Περισσότερο και από το νησί,αγαπώ το καράβι. Αυτό ακριβώς το τμήμα της διαδρομής προς τις διακοπές. Το τελετουργικό της επιβίβασης, που επαναλαμβάνεται απαράλλαχτο κάθε χρόνο. Πρωινό αλαφιασμένο ξύπνημα, λαχανιασμένη κούρσα μέχρι τον Πειραιά, μποτιλιάρισμα πάντα μια ανάσα πριν από το λιμάνι. Στα φανάρια της οδού Γούναρη κοιτάω, από το παράθυρο του οδηγού, τα διπλανά οχήματα: ζευγάρια, φίλοι, οικογένειες με μπαγκάζια, γλάστρες, γάτες, εφόδια παντός είδους, έχουν μπει στην τελική ευθεία για αποσυμπίεση στη χρονοκάψουλα του φεριμπότ.
Eίσοδος στην αποβάθρα με τους λιμενικούς επί ποδός πολέμου και τη σφυρίχτρα στο στόμα, να προσπαθούν να βάλουν τάξη στο ανθρώπινο χάος. Με το που θα πατήσουν οι ρόδες του αυτοκινήτου τον καταπέλτη που οδηγεί στο στριμωξίδι του αμπαριού, ξεκινούν οι διακοπές.
Για τους Ελληνες, το πλοίο είναι ό,τι για τους Νεοϋορκέζους το subway, δηλαδή μια νοητή επέκταση του σπιτιού τους. Είναι ο προθάλαμος, μια πλωτή φυσούνα, που σε βγάζει κατευθείαν στην παραλία που ονειρεύεσαι. Και για αυτό το μεσοδιάστημα ανάμεσα στην Αθήνα και το Αιγαίο, τις ώρες που κρατά ο πλους δικαιούσαι να κάνεις ό,τι θες: έφηβοι τσιμπολογάνε τυρόπιτες, παρέες κοιμούνται κατάχαμα, κυρίες παίζουν μπιρίμπα, ερωτευμένοι αγκαλιάζονται, όλοι τραβάνε selfies με φόντο τη σκισμένη από τον αέρα ελληνική σημαία στην πρύμνη.
Συλλογικό limbo
Ενα υπέροχο limbo που δεν αλλάζω με τίποτα, ένα καθαρτήριο μεσοδιάστημα, η ωραιότερη στιγμή του ταξιδιού. Και όσες φορές επέλεξα να πάω κάπου με αεροπλάνο, χρειάστηκαν τρεις ημέρες για να μπω στους ρυθμούς της χαλάρωσης.
Ισως διότι αυτό που συμβαίνει στο κατάστρωμα είναι συλλογικό. Εκατοντάδες άγνωστοι, μοιράζονται την ίδια ευεξία της φυγής, της απόδρασης, της συνενοχής ότι αφήνεις πίσω τις έγνοιες για να μπεις στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και να βγεις ξανά καινούργιος.