Την πρώτη φορά που αντικρίζει κανείς τον καθεδρικό της Κολωνίας μένει άφωνος. Το τεράστιο μέγεθος του γοτθικού οικοδομήματος σε καταλαμβάνει, επιβάλλεται αθέλητα με έναν τρόπο σχεδόν βίαιο, ολοκληρωτικό. Κάνοντας ένα (ή μάλλον αρκετά) βήμα πίσω, παλεύεις να χωρέσεις στο «πλάνο» σου τα 160 (!) μέτρα των πύργων. Περπατάς γύρω του νιώθοντας σαν να μπλέχτηκες σε κάποια σκοτεινή ιστορία του Τιμ Μπάρτον, ενώ η αιχμηρή, ανάγλυφη όψη και το κολοσσιαίο του πράγματος δεσπόζουν στο σούρουπο. Αναρωτιέσαι για την τόλμη, πολλές φορές και την αμετροέπεια των ανθρώπων. «Το χτίσιμο ξεκίνησε το 1248 προκειμένου να στεγαστούν τα λείψανα των τριών Μάγων που μεταφέρθηκαν εδώ από τον Γερμανό αυτοκράτορα Φρειδερίκο Μπαρμπαρόσα», μας πληροφορεί η ξεναγός. Ετσι εξηγούνται όλα…
Με κάποια ανακούφιση αφήνω πίσω μου τον γιγάντιο ναό για να περπατήσω τους δρόμους της πόλης. Μια σειρά από σκοτεινές παρόδους –αληθινά κατασκότεινες όμως– με οδηγούν στη γεμάτη από κόσμο λεωφόρο Hohenzollemring. Ανθρωποι μπαινοβγαίνουν στα μαγαζιά, που είναι ήδη στολισμένα για τα Χριστούγεννα. Βιαστικοί ποδηλάτες και παρέες λυκειόπαιδων με μπουκάλια στα χέρια κυριαρχούν στα φαρδιά πεζοδρόμια. Μερικοί από αυτούς μπαίνουν με εύθυμες φωνές σε ένα κλαμπ. Κοιτάζω το ρολόι και διαπιστώνω ότι είναι μόλις 7 το απόγευμα. Ο δρόμος μοιάζει ατελείωτος· στο μήκος του μετράω τέσσερις μεγάλες πλατείες, ώσπου την προσοχή μου τραβάει ένα μάλλον ασυνήθιστο κατάστημα. Στη βιτρίνα του στυλάτα vintage ρούχα και δίσκοι βινυλίου. Το ίδιο και στο εσωτερικό. Ανάμεσα σε μπότες και δερμάτινα τζάκετ υπάρχουν κουτιά γεμάτα δίσκους όπως στα κλασικά δισκοπωλεία και οι πελάτες, που δείχνουν εξοικειωμένοι, ασχολούνται και με τα δύο είδη. Βγαίνοντας σκέφτομαι πως αυτή η πόλη έχει κάτι το γοητευτικό και μου θυμίζει λίγο την Αθήνα. Δεν είναι τυπικά όμορφη, έχει όμως την ευλογία της ζωντάνιας.