Μας έλειψαν οι αγαπημένοι μας τόποι. Μας έλειψαν και οι φίλοι μας. Όμως, κατά γενική ομολογία οι διακοπές με παρέα είναι σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Προσωπικά με δυσκολεύει αυτό το γενικό πλάνο «φυσικής ακινησίας», γνωστό ως χαλάρωση, που κατά κανόνα συστήνεται. Επειδή όμως «ταξιδεύω» σημαίνει «ξεμουδιάζω πόδια και μυαλό», προκειμένου να κινητοποιήσω τους «χαλαρούς» συνταξιδιώτες μου, εφαρμόζω τη μέθοδο της ανταμοιβής (βλ. δωροδοκία). Για να βγάλουμε πέρα περπατήματα, τάζω στη Ρόσα κόμικς, στην Τζίνα φιγούρες playmobil και στους φίλους μου άγνωστες ταβέρνες και χωριά έξω από τον χάρτη. Και πιάνει! Το πρόβλημα με τους ενηλίκους είναι πως δεν διαρκεί. Έρχονται μία φορά, αγκομαχούν με την ταλαιπωρία, συμπυκνώνουν την εμπειρία σε αστείο της βραδιάς «Άκου να δεις τι έπαθα με τις ιδέες της Τσουκαρέλας*» και επιστρέφουν, με ακόμα μεγαλύτερη ζέση, στη «φυσική ακινησία», δηλαδή στο ραντεβού στην ταβέρνα.
Όλα αυτά τα βασανιστικά των διακοπών λύθηκαν όταν εμφανίστηκε στη ζωή μας ο Δίας**! Ο ξενώνας του Κώστα Τσουμάνη (παρατσούκλι του οποίου είναι το «Δίας») και του αδελφού του Τάσου στο Μικρό Πάπιγκο κατάφερε να ενώσει τις ετερόκλητες παρέες όπου το «μαζί και χωριστά» κυλάει σαν νεράκι. Άλλος διασχίζει το φαράγγι του Βίκου**, άλλος βουτάει στις Οβίρες** και άλλος πιάνει πρώτο τραπέζι θέα στους συγκλονιστικούς πύργους της Αστράκας**, τσιμπολογώντας νυχθημερόν.
Και όλα αυτά τα γράφω γιατί, όταν άνοιξαν οι μετακινήσεις, όλοι διψούσαμε για παρέα αλλά και για γνώριμα αγαπημένα μέρη. Και ο Δίας είχε αυτή την πετυχημένη συνταγή καλοπέρασης για φίλους. Επιπλέον, έχοντας εντρυφήσει στην ιδέα του «ελατηρίου» στη μετά Covid εποχή, αποφάσισα κι εγώ να το πιέσω, να δω εάν πράγματι θα εκτοξευτεί! Θα μπορούσε η πλήρης ακινησία των προηγούμενων μηνών να οδηγήσει σε συλλογικό ενθουσιασμό για τον (σχεδόν) παρανοϊκό στόχο μιας δεκάωρης διαδρομής αυθημερόν από το Μικρό Πάπιγκο στη Δρακόλιμνη με παιδιά;
Δύο οικογένειες, δύο ζευγάρια ορειβατών, ένας δεινός ταξιδιώτης μετά συζύγου και βρέφους, σύνολο 16 άτομα, βρεθήκαμε, όλοι μαζί, στο Μικρό Πάπιγκο. Μπερδεμένη ανάμεσα στη χαρά της συνάντησης με τον Δία (σπεύδω για χειραψία) και στην κοβιντοφοβία (κάνω δυο βήματα πίσω), προσπάθησα να σπάσω τον πάγο: «Όσοι δεν είμαστε εμβολιασμένοι έχουμε κάνει τεστ», του είπα, αλλά εκείνος με κοίταξε κάπως παραξενεμένος για την πρωτοβουλία αυτή, χτυπώντας μου την πλάτη. «Για να ελέγξουμε πραγματικά την κατάσταση, θα έπρεπε να έχουμε δικαίωμα στην επίδειξη self test των πελατών», απάντησε και ανοίξαμε τις αναπόφευκτες κουβέντες της καραντίνας. Εμείς κι αυτοί. Το είδος που ονομάζεται άνθρωπος της πόλης και το είδος που ονομάζεται (φυσιολογικός) άνθρωπος συνομιλήσαμε για το πώς οι μεν διαλυθήκαμε από τις απαιτήσεις δουλειάς, εκπαίδευσης και γονεϊκότητας, ενώ οι δε είχαν τόση ανάγκη να ξεκουραστούν μετά από 365 μέρες δουλειάς τον χρόνο επί δεκαετίες. «Τώρα θέλω να έρθει ο κόσμος μας! Αν κρατήσουμε τα μέτρα, συν τα εμβόλια, όλα θα πάνε καλά!» μου είπε με σιγουριά και, καθώς η νύχτα έπεφτε και τα τσίπουρα πηγαινοέρχονταν, οι επιβλητικοί βράχοι πάνω από το χωριό απορροφούσαν τη μοναξιά μηνών.
Το πρωί, στην πλακόστρωτη αυλή του ξενώνα, κάτω από το μεγάλο δέντρο με τα ακτινίδια τρώμε αυγά τηγανητά και ψωμί με κατσικίσιο βούτυρο και μέλι, μένοντας σε εγρήγορση για τη μεγάλη ανάβαση. Τα παιδιά είναι ενθουσιασμένα με το μαγικό όνομα Δρακόλιμνη και την προοπτική (με την οποία τους φουσκώνουμε τα μυαλά) να συναντήσουν τους δράκους της. Για την ακρίβεια, τα δρακάκια, όπως αλλιώς ονομάζονται οι αλπικοί τρίτωνες.
Ανηφορίζουμε· έμπειροι, άπειροι, παιδιά. Η παρέα συναντιέται από βρύση σε βρύση – Αβραγωνία, Αντάλκη, Τράφος. Ο Μάιος και ο Ιούνιος είναι η ωραιότερη εποχή των βουνών. Κάθε εκατοστό χιονιού που λιώνει δίνει τη θέση του σε ένα αγριολούλουδο που ανθίζει. Το περπάτημα ισορροπεί τέλεια με τις καιρικές συνθήκες. Δροσιά.
Τα παιδιά έχουν φύγει μπροστά. Η παρέα για τη Ρόσα είναι το καλύτερο τονωτικό (ανώτερο της «δωροδοκίας»). Με την Τζίνα έχουμε ξεμείνει πίσω, καθώς έχει βάλει στόχο να φτάσει χωρίς αγκαλιές, και αυτό το αίτημα αυτονομίας είναι τόσο σπουδαίο ώστε υπομένω (με δυσκολία) το βασανιστήριο της επανάληψης «πότε φτάνουμε;», που είτε απαντήσω σε 5 λεπτά είτε σε 124 ώρες, ηχεί το ίδιο στα εξάχρονα αυτιά της, κατακλύζοντάς τη με αγανάκτηση: «Πόσο; Δεν είσαι καλά!». Τελικά, ως διά μαγείας, τα καταφέρνουμε μέχρι την πρώτη μας στάση, το καταφύγιο της Αστράκας, σε όσο χρόνο υποδεικνύει η πινακίδα, 3 ώρες. Πρώτος στόχος τσεκ! Τα σάντουιτς που φτιάξαμε στο πρωινό γίνονται μια χαψιά.
Η θέα από την πίσω πλευρά του καταφυγίου στη Λάκκα Τσουμάνη είναι εκπληκτική. Λιωμένα κομμάτια πάγου ταξιδεύουν μέσα στην αλπική λίμνη, που το καλοκαίρι σχεδόν στερεύει και γίνεται βοσκότοπος για γίδια και γελάδια. Στην απέναντι πλευρά ακούγονται επίμονα σφυρίγματα. Ψάχνουμε να βρούμε άνθρωπο, αλλά είναι δύο αγριοκάτσικα που τραγουδούν κάνοντας «πατινάζ» στις παγωμένες πλαγιές. Η καρδιά μου σταματάει από φόβο πως θα τσακιστούν – αργότερα μαθαίνω ότι αυτή είναι η διασκέδασή τους και πως τίποτα δεν μπορεί να κάνει ένα αγριοκάτσικο να γλιστρήσει. Λίγο πιο δίπλα ένας καταρράκτης έχει βρει δίοδο μέσα από τα χιόνια.
Το μονοπάτι για τη Δρακόλιμνη διαγράφεται καθαρά στους λόφους, όμως η ίδια η λίμνη παραμένει αφανής. Ζωνάρια, ακόμα χιονισμένα, ζητάνε για λίγο την προσοχή μας, αλλά σύντομα βρισκόμαστε χαμηλά στα λιβάδια με τα αγριολούλουδα και τα παιδιά απολαμβάνουν το τρέξιμο στο ανοιχτό τοπίο. Μετά αρχίζει πάλι ο «Γολγοθάς». Πας και πας, αλλά Δρακόλιμνη δεν βλέπεις. Μέχρι την τελευταία στιγμή. Μέχρι τα 2.050 μέτρα. Εκεί, ανάμεσα στις μεγάλες κορυφές του βουνού, τον Πλόσκο (2.377 μ.) στα δυτικά και την Γκαμήλα (2.497 μ.) στα ανατολικά, αντικρίζουμε ένα από τα ομορφότερα τοπία στην Ελλάδα.
Η μυθική σε ομορφιά και ιστορίες αλπική λίμνη θεωρείται απομεινάρι των παγετώνων. Τα χιόνια λιώνουν γεμίζοντας τις όχθες της νερό. Τα εκατοντάδες δρακάκια όμως, τα μικρά αυτά συμπαθητικά αμφίβια που ζουν εδώ, κείτονται, ανάσκελα, ακίνητα μέσα στο νερό. «Υποθέτουμε ότι βρίσκονται σε χειμερία νάρκη», προσπαθώ να προλάβω το δράμα που βλέπω να έρχεται. Ανάμεσά τους βρίσκω ένα που ανοιγοκλείνει δειλά τα μάτια του και το σηκώνω σε ένα ξυλαράκι με προσοχή. «Κοίτα! Ξεμουδιάζει κι αυτός, όπως εμείς!» μου λέει χαρούμενη η Ρόσα, που τον παρατηρεί να κινείται νωχελικά. «Σε λίγο, όταν λιώσουν οι πάγοι, θα έχει όλη τη λίμνη δική του», της λέω. Μέσα μου εύχομαι να λιώσουν και οι δικοί μας «πάγοι», οι φόβοι και οι αγωνίες μας, και να γίνει πάλι ο κόσμος δικός μας.
Υποσημείωση: Μετά από επικοινωνία με τον Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Πάρκου Βόρειας Πίνδου, λάβαμε την πληροφορία ότι οι αλπικοί τρίτωνες ήταν πράγματι νεκροί. Το φαινόμενο αποδίδεται στις μεγάλες και απότομες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας που παρατηρούνται κατά την περίοδο «απόψυξης» της λίμνης, οι οποίες ενδέχεται να υποβάλουν τους τρίτωνες (ποικιλόθερμοι οργανισμοί γαρ) σε θερμικό σοκ, με επακόλουθο θάνατο.
INFO **
• To Μικρό Πάπιγκο απέχει 62 χλμ. από τα Ιωάννινα, 445 χλμ. από την Αθήνα, μέσω Πάτρας, και 370 χλμ. από τη Θεσσαλονίκη, μέσω Τρικάλων.
• Ο ξενώνας Δίας στο Μικρό Πάπιγκο είναι ανοιχτός όλο τον χρόνο. Δοκιμάστε κοτόσουπα, πίτες, μετσοβόνε στα κάρβουνα, αλλά και καλό τσίπουρο
(τηλ. 26530-41257).
• Ο χάρτης «Ζαγόρι» (1:50.000) της Ανάβασης περιέχει όλα τα στοιχεία πρόσβασης και ανάβασης στο φαράγγι του Βίκου, στις Οβίρες Ρογκοβού (φυσικές πισίνες), στο καταφύγιο της Αστράκας και στη Δρακόλιμνη.
• Το καταφύγιο της Αστράκας (τηλ. 6973-223100) είναι ανοιχτό όλο το καλοκαίρι και προσφέρει φαγητό (ιδανική στάση προς Δρακόλιμνη) και διαμονή, με κρατήσεις μέσω e-mail: [email protected].
• Προσοχή: Σύμφωνα με τους κανονισμούς του Εθνικού Δρυμού, απαγορεύεται το κολύμπι και όποια άλλη ανθρώπινη δραστηριότητα ενδέχεται να διαταράξει την οικολογική ισορροπία και να αλλοιώσει την ποιότητα των υδάτων της Δρακόλιμνης.
* «Τσούκα» στη γλώσσα των Βλάχων της Ηπείρου σημαίνει «κορυφή». Η Τσουκαρέλα (2.295 μ.), η Τσούκα Ρόσα (1.987 μ.) και η Τσούκα Τζίνα (1.833 μ.) είναι τρεις κορυφές των βουνών της Πίνδου με βοσκότοπους, ορεινές διαδρομές και περιπάτους που αξίζει κανείς να ανακαλύψει.