις, πρέπει να γυρίσεις”. “Τι; Τι έγινε;”. “Πρέπει να γυρίσεις”, επανέλαβε εκείνος. Έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου. “Πέθανε;” ρώτησα, κι εκείνος απάντησε: “Ναι”». Ήταν η 23η Ιουλίου του 2011, όταν η Έιμι Γουάινχαουζ βρέθηκε νεκρή στο σπίτι της, στο Κάμπτεν του Λονδίνου, σε ηλικία 27 ετών. Στο βιογραφικό βιβλίο «Amy: η κόρη μου», που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ροπή, ο πατέρας της Γουάινχαουζ, Μιτς, οδηγός ταξί στο επάγγελμα, περιγράφει λεπτομερώς όλη της την πορεία, από τη στιγμή που γεννήθηκε «κλωτσώντας και τσιρίζοντας», μέχρι την απόλυτη καταξίωσή της στο μουσικό στερέωμα και τις ατέλειωτες καταχρήσεις που την οδήγησαν στην εξαθλίωση και, τελικά, το θάνατο.
Οι περισσότερες βιογραφίες των μεγάλων σταρ της μουσικής μοιάζουν πολύ μεταξύ τους: δόξα, χρήματα, ναρκωτικά. Σε αυτό το επίπεδο το «Amy: η κόρη μου» δε διαφέρει. Μόνο που εν προκειμένω τις ιστορίες αυτές τις διαβάζουμε από την οπτική ενός γονιού ο οποίος βλέπει το παιδί του να καταστρέφεται. Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αφορά στις εκατοντάδες φορές που ο Γουάινχαουζ είδε την κόρη του υπό την επήρεια ουσιών και στον πόνο που του προκαλούσε η κατάστασή της.
Το βιβλίο μοιάζει να αποτελεί μια προσπάθεια του Γουάινχαουζ να ξορκίσει το πένθος του, αλλά ενδεχομένως και τις ενοχές τις οποίες ένιωσε, ως πατέρας που είχε μια τόσο στενή σχέση με την κόρη του, που δεν κατάφερε να τη βοηθήσει να κρατηθεί στη ζωή. Υπό αυτή τη ματιά, η τραγικότητα της ιστορίας (του) γιγαντώνεται.
Η μεταμόρφωση
Το 2015 κυκλοφόρησε το «Amy», ένα ντοκιμαντέρ του Ασίφ Καπάντια, ο οποίος παρουσίασε συνεντεύξεις και σχόλια από περισσότερους από 100 ανθρώπους του περιβάλλοντός της και, μαζί με αδημοσίευτα πλάνα από την καθημερινότητα και την καριέρα της Γουάινχαουζ, συνέθεσε ένα εξαιρετικό προφίλ της Βρετανίδας μουσικού. Το «Amy» υπήρξε το πιο επικερδές βρετανικό ντοκιμαντέρ όλων των εποχών, κέρδισε αμέτρητα βραβεία, μεταξύ των οποίων και ένα Όσκαρ. Η παρακολούθησή του αφήνει στο θεατή μια αίσθηση αμηχανίας, καθώς παρακολουθεί τη μεταμόρφωση ενός ταλαντούχου κοριτσιού στο αυτοκαταστροφικό πλάσμα που έχανε τα λόγια των τραγουδιών της στη σκηνή.
H σπάνια ικανότητα
Η Έιμι Γουάινχαουζ θα μνημονεύεται για πάντα για την τραγική της κατάληξη αλλά και για τη μαγική της φωνή, που σημάδεψε τη μουσική βιομηχανία στις αρχές του τρέχοντος αιώνα, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο της επιτυχίας σε μια νέα γενιά ταλαντούχων γυναικών, από την Αντέλ μέχρι τη Λάνα Ντελ Ρέι. Το παράδοξο είναι ότι η Γουάινχαουζ πρόλαβε να κυκλοφορήσει μόλις δύο δίσκους, το «Frank» το 2003 και τρία χρόνια αργότερα το πολύ σπουδαίο «Back to Black». Ο μύθος της στηρίζεται σε λιγοστά τραγούδια – οι περισσότεροι θα δυσκολευτούν να κατονομάσουν περισσότερα από πέντε. Αλλά η Γουάινχαουζ, σε αυτή τη σύντομη καριέρα της, απέδειξε ότι είχε μια ικανότητα που άλλοι καλλιτέχνες δεν αποκτούν ποτέ· να μένει αξέχαστη. ■