Η συνάντηση των Ιλισίων με τη συνοικία του Ζωγράφου γίνεται με όρους μιας γοητευτικής αθηναϊκότητας, που συχνά μένει στο περιθώριο. Περπατώντας στα δρομάκια αυτής της συνοριακής γραμμής, όπου ο απόηχος των μεγάλων λεωφόρων σβήνει και απελευθερώνει τον ήσυχο ρυθμό μιας ειρηνικής γειτονιάς, σκεφτόμουν τα χιλιόμετρα της τυποποιημένης πολυκατοικίας από το 1960 έως το 1990, αυτής δηλαδή που σφραγίζει τόσες περιοχές.
Και εδώ στα Ιλίσια και στου Ζωγράφου, ένιωσα την πατίνα μιας αθηναϊκής ζωής που εύκολα ξεγράφει κανείς ως άχαρη, που όμως στα μάτια μου ήταν αληθινή, γήινη, και κατά τόπους θερμή, μπορούσε δηλαδή να γίνει και πομπός ευτυχίας. Στην οδό Ιλισίων 21 και Κερασούντος, η παλιά πολυκατοικία των αδελφών Πολυδωρόπουλου είναι ένας φάρος, σύμβολο μιας εποχής. Είναι και ένας μάρτυρας της παλαιάς φυσιογνωμίας της ευρύτερης περιοχής (ημιαστικής για πολλές δεκαετίες) και ένα κτίσμα με την ελευθερία των τελευταίων στιγμών του εκλεκτικισμού με επιρροές από τα νεωτερικά ρεύματα της Μεσευρώπης. Χτισμένη γύρω στο 1920 (υπάρχουν αναφορές για το 1917 αλλά τα μορφολογικά στοιχεία μάς οδηγούν στην καρδιά του Μεσοπολέμου), η πολυκατοικία αυτή συνδέεται για τους παλαιότερους με το Θέατρο Ερευνας του Δημήτρη Ποταμίτη, ενός ευγενούς υπηρέτη του θεάτρου, που μακριά από τις άλλες σκηνές του κέντρου έδινε όχι μόνο αγώνα, αλλά εξέφραζε και μια στάση απέναντι στην πόλη. Το Θέατρο Ερευνας χρησιμοποίησε τον χώρο του παλιού κινηματογράφου «Ρέο» μέσα στην πολυκατοικία των αδελφών Πολυδωρόπουλου.
Είχα όλο τον χρόνο να περιεργαστώ το κτίριο, ζωσμένο πλέον με ικριώματα και μπλε λινάτσες, σαν έργο του Κρίστο, καθώς αναμένει την πολυπόθητη αποκατάστασή του. Εχει περάσει στα χέρια του Δήμου Ζωγράφου, αλλά το παρελθόν του είναι συνδεδεμένο με την ιδιωτική ζωή των αστών. Ηταν κτίριο διαμερισμάτων με μεικτές χρήσεις. Το ισόγειο ήταν αρχικά συνεργείο συναρμολόγησης των αμερικανικών αυτοκινήτων Ρέο (εταιρεία που λειτουργούσε στις ΗΠΑ από το 1905 έως το 1975). Οι αδελφοί Πολυδωρόπουλοι ήταν αποκλειστικοί εισαγωγείς στην Ελλάδα σύμφωνα με τον Ιωάννη Γ. Ζώρζο, που έγραψε το βιβλίο «1809-2000. Ανατολικά της Αθήνας. Τα “Κουπόνια” – Ανω Ιλίσια, Γουδί, Ζωγράφου» (εκδ. Γυμναστικός Αθλητικός Σύλλογος «Ιλισός», 2001). Ολες αυτές οι στρώσεις του χρόνου είναι εμφανείς. Αν πλησιάσει κανείς την αρ ντεκό εξώθυρα θα δει τις τρεις πρωτότυπες γραμματοθυρίδες από τα χρόνια του Μεσοπολέμου. Στο κέντρο, η γραμματοθυρίδα του ιδιοκτήτη «Κ. Ι. Πολυδωρόπουλου» και αριστερά και δεξιά των ενοίκων. Πρωτότυπο χρώμα τερακότας διασώζεται στη βάση του κτιρίου. Στη δεκαετία του ’20 υπήρξαν σποραδικές απόπειρες εισαγωγής της μόδας πυργοειδών απολήξεων που, σε αντίθεση με την Αθήνα, είχαν μεγάλη διάδοση στη Θεσσαλονίκη. Στην Αθήνα, ο Κωνσταντίνος Κυριακίδης είχε σχεδιάσει έναν θαυμάσιο τρούλο στη γωνία Κοραή και Πανεπιστημίου (που έμεινε μόνο έως το 1934). Στην οδό Ιλισίων ο μάλλον άγνωστος αρχιτέκτονας μας έδωσε έναν τρούλο με απόηχο τoυ Jugendstil, επιρροή εμφανής και στα τόξα των ανοιγμάτων που θυμίζουν και την αισθητική των κτιρίων του Βασίλη Τσαγρή στο κέντρο της Αθήνας. Από την Κερασούντος υπάρχει η αυλόπορτα και μετά τη Μάνου Κατράκη απέναντι μπορεί κανείς να δει την προοπτική του κτιρίου αυτού μέσα στον πυκνό αστικό περίγυρο. Λίγο πιο κάτω, αξίζει μια στάση μπροστά στην προτομή του λησμονημένου ολυμπιονίκη (1906) Κωνσταντίνου Σκαρλάτου.