Η αντίληψη της κοινωνικής ζωής, σύμφωνα με τα συμφέροντα του καθενός, έχει μεταβάλει το παλιό ρητό «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», σε «νόμος είναι το δίκιο του καθενός».
Τον χειμώνα η πασαρέλα της λιμουζίνας ήταν ο πεζόδρομος του «Παλλάς» όπου οι τροχονόμοι διευκόλυναν τους διάφορους υπουργούς οι οποίοι κατέφθαναν με τα μαύρα ακριβά αυτοκίνητά τους στη Βουκουρεστίου.
Η θερινή αντίστοιχη πασαρέλα είναι η Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Είτε πηγαίνουν στο Μουσείο της Ακρόπολης είτε στο Ηρώδειο, οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της πολιτείας που παινεύονται ότι διευκόλυναν πεζοδρομήσεις ή την ενοποίηση των αρχαιολογικών χώρων της Αθήνας, με το παράδειγμά τους τις καταργούν.
Πώς να μην πάρουν παράδειγμα από το καθεστώς της αυθαιρεσίας και μερικοί καταστηματάρχες της οδού Χατζηχρήστου, οι οποίοι βάζουν εμπόδια και πλαστικούς κώνους σε κάθε κενή θέση έξω από τα μαγαζιά τους, όταν δεν πιάνουν σκαμνί στο πεζοδρόμιο πίσω από το Μουσείο της Ακρόπολης. Κι άντε εσύ να τολμήσεις να αφήσεις το αυτοκίνητό σου χωρίς το άγχος ότι θα το βρεις πειραγμένο.
Στον πεζόδρομο της διπλανής Μακρυγιάννη, ευτυχώς δεν περνούν Ι.Χ. Oμως τα δίκυκλα έχουν τον δικό τους νόμο. Oσο για τη λεωφόρο Αμαλίας, τα πούλμαν που αποβιβάζουν τουρίστες σχεδόν ρίζωσαν απέναντι από τους Στύλους του Ολυμπίου Διός. Τις ημέρες μάλιστα του καύσωνα, αφήνουν ανοιχτή τη μηχανή για να δροσίζονται καλύτερα οι… λαμαρίνες.
Στην απαγορευμένη για αυτοκίνητα Βαλαωρίτου πολλά βράδια γύρω στις 9.30 κάποιοι οδηγοί μικρών αυτοκινήτων κόβουν δρόμο για να φτάσουν στην οδό Αμερικής, με πατημένο μάλιστα το γκάζι.
Αν αυτά γίνονται με τόση άνεση σε κεντρικά σημεία της Αθήνας (για να μη σταθούμε στην πολυσύχναστη Ερμού), σκεφτείτε τι συμβαίνει σε άλλες τουριστικές περιοχές. Και επειδή τελευταία ακούμε όλο και συχνότερα από επίσημα χείλη περί πολιτιστικού τουρισμού, καλό θα είναι να σκεφτούμε πως ο πολιτιστικός τουρισμός προϋποθέτει και τον πολιτισμό της καθημερινότητας. Τον σεβασμό στους θεσμούς και στον διπλανό μας.