Aπό το τροπικό νησί Mindanao, η σπάνια αλκυόνη-νάνος των νότιων Φιλιππίνων, με το χαρακτηριστικό μαύρο ράμφος και το πολύχρωμο παστέλ φτέρωμα, που συνδυάζει το λιλά της πασχαλιάς, το μπλε και το πορτοκαλί, «φτερούγισε» το περασμένο Σάββατο στις σελίδες των NYT International και της αγγλόγλωσσης «Κ», φέρνοντας μια νότα αισιοδοξίας στη μαύρη επικαιρότητα των ημερών.
Πλασματάκι μια σταλιά (ούτε 13 εκατοστά σε μήκος και άλλα τόσα γραμμάρια σε βάρος), ανήκει στο υποείδος Ceyx mindanensis, που καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1890, κατά την ερευνητική αποστολή του Αμερικανού ορνιθολόγου Joseph Beal Steere στις Φιλιππίνες. Η διακριτική της παρουσία (στέκει ακίνητη για αρκετά λεπτά πριν φτερουγίσει αθόρυβα στο επόμενο κλαδί, το δε κάλεσμά της είναι σχεδόν ανεπαίσθητο στο ανθρώπινο αυτί) την κατέστησε περιζήτητη στις τάξεις των φυσιοδιφών: για πάνω από έναν αιώνα είχε καταστεί αδύνατο να φωτογραφηθεί.
Το κατόρθωμα ανήκει στον οφθαλμίατρο Miguel David De Leon, επικεφαλής του Robert S. Kennedy Bird Conservancy, μιας ομάδας επιστημόνων που ασχολείται με την καταγραφή και την ταυτοποίηση των ενδημικών ειδών του αρχιπελάγους. Στις 11 Μαρτίου, λοιπόν, έχοντας τελειώσει μια κουραστική βάρδια στην κλινική του νησιού, ο επίμονος φυσιοδίφης πήρε τη φωτογραφική του μηχανή, πεζοπόρησε για μία ώρα στο δάσος και κρύφτηκε στη «φωλιά» του. Μετά από λίγο η τύχη τού χαμογέλασε: το ακριβοθώρητο πτηνό, που ο ίδιος προσωπικά αναζητούσε για τρία ολόκληρα χρόνια, εμφανίστηκε σε ένα κλαδί στο οπτικό του πεδίο και πόζαρε για δέκα ολόκληρα λεπτά. «Ένιωσα ότι το στήθος μου θα έσκαγε από χαρά», δήλωσε ο ίδιος.
Η ωραία αυτή ιστορία αποτελεί έναν μικρό θρίαμβο της ανθρώπινης υπομονής και επιμονής, καθώς και ένα ελπιδοφόρο μήνυμα για το μεγαλείο της φύσης, με την οποία τώρα συνειδητοποιούμε ότι κατεπειγόντως πρέπει να τα «ξαναβρούμε», επιδεικνύοντας, για αλλαγή, την ταπεινότητα της μικρής αλκυόνης αντί της αυτοκαταστροφικής έπαρσης που μας έγινε δεύτερη φύση.
Ας έχουμε όλοι ένα όσο το δυνατόν καλύτερο και ασφαλέστερο Πάσχα.