Σε ένα παλιό φύλλο της «Καθημερινής», όταν η εφημερίδα ήταν ακόμη ένα νεαρό έντυπο με χρόνο ζωής μόλις ενός έτους, στα 1920 δηλαδή, μπορούσε να διαβάσει κανείς στα «ψιλά» για την πώληση «διωρόφου οικίας». Αλλωστε στα «ψιλά» των παλιών εφημερίδων έχει διασωθεί ως τοιχογραφία η κοινωνία σε όλες τις διαβαθμίσεις και αποχρώσεις της, με όλα εκείνα τα εφήμερα, μα γνήσια και τόσο αληθινά. Σε εκείνο, λοιπόν, το φύλλο της «Καθημερινής», ο αναγνώστης μπορούσε να πληροφορηθεί πως επί της οδού Θράκης, στο Μεταξουργείο, από την πλευρά του Αγίου Παύλου, πουλιόταν αυτό το δίπατο σπίτι, στον αριθμό 5 του μικρού δρόμου, του μάλλον άσημου αλλά όχι στερούμενου ατμόσφαιρας και χαρακτήρα. Και η οικία αυτή, σε οικόπεδο 400 πήχεων, πουλιόταν μετά των επίπλων. Και ποιος ξέρει τι θα ήταν τα έπιπλα αυτά… Μια ντουλάπα θηριώδης χωρίς αμφιβολία, ένας μπουφές, τραπεζαρία, κρεβατοκάμαρα, καρέκλες, ανθοστήλη, κομό, καθρέφτες… Κάποιες φωτογραφίες σε κορνίζες κρεμασμένες με κορδόνι, μια ξύλινη σκάλα, ένα πορτ μαντό…
Κίνησα για την οδό Θράκης 5 για να βρω το σπίτι αυτό, αλλά ατυχώς είχε γίνει πολυκατοικία, το μόνο που είχε πέσει από μια σειρά σωζόμενα παλιά σπίτια, άλλα επισκευασμένα και άλλα ερειπωμένα. Αλλά η διώροφος οικία με όλα της τα έπιπλα που πουλιόταν πριν από 102 χρόνια, ακριβώς στο σημείο που με είχαν οδηγήσει τα βήματά μου, είχε εδώ και χρόνια εξαερωθεί. Καπνός… τίποτα. Κατά τρόπο παράδοξο ή μη, είχα στον νου μου τον Αλέκο Φασιανό. Είχα παρέα μου το παιδικό του βλέμμα. Ημουν στη γειτονιά του και προφανώς επηρεασμένος από την πυκνή αρθρογραφία που ακολούθησε τον θάνατό του. Αλλά σε κάθε περίπτωση ένιωθα πάντα το φτερούγισμά του, εκεί γύρω, στα στενά της συνοικίας του Αγίου Παύλου, αυτά τα στενά και αυτοί οι δρόμοι, κομμάτια πια μιας βαθύτατης στρωματογραφίας της Αθήνας. Εβλεπα τα όποια παλιά σπίτια που σώζονταν σαν αποτοιχισμένες αγιογραφίες, σαν μενταγιόν – ενθέσεις σε σκαλισμένα τέμπλα. Με χλωμά τα περιγράμματα των αγίων πίσω από κάσες ξεχαρβαλωμένων παραθύρων.
Αυτά τα σπίτια που έβλεπα ολόγυρα στην Κρήτης, στη Νεοφύτου Μεταξά, στη Νικομηδείας, στην Ψαρών, στη Χίου, στην Ηλίου, σε δρόμους δηλαδή που κάποτε είχε οργώσει το παιδομάνι της γειτονιάς, φανερώνονταν σαν χαλκομανίες σε τετράδια μιας περασμένης παιδικής ηλικίας. Θα έπαιζε και ο μικρός Αλέκος στα χωμάτινα στενά και ίσως και στην πλατεία του Αγίου Παύλου ή μήπως η παιδική ηλικία του, που είχε ατυχέστατα σκοντάψει στα χρόνια της Κατοχής, είχε και αυτή χάσματα κενού και χαράδρες σιωπής μαζί με τις στερήσεις και τα παγωμένα χωρίς θέρμανση δωμάτια; Αλλά όπως και να είχε, στους δρόμους της συνοικίας του Αγίου Παύλου, που τόσο παραστατικά έχει περιγράψει από μνήμες παιδικές και εφηβικές ο ιστοριοδίφης της Αθήνας Κώστας Χατζιώτης, έβλεπα εγώ τώρα τις μακριές σκιές του χρόνου. Απλώνονταν οι σκιές σαν αόρατα φίδια, κυλούσαν στα πεζοδρόμια σαν πηχτό λάδι, ήταν η μνήμη που ανέμιζε αόρατες κουρτίνες του νου. Αναδεύονταν εικόνες, και κροτάλιζαν παράθυρα, ακούγονταν οι καβγάδες στις αυλές αλλά και το σιγομουρμούρισμα από χείλη κοπέλας με τα χέρια να ξεφυλλίζουν λαϊκό περιοδικό.
Ο μικρός Αλέκος Φασιανός θα είχε αποθησαυρίσει τόσες εικόνες σε αυτά τα δρομάκια, πάνω – κάτω. Θα είχε περάσει και από τη μικρή οδό Θράκης, εκεί όπου πουλιόταν οικία διώροφος, χρόνια πριν αυτός γεννηθεί. Ημουν σε μια δίνη χρόνου και παραδόξως όλα έμοιαζαν ήσυχα και οικεία.