Ένα μεγάλο τραπέζι, από αυτά που μόνο αναπολούμε τους τελευταίους μήνες. Μια πολυπληθής συνάντηση, όπου άνθρωποι μοιράζονται φαγητό, ποτό μέχρι και χορούς και γέλια. Σε μια αυλή σπιτιού στο χωριό Σπαρτιά κάτω από την επιβλητική κορυφή του όρους Ερύμανθος (2.224 μ.), είχα την πολυτέλεια να συμμετέχω σε ένα τέτοιο τραπέζι.
Όλοι οι παρευρισκόμενοι βρίσκονταν στο χωριό για πάνω από τρεις εβδομάδες χωρίς επικοινωνία με άλλους και εμείς, οι δύο επισκέπτες, φτάσαμε εκεί μετά από 14ήμερη απομόνωση σε άλλο απομακρυσμένο χωριό. Τα επιστημονικά δεδομένα ήταν με το μέρος μας. Προηγήθηκε μια βόλτα στις πλαγιές του Ερυμάνθου, από αυτές που συνηθίζουν οι κάτοικοι του χωριού. Την άνοιξη μαζεύουν χόρτα και μυρώνια, το καλοκαίρι φρέσκια ρίγανη και τσάι του βουνού.
Ο Ερύμανθος, γεμάτος επιβλητικούς βράχους και απότομες χαράδρες, αποτελεί πηγή ζωής για τους ντόπιους. Όσοι τυχόν περάσουν από αυτόν τον μικρό οικισμό έρχονται λόγω του βουνού: είτε η Πυροσβεστική Υπηρεσία με τη συνδρομή του στρατού να επιτηρήσει την κατάσταση, είτε ορειβάτες και φυσιολάτρες που θέλουν να δουν αυτή την άγρια πλευρά του Ερύμανθου.
Τα περισσότερα μονοπάτια και οι πεζοπορίες εκκινούν από την άλλη πλευρά του όρους, από το χωριό Άνω Βλασία. Βρίσκεται σε υψόμετρο 860 μ. και είναι γνωστό από τις αρχές του αιώνα ως θέρετρο με υγιεινό κλίμα για ασθενείς με αναπνευστικά προβλήματα – από εδώ περνάει και το εθνικό μονοπάτι Ο31 που συνδέει την Πάτρα με την Αρχαία Ολυμπία. Αλλά οι μικροί οικισμοί Σπαρτιά, Αλεποχώρι, Βελιμάχι, Καλέντζι απολαμβάνουν επίσης τη μοναδική θέα στις κορυφές του ψηλού βουνού. Όπως κάναμε και εμείς από την αυλή σπιτιού στη Σπαρτιά Αχαΐας.