Κοντά στο σχολείο της Ρόσας και της Τζίνας, ανάμεσα στις πολυκατοικίες, υπάρχει ένας κενός χώρος. Από τότε που ο καιρός ζέστανε, κάθε μεσημέρι, με το που χτυπάει το κουδούνι, η Τζίνα μαζί με την κολλητή της βάζουν ρότα για το «εξοχικό». Έτσι έχουν ονομάσει το ακάλυπτο κομμάτι γης ανάμεσα στις πολυκατοικίες που κανείς δεν φαίνεται πλέον να χρησιμοποιεί, κι έτσι τα δύο κορίτσια άδραξαν την ευκαιρία να δημιουργήσουν τον δικό τους κόσμο.
Ένας μοναχικός μισογκρεμισμένος τοίχος ορίζει το καθιστικό-κουζίνα. Μαγειρεύουν, διακοσμούν τα έπιπλα, βλέπουν τηλεόραση και τρώνε ποπ κορν από μεγάλα μπολ και χασκογελάνε. Κάπου κάπου τρέχουν να ανοίξουν σε κάποιο φίλο που χτυπάει το κουδούνι και παίζουν μαζί του γύρω από την «πισίνα», άλλες φορές βγαίνουν στην αυλή όπου κυκλοφορούν «άγρια ζώα». Υψώνουν τα κεφάλια τους για να θαυμάσουν περαστικούς ελέφαντες και χοροπηδάνε ανάμεσα στις ρωγμές του τσιμεντένιου δαπέδου για να γλιτώσουν από τους πεινασμένους κροκόδειλους. Τίποτα φυσικά από όλα αυτά δεν υπάρχει στ’ αλήθεια, όμως αισθάνομαι τυχερή που έχω το προνόμιο να παρακολουθώ μια παντομίμα με ελεύθερο σενάριο και δύο μικρά παιδιά να δίνουν ζωή στον αόριστο αυτό χώρο.
Τώρα που η θερμοκρασία έχει ανέβει για τα καλά, παρατάνε το «σπίτι» (γκρεμισμένος τοίχος) και την «πισίνα» (μια ρηχή δεξαμενή σπαρμένη με στάχυα) και μπαίνουν (κυριολεκτικά) μέσα στη συκιά της «αυλής». Κάτω από τις πυκνές φυλλωσιές, ανεβοκατεβαίνουν στα κλαδιά. Πού και πού, όταν φτάνουν πολύ ψηλά και δεν μπορούν να κατέβουν, κλαψουρίζουν και τότε πρέπει κάποιος να συρθεί ανάμεσα στα κλαδιά για να τις κατεβάσει.
Τα χέρια μου έχουν μόνιμα εξανθήματα από τα φύλλα της συκιάς και η καθημερινή «παράσταση», που έχει πια περάσει στον δεύτερο μήνα, δεν λέει να ρίξει αυλαία. Η ιεροτελεστία των «διακοπών» κάθε μεσημέρι μέσα στο λιοπύρι έχει αρχίσει και μου δημιουργεί κνησμό και εκνευρισμό. Παρατώντας όμως τη φαντασία, ήταν φυσικό και επόμενο να ασχοληθώ με την ασχήμια της πραγματικότητας: ένα συνονθύλευμα από αφημένα γήπεδα τένις, εγκαταλελειμμένες τουαλέτες, σπασμένα τζάμια, σκουριασμένα σύρματα, πεταμένα κουτάκια από μπίρες, σκουπίδια και μπόλικη μιζέρια.
«Για πόσο θα υποφέρω αυτό το καπρίτσιο;» την έσυρα από το χέρι μέχρι το αυτοκίνητο εκείνο το μεσημέρι. «Εμείς πάντως κανονίσαμε να έρθουμε εδώ διακοπές με τη σκηνή μας, αν θες να ξέρεις», μου είπε με περίσσιο θράσος στον δρόμο για το σπίτι. «Μήπως επτά χρονών είσαι λίγο μικρή για να κανονίσεις διακοπές μόνη σου;» απάντησα για να κόψω μαχαίρι τη συζήτηση, καθώς σύντομα με έβλεπα να κουβαλάω και τη σκηνή στο σχολείο. «Εμένα πάντως θα μου άρεσε να πάμε στην Κορέα», πετάχτηκε και η 11χρονη Ρόσα, που, όλο αυτό το χρονικό διάστημα που η Τζίνα κάνει «διακοπές» μετά το σχολείο, αυτή είναι μόνιμα χυμένη στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου κάνοντας νωχελικές κινήσεις από χορογραφίες της K-pop μουσικής σκηνής. «Εσένα σου έχω μια καλύτερη λύση για τις διακοπές σου. Να συνεχίζεις να κοιτάζεις το κενό και απλά να σκέφτεσαι πως είσαι στην Κορέα με το αγαπημένο σου συγκρότημα. Θα μας στοιχίσει λιγότερο και θα έχεις την ίδια απόλαυση», εξαγριώθηκα με τις τρέλες και των δύο.
Μάταια τις μαλώνω, το καταλαβαίνω, αλλά πάντα εκ των υστέρων. Η παιδική φαντασία δεν πρέπει να καταστέλλεται. Τα παιδιά πάντα έχουν δίκιο στον τρόπο που δρουν αυθόρμητα στο κοινωνικό περιβάλλον. Οφείλω να ομολογήσω πως μετά από εκείνη την ημέρα του καβγά, όλο και περισσότερο αισθάνομαι ένα είδος ανακούφισης που η Τζίνα αρκείται στο να ονειρεύεται τις διακοπές στο ξέφωτο ανάμεσα στις πολυκατοικίες, την ίδια ώρα που οι μεγάλοι ζούμε στον ρυθμό ενός παράξενου καλοκαιριού.
Αλλοπρόσαλλου. Φίλοι αναζητούν «φτηνές λύσεις» σε άγνωστα ηπειρωτικά μέρη, άλλοι αποφάσισαν κάμπινγκ Αύγουστο μήνα στο πιο ζεστό νησί του Αργοσαρωνικού, ενώ τα μισά εξοχικά είναι νοικιασμένα airbnb για να επιδοτήσουν τη ζωή του χειμώνα σε τιμές που υπερκαλύπτουν τον βασικό μηνιαίο μισθό. Υποφέρω κι εγώ με την προοπτική να βρεθώ στριμωγμένη σε ένα καράβι γεμάτο ενθουσιασμένους τουρίστες, να σκέφτομαι τις ουρές για να πάρω έναν καφέ στο πιο μικρό νησί του Αιγαίου, να κάνω κράτηση σε ταβέρνα δύο εβδομάδες πριν ή να κάθομαι να εξηγώ στον σερβιτόρο πως είμαστε ντόπιοι και δεν γίνεται να πληρώσουμε 15 ευρώ την ντοματοσαλάτα.
Σήμερα το απόγευμα πήρα το αυτοκίνητο και ήρθα μόνη μου στο παράξενο αυτό μέρος. Αναζητάω το νήμα της ευτυχίας της Τζίνας. Όλα έχουν βαφτεί στα ζεστά χρώματα του απογευματινού. Πρώτη φορά εξερευνώ τον χώρο. Απομονώνω εικόνες. Βρίσκω ένα αστείο γκράφιτι μιας γυναικείας φιγούρας που της λείπει το κεφάλι. Παρακολουθώ τα ψηλά δέντρα να λικνίζονται στις ακτίνες του ήλιου που πέφτει στον ορίζοντα. Κάθομαι στην άκρη της «πισίνας», εκεί ανάμεσα στα ψηλά στάχυα. Στα ρουθούνια μου μπαίνει η μυρωδιά από τις πικροδάφνες, που με μεταφέρει νοητά κάπου κοντά στη θάλασσα.
Ονειρεύομαι. Θλίβομαι. Πονάω. Τσουκαρέλα, μονολογώ, αφιέρωσες ένα κομμάτι της ζωής σου για να καταγράψεις τις ομορφιές της πατρίδας μας, το ανθρώπινο μέτρο, τη φιλοξενία, και να, σήμερα, εδώ δίπλα στην «πισίνα» με τα στάχυα, κλαις για κάθε γραμμή που έγραψες για τα πιο αγαπημένα σου μέρη που κατέληξαν αντικείμενο βουλιμικής εκμετάλλευσης. Μόνο ξέφωτα έμειναν. Ανάσες. Να, σαν το «κάμπινγκ» της Τζίνας στον κενό χώρο ανάμεσα στα τσιμεντένια «τέρατα». Αλλά ποιος νοιάζεται πια για τα ξέφωτα; Μοιάζουμε όλοι έτοιμοι να υποθηκεύσουμε ό,τι απέμεινε, όπως υποθήκευσε και η προηγούμενη γενιά το δικό μας μέλλον.
* «Τσούκα» στη γλώσσα των Βλάχων της Ηπείρου σημαίνει «κορυφή». Η Τσουκαρέλα (2.295 μ.), η Τσούκα Ρόσα (1.987 μ.) και η Τσούκα Τζίνα (1.833 μ.) είναι τρεις κορυφές των βουνών της Πίνδου με βοσκότοπους, ορεινές διαδρομές και περιπάτους που αξίζει κανείς να ανακαλύψει.
Τα παιδιά λένε πως ο καλύτερος τρόπος για να περιμένεις τις διακοπές είναι βλέποντας ταινίες που «μυρίζουν» καλοκαίρι. Οι δικές μας αγαπημένες προβολές:
◆ Καράτε Κιντ (1984): Μία από τις κορυφαίες κλασικές, ανοίγει με την καλοκαιρινή μετακόμιση του Daniel LaRusso στην Καλιφόρνια, έχει παραθαλάσσιες εικόνες – συμπεριλαμβανομένης της αξέχαστης κλοτσιάς του γερανού.
◆ Λίλο και Στίτς (2002): Η ιστορία ενός κοριτσιού και του εξωγήινου φίλου της με φόντο τη Χαβάη.
◆ Ψάχνοντας τον Νέμο (2003): Η ομορφιά του ωκεανού μέσα από τις περιπέτειες του ψαριού-κλόουν Νέμο βάζει σε δεύτερη μοίρα το γεγονός ότι το σχολείο στη θάλασσα μόλις άρχισε.
◆ Ρίο (2011): Ο σπάνιος παπαγάλος Μπλου ταξιδεύει στο καρναβάλι του Ρίο ντε Τζανέιρο.
◆ Βαϊάνα (2016): Η ταινία της απόλυτης δύναμης για κορίτσια, η Μοάνα προσπαθεί να σώσει τη γη για τους ανθρώπους της.
◆ Οι Απίθανοι 2 (2018): Η οικογένεια υπερηρώων Parr σε ένα μάθημα συνεργασίας.
◆ Ξενοδοχείο για τέρατα 3 – Ώρα για διακοπές (2018): Καλοκαιρινή κρουαζιέρα στην Ατλαντίδα με ένα ειδύλλιο και πολύ καλή μουσική.
◆ Toy Story 4 (2019): Οι κλασικοί ήρωες, μαζί και ο Φόρκι, σε ένα μακρύ οδικό ταξίδι για τη διάσωση ενός παιχνιδιού που λείπει.
◆ Το πάρκο των θαυμάτων (2019): Στο μαγικό θεματικό πάρκο που φτιάχνει μια μαμά με την κόρη της δίνεται η ευκαιρία να συζητήσουμε με τα παιδιά τα δύσκολα συναισθήματα του άγχους και του φόβου.