Στην οδό Απόλλωνος επιβιώνουν δύο γοητευτικά ερείπια. Βρίσκονται πλησίον του κέντρου προς την πλευρά του Συντάγματος και στέκουν σφιχταγκαλιασμένα με τις ποδιές τους από πράσινη λινάτσα σαν ποδιά που περιμένει να γεμίσει καρπούς. Στέκουν βουβά σαν όλα τα ερείπια και η γοητεία τους αποκαλύπτεται μόνον σε όσους θέλουν να τη δουν. Στους λοιπούς φανερώνονται σαν αισθητικές ανορθογραφίες και είναι πράγματι, αν σταθεί κανείς μόνο στη ρυπαρή όψη τους.
Αλλά τα δύο ερείπια της τόσο δυναμικής και ωραίας οδού Απόλλωνος στέκουν εκεί σαν απολιθώματα περασμένων ζωών. Η Απόλλωνος ήταν προπολεμικά δρόμος σχεδόν αμιγούς κατοικίας, με πολλά αρχοντικά του 19ου αιώνα, που ανήκαν σε οικογένειες με σημαντική οικονομική επιφάνεια και κοινωνικό κύρος. Ορισμένα από τα διώροφα ή και τριώροφα παλιά αρχοντικά, όλα νεοκλασικά χτισμένα περί το 1860 έως 1890, άρχισαν να κατεδαφίζονται πολύ νωρίς, ήδη από το 1932 ή 1933, σύμφωνα με φωτογραφίες εποχής. Οι παλιές οικογένειες που είχαν στερεώσει το αθηναϊκό οικοδόμημα αρχικά επί Οθωνος και αργότερα επί Γεωργίου Α΄ είχαν φτάσει στην τρίτη ή και στην τέταρτη γενιά, με προβλήματα συχνά οικονομικής διαχείρισης περιουσιών που δεν μεγάλωναν και με θέματα κληρονομικής διαδοχής. Πολυκατοικίες, που σήμερα περιγράφουμε ως μεσοπολεμικές, άρχισαν να χτίζονται στη θέση εκείνων των παλαιότατων εστιών. Στην Απόλλωνος αλλά και σε όλους τους κεντρικούς δρόμους.
Εκτοτε, πολλοί κύκλοι ανοικοδόμησης στην οδό Απόλλωνος, με άνισα αποτελέσματα, έχουν αφήσει τα ίχνη τους, από τις μεσοπολεμικές πολυκατοικίες προς την οδό Νίκης του Γεράσιμου Μολφέση και προς την οδό Βουλής, με την ημικυκλική απόληξη, έργο του Κωνσταντίνου Κιτσίκη, έως τις ενδιαφέρουσες μεταπολεμικές πολυκατοικίες του Ανδρέα Συμεών ή του Αντώνη Κιτσίκη. Αλλά ενδιάμεσα, δίπλα σε ανέμπνευστα κτίρια των τελευταίων ετών, μπορεί να δει κανείς και όψεις του αστικού παρελθόντος σε άλλη κλίμακα και με άλλη αισθητική διάταξη. Οπως τα δύο μικρά ερείπια προς την οδό Υπατίας. Τα δύο ερείπια της Απόλλωνος δεν είναι σύγχρονα. Απέχουν δεκαετίες μεταξύ τους, παρότι ο αμείλικτος χρόνος τα στοίβαξε μαζί και τα έντυσε με λινάτσες-κουρελούδες. Μοιάζουν σαβανωμένα και είναι να απορείς πώς στέκουν έτσι δίπλα δίπλα, σαν το ένα να στηρίζει το άλλο. Το γηραιότερο, με πρόσοψη μόνο επί της οδού Απόλλωνος, μοιάζει με σπίτι του 19ου αιώνα, με τα παμπάλαια γερμανικά παντζούρια του και τις γρίλιες που θυμίζουν καντάδες σε φεγγαρόλουστη νύχτα. Σπίτι πλίνθινο στον όροφο και λίθινο στο ισόγειο, είναι ένα από εκείνα που θα είχαν μαγαζιά κάτω και κατοικία επάνω.
Αλλά και το διπλανό, γωνία με την Υπατίας, το νεότερο, είναι και αυτό σε κακή κατάσταση. Είναι σπίτι που μοιάζει να χτίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1920, με στοιχεία αρ ντεκό, με πλίνθους και προβόλους πιθανότατα από μπετόν αρμέ, σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και γοητευτική συνύπαρξη με τον 19ο αιώνα στα όρια προς την Πλάκα. Και είναι αυτή η θέα των δύο σφιχταγκαλιασμένων ερειπίων, σαν ένα ξεχασμένο κομμάτι μιας άλλης Αθήνας, που φέρνει στον νου τις πολλές στρώσεις του παλιού δρόμου, αυλακωμένου από πατημασιές και χαρακιές πολλών γενεών.
Στέκουν εκεί βουβά και τα προσπερνούν διαβάτες βιαστικοί, τουρίστες, εργαζόμενοι. Μοιάζουν ασάλευτα, αλλά τα σωθικά τους είναι ζωντανά, εκεί θα έβρισκε κανείς πολλούς θησαυρούς στο ημίφως της αφάνειας.