Καλπασμός
Μακρινοί απόγονοι οικόσιτων ζώων που πριν από 200 χρόνια απέδρασαν από φάρμες πιονιέρων και έμαθαν να ζουν ελεύθερα, τα άγρια άλογα της Γιούτα (κάπου 22 αγέλες στο σύνολο) αποτελούν ζωντανά σύμβολα της ιστορίας της Άγριας Δύσης, αλλά και τουριστική ατραξιόν για τους σύγχρονους περιηγητές των ξηρών πεδιάδων της. Όσο και αν η μεγαλειώδης εικόνα του καλπασμού τους παραπέμπει σε μια ανώτερη, αρχέγονη δύναμη, είναι κι αυτά ευάλωτα στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, που αφανίζει την τροφή και τις πηγές πόσιμου νερού τους…
Για πάντα μαζί
Η συμβιωτική σχέση μεγάλων θηλαστικών, όπως ο βούβαλος, με τα αφρικανικά ψαρόνια ή βουφάγους, που τρέφονται από τσιμπούρια, μικρά έντομα ή και σταγόνες από το αίμα τους (!), έχει οδηγήσει σε τέτοια επίπεδα εξοικείωσης (ή και απάθειας), που οι ξενιστές είθισται να ερωτοτροπούν και να ζευγαρώνουν πάνω στις ράχες τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς, δεν βλέπουμε κάτι τέτοιο εδώ – μόνο μια φευγαλέα στιγμή, που χάρισε στη φωτογράφο Μπάρμπαρα Φλέμινγκ μια διάκριση στην κατηγορία «Πτηνά στο Περιβάλλον» του διαγωνισμού του περιοδικού Smithsonian.
Από του Χάρου τα δόντια
Λόγω της χρόνιας ανομβρίας στο Εθνικό Πάρκο Κρούγκερ της Νότιας Αφρικής, οι πιθανότητες μοιραίων συναντήσεων με θηρευτές σε κάποιον από τους εναπομείναντες ταμιευτήρες νερού πολλαπλασιάζονται για ζώα που βρίσκονται χαμηλά στην τροφική αλυσίδα, όπως τα ιμπάλα. Στην προκειμένη περίπτωση ο κροκόδειλος, που καραδοκούσε κρυμμένος στις λάσπες, λίγο έλειψε να πετύχει τον σκοπό του, αλλά τελικώς η σβελτάδα υπερίσχυσε της πονηριάς και μόνος κερδισμένος βγήκε ο φωτογράφος.