Mία φορά είχα κάνει ιππασία στη ζωή μου και ήταν περιπετειώδης εμπειρία. Σε κάποια φοιτητική εκδρομή στον αγγλικό νότο, η ενοικιασμένη φοράδα μου αποφάσισε αίφνης να αυτομολήσει από το οργανωμένο γκρουπ. Μου έλαχε στην παρθενική μου βόλτα να μάθω τι εστί χαλινάρι.
Αποφάσισα να ξεπεράσω το νεανικό μου τραύμα στην Υδρα. Ο Μπάμπης, το άλογο που θα με κουβαλούσε μέχρι τη Μονή του Προφήτη Ηλία, κοντά στην υψηλότερη κορυφή του νησιού, φαινόταν καλοκάγαθο και σαφώς υποταγμένο στον «αρχηγό» της αγέλης, την Αθηνά. Η φοράδα είχε τα διπλάσιά του χρόνια σε ηλικία, ήξερε τα μονοπάτια και ήταν εκπαιδευμένη από τον Γιώργο Ακληρο, έναν από τους νεότερους μουλαράδες της Υδρας αλλά εξαιρετικά χαρισματικό με τα ζώα. Αρκούσε μία λέξη του για να συμμορφωθούν.
Διάλεξε επίτηδες την ώρα του δειλινού όχι μόνον για να έχει περισσότερη δροσιά αλλά και για να δούμε το ηλιοβασίλεμα από ψηλά. Η αφετηρία ήταν από το λιμάνι, το πιο πολυσύχναστο σημείο της Υδρας.
Αφήνοντας πίσω μας τον οικισμό, αρχίσαμε να ευχαριστιόμαστε την υπέροχη φύση με τα πεύκα και τα βράχια. Συνειδητοποίησα ότι τόσα χρόνια που επισκέπτομαι αυτό το μέρος δεν έχω δει ποτέ την ενδοχώρα του, η οποία είναι ανέγγιχτη. Δεν υπάρχουν αυτοκίνητα, άρα και ασφαλτοστρωμένοι δρόμοι, δεν βλέπεις την πολεοδομική αυθαιρεσία, τίποτα δεν χαλάει τη μαγική εικόνα με τα πέτρινα σπίτια.
Ο Μπάμπης ήταν υπάκουος. Το μόνο του κουσούρι είναι ότι πήγαινε σύρριζα στην άκρη του καλντεριμιού. Η άφιξη στο μοναστήρι μάς αποζημίωσε για τη μία ώρα δρόμο. Η θέα στην πόλη, στον Δοκό και στη θάλασσα ήταν καταπληκτική. Σε ένα από τα κελιά της μονής είχε φυλακιστεί και ο Γέρος του Μοριά από τον Κουντουριώτη. Με την ευχάριστη γεύση από το κερασμένο λουκούμι και το δροσερό νερό, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Και άφοβα τώρα θα σχεδιάσω την επόμενη βόλτα πάνω στη σέλα.