«Λίγο ακόμα έμεινε, κουράγιο», λέω στη συνοδοιπόρο με κομμένη την ανάσα. Κάνουμε ακόμα δέκα βήματα, σταματάμε για δυο ανάσες και συνεχίζουμε την ανηφόρα. Ο καιρός είναι ευτυχώς σύμμαχος: ανά τακτά διαστήματα κατάλευκα σύννεφα μπαίνουν μπροστά από τον ήλιο και μας χαρίζουν λίγες στιγμές δροσιάς. Γύρω μας μόνο βουνά, μια θάλασσα από βουνά και ουρανός. Λίγο πιο κάτω, στη Δρακόλιμνη του Σμόλικα, συναντήσαμε δύο ορειβάτες. Και τώρα, μας προσπερνούν, σχεδόν τρέχοντας, άλλοι δύο ορειβάτες, προφανώς έμπειροι. Ανεβαίνουμε τα τελευταία 50 μέτρα για την κορυφή του Σμόλικα: 2.631 μ., το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Ελλάδας. Από εκεί, η θέα στην Τύμφη και στους πύργους της Αστράκας είναι συγκλονιστική. Βασιλίτσα, Λύγκος, Αυγό, Φλέγγα, σχεδόν όλα τα ψηλά βουνά της Πίνδου είναι ορατά από εδώ.
Στην κορυφή ένα σιδερένιο κουτί κρύβει το ημερολόγιο αναβάσεων και μία μπάρα δημητριακών, δώρο από τους προηγούμενους ορειβάτες για τους κατάκοπους επόμενους. Οι δύο έμπειροι ορειβάτες που μας πέρασαν σχεδόν ακίνητους στην ανάβαση βγάζουν τις απαραίτητες φωτογραφίες, ρίχνουν μία ακόμα ματιά στη θέα και παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής.
Δεν ήταν απαραίτητο βέβαια να ανέβουμε τόσο ψηλά για να απομονωθούμε και να εφαρμόσουμε τα μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης. Ο Σμόλικας είναι από τα λιγότερο δημοφιλή βουνά της χώρας και δεν παρατηρούνται εικόνες συνωστισμού, όπως γίνεται στον Όλυμπο τα τελευταία χρόνια. Κάποιοι το σνομπάρουν ως βατό και εύκολο βουνό, αφού δεν έχει δύσκολα περάσματα, παρά μόνο απαιτητική και κουραστική ανάβαση. Άλλοι προτιμούν την πιο εντυπωσιακή Τύμφη ή τα παραμυθένια τοπία της Βάλια Κάλντα. Γεγονός είναι πως και στα δύο χωριά-βάσεις για εξόρμηση στο βουνό, στο Παλαιοσέλλι και στους Πάδες, δεν θα συναντήσετε ποτέ πολύ κόσμο. Με ελάχιστους κατοίκους, μια δυο επιλογές για διαμονή και φαγητό και τον θεόρατο Σμόλικα να ρίχνει τη σκιά του πάνω στις σκεπές των σπιτιών, τα δύο χωριά ήταν ακριβώς ό,τι χρειαζόμασταν τις ζεστές ημέρες του Αυγούστου.