Ηθελε ο αποχαιρετισμός να είναι μια γιορτή. Με ένα ποτήρι κρασί και ’80s μουσική, με τους ανθρώπους που την αγάπησαν στη διάρκεια της σύντομης ζωής της –φίλους, συγγενείς, παλιούς συμφοιτητές από το τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του ΕΚΠΑ, συναδέλφους από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, όπου εργάστηκε μέχρι το 2014, αλλά και τους πιο πρόσφατους από τα περιοδικά της «Καθημερινής»– να ανταμώνουν χθες στον αύλειο χώρο του Α΄ Νεκροταφείου Αθηνών, έξω από την αίθουσα πολιτικών κηδειών.
Οσοι δουλέψαμε μαζί με τη Μαρία Κωβαίου, που έφυγε από τη ζωή τη Δευτέρα 29 Μαΐου σε ηλικία 47 ετών, θα τη θυμόμαστε για την ψυχή και τον επαγγελματισμό της, για την ευθύτητα, την αφοπλιστική ειλικρίνεια και το ιδιαίτερο χιούμορ της, για την προσήλωση και την αγάπη της για τις λέξεις, τις οποίες φρόντιζε τόσο στα κείμενα που υπέγραφε ή μετέφραζε η ίδια, όσο και σε αυτά που επιμελούνταν πριν από την εκτύπωση. Θα τη θυμόμαστε όμως και για τη γενναιότητα και την ορθολογική κρίση με την οποία διαχειρίστηκε την ασθένειά της, μαθαίνοντας να ζει με αυτήν, με τα πάνω και τα κάτω της, ψύχραιμα και αληθινά, όσο δύσκολη κι αν ήταν συχνά η καθημερινότητά της. Με τη νόσο συμπορεύθηκε εξάλλου και τα οκτώ αυτά χρόνια που μοιραστήκαμε στα περιοδικά της «Καθημερινής». Σε κάθε βουτιά, αποσυρόταν για λίγο, πολύ λίγο. Και μόλις ανακτούσε δυνάμεις, έσπευδε να δώσει το «παρών». «Νιώθω καλά, μπορώ, στείλτε μου δουλειά».
Aναπόσπαστο κομμάτι του νεοσύστατου τότε τμήματος ταξιδιωτικών και τουριστικών εκδόσεων της «Καθημερινής», όπου εντάχθηκε το 2015 αποφασίζοντας να προχωρήσει σε μια στροφή στην επαγγελματική της πορεία, η Μαρία Κωβαίου έφερε μαζί της την άρτια γνώση της ελληνικής και της αγγλικής γλώσσας, στις οποίες έγραφε με την ίδια άνεση και ποιότητα. Εφερε, επίσης, το πάθος της για τη λογοτεχνία, το σινεμά, τη μουσική, το lindy hop και τα αγαπημένα της Τζουμέρκα, τόπο καταγωγής της. Κι ακόμα, την αστείρευτη δημιουργικότητά της, την οποία διοχέτευε μεταξύ άλλων στα χόμπι της: την κατασκευή χειροποίητων ταξιδιωτικών ημερολογίων, που μοιραζόταν με τους ακολούθους της στο Instagram, και την ανταλλαγή καρτ ποστάλ με ανθρώπους από κάθε γωνιά της Γης σε πλατφόρμες postcrossing.
Συνήθιζε να λέει πως σε μια άλλη –παλιά ή και όχι τόσο– ζωή θα μπορούσε να είναι μία flapper της δεκαετίας του 1920. Οπως η φανταστική περσόνα με το όνομα Aurelia Gould που βρισκόταν πίσω από το ομώνυμο blog, το οποίο διατηρούσε έως το 2017: ένα κορίτσι ανεξάρτητο, δυναμικό και βαθιά καλλιεργημένο, που χόρευε υπέροχα τσάρλεστον.