Όταν ήμασταν παιδιά, κάθε χρόνο γύρω στα τέλη του Γενάρη αναζητούσαμε πάντα στον δρόμο για το σχολείο τις πρώτες ανθισμένες αμυγδαλιές. Το μπόι μας δεν μας επέτρεπε να κόψουμε ένα κλαδάκι για το σπίτι – στο μυαλό μας αυτή ήταν η πιο σαφής απόδειξη πως η άνοιξη δεν μας είχε ξεχάσει. Κάμποσα χρόνια αργότερα, συνοδεύοντας τη μικρή μου κόρη στο σχολείο, στη φετινή πρώτη της χρονιά στο Δημοτικό, αποκτήσαμε τη συνήθεια να αυτοσχεδιάζουμε, ακολουθώντας κάθε πρωί και μια κάπως διαφορετική διαδρομή. Ώσπου μια μέρα, εκεί στα τέλη του Γενάρη, το «παιχνίδι» μας σταμάτησε. Στον όμορφο κήπο μιας από τις λιγοστές μονοκατοικίες που έχουν απομείνει στη Νέα Σμύρνη, μια αμυγδαλιά είχε στολιστεί με τα ντελικάτα άνθη της. Με τον δικό της τρόπο προμήνυε τον ερχομό της άνοιξης, όσο αβέβαιη κι αν μας φαινόταν η άφιξή της με αυτά που συνέβαιναν γύρω μας. Δεν βρίσκαμε πια λόγο να λοξοδρομήσουμε. «Να κόψουμε ένα κλαδάκι να το βάλουμε στο βάζο», πρότεινε καθώς χαζεύαμε το λουλουδιασμένο δέντρο, μία μέρα πριν κλείσουν τα σχολεία. «Ας την αφήσουμε να φουντώσει, θα το ξαναπροσπαθήσουμε άλλη φορά», της υποσχέθηκα. «Κι αν έχουν ανοίξει τα σχολεία, θα το πάω δώρο στην κυρία μου», συμπλήρωσε, μάλλον χωρίς να το πολυπιστεύει.
Από τότε δεν έχουμε ξαναπεράσει από το ίδιο σημείο. Δεν προέκυψε, δεν το επιδιώξαμε. Η αλήθεια είναι πως ούτε εκείνη το επανέφερε ως ιδέα στις σύντομες βόλτες μας στη γειτονιά. Ίσως γιατί ξέρει πως θα της θυμίσει όλα όσα της έχουν λείψει.
Αμήχανο και βουβό είναι το φετινό καλωσόρισμα της άνοιξης. Αντί για τους αγρούς και τα βουνά, την αναζητάμε διστακτικά στα μπαλκόνια και τα παρτέρια των πολυκατοικιών. Ακόμα κι εκεί όμως, στριμωγμένη όπως όπως, τον βρίσκει τον χώρο της. Όσο κι αν κρατάει ένας χειμώνας, πάντα η άνοιξη θα έρχεται να δώσει χρώμα και ζωή στους περιποιημένους κήπους και στις καρδιές μας.