Καταλαβαίνω πως δεν αισθάνομαι καλά μέσα στο αθηναϊκό μου πετσί, όταν με την έλευση του φθινοπώρου, μου έρχεται στο μυαλό η νοσταλγία για άλλες πόλεις που έχω ζήσει για μικρά ή μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Η σκέψη με γυρίζει πίσω σε πράγματα, γιορτές, έθιμα που δεν μου είναι τόσο οικεία, ωστόσο έχουν ταυτιστεί με μια συγκεκριμένη εποχή. Το νεοϋορκέζικο φθινόπωρο λ.χ. σημαίνει: τεράστιες κολοκύθες στα σκαλιά των όμορφων σπιτιών του Μπρούκλιν. Βόλτες υπό βροχή πλάι στα τεράστια βράχια του Σέντραλ Παρκ. Ξεροβόρι στο Highline με τη θέα του ποταμού Χάτσον. Χαζομασκαρέματα για το Halloween. Αναμονή για τις μεγάλες εκπτώσεις στα καταστήματα και για τη γιορτή των Ευχαριστιών.
Ο Οκτώβριος στο Λονδίνο φέρνει στον νου το στριμωξίδι έξω από το Old Vic, τα κρυφά ξέφωτα στη Neil Street, μπίρες (pints my friend) σε παμπ στο Χάμστεντ, περίπατοι στο Κένγουντ, πρωινά στο Νότινγκ Χιλ.
Δεν είναι βαθιές συναισθηματικές εγγραφές, μόνο αναμνήσεις. Προσπερνώντας όμως τα κλειστά καταστήματα των αθηναϊκών δρόμων, τις βρώμικες πλατείες και τα ρυπαρά πεζοδρόμια, αισθάνομαι να μου λείπουν αγαπημένα μέρη του εξωτερικού, λες και είναι πιο δικά μου από την ίδια την πόλη που γεννήθηκα.
Φαντάζομαι πως όλοι οι Ελληνες που μετανάστευσαν αναγκεμένοι από την κρίση θα σκέφτονται την Αθήνα με συγκίνηση. Θα τους λείπει το φως, ο ήλιος, η θάλασσα, οι φίλοι. Με την ίδια θέρμη όμως ανακαλώ και εγώ τις εικόνες από τις εκτός συνόρων εμπειρίες μου, σαν να προσπαθώ να κρατηθώ από κάπου. Ξένη στην πατρίδα μου; Περίπου.
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς ότι μπορεί να αποζητώ το Treat or Trick;