Ένα μπαλκόνι με αναπαυτικές σεζλόνγκ και θέα για δύο. Μια βαρκάδα στη λίμνη, το πλοίο που φτάνει ξημερώματα στο λιμάνι, μαγιό νοτισμένα που δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν μέχρι την επόμενη βουτιά. Σαββατοκύριακα-αστραπή, αεροπορικά εισιτήρια με ανοιχτή επιστροφή. Γυμνές βουνοκορφές και καθαρός ορίζοντας, οξυγόνο.
Όσο προσωπικός είναι ο ορισμός που ο καθένας από εμάς δίνει στο ταξίδι, άλλο τόσο είναι και οι τρόποι με τους οποίους το νοσταλγήσαμε όλους αυτούς τους μήνες. Road trips που οργανώθηκαν σε μία μέρα, παρέες που αντάμωσαν μετά από μήνες. Μπουτίκ ξενώνες σε μεσαιωνικά χωριά, αλλά κι εκείνο το όμορφο μπαρ της Λισαβόνας που ποτέ δεν συγκρατήσαμε το όνομά του. Τα χαμόγελα των ανθρώπων, το καλωσόρισμα και η φροντίδα, η ανεμελιά, η ελευθερία.
Ήρθε επιτέλους η στιγμή να πιάσουμε το νήμα από εκεί που το αφήσαμε. Να ονειρευτούμε επί του πραγματικού χωρίς παύσεις, χωρίς εκπτώσεις. Να ακουμπήσουμε στην ασφάλεια και στην οικειότητα των αγαπημένων μας προορισμών, να εμπνευστούμε με τόλμη τους επόμενους. Θέλουμε και μπορούμε να βγούμε ξανά στον κόσμο.