Πέρα από την τήρηση της νομιμότητας, η Αθήνα, ως πόλη, οφείλει να προστατεύσει το δικαίωμα στη δημόσια τέχνη. Δεν είναι πολυτέλεια, αλλά βασική αρχή που δίνει νόημα στο περιεχόμενο των πόλεων ως οργανισμών που φυλάττουν, προασπίζουν και εκτείνουν προς το μέλλον βασικές αξίες κοινωνικής συνοχής.
Με αυτό ως δεδομένο, η συνεχιζόμενη ομηρεία της πόλης από παραβατικές ομάδες, κυκλώματα και μαφίες, έχει ως αποτέλεσμα τον κλονισμό της θεμελιακής αρχής λειτουργίας του άστεως, δηλαδή της ανοικτής κοινωνίας, του κοινού δικαίου και της ελεύθερης πρόσβασης.
Η αμυντική στάση απέναντι στο πρόβλημα της ανομίας στην Αθήνα (και εν γένει στην Ελλάδα), όχι μόνον δεν προσφέρει λύσεις, αλλά επιτείνει το πρόβλημα, καθώς, πέραν της αδυναμίας να πει κανείς τα πράγματα με το όνομά τους, δημιουργεί στους πολίτες, εκείνους που πιστεύουν ακόμα στην εφαρμογή των νόμων, αίσθημα απογοήτευσης και ορφάνιας. Ακόμη και αν τοποθετούν αντίγραφα ορειχάλκινων γλυπτών, το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται. Αντιμετωπίζεται μόνον η προστασία των πρωτοτύπων, μόνον που οι δράστες δεν είναι διακινητές έργων τέχνης αλλά κυνηγοί μετάλλων.
Είναι σαφές ότι υπάρχει απροθυμία από την κυβέρνηση να θέσει την πόλη υπό έλεγχο. Οι παραινέσεις του Δήμου Αθηναίων είναι απλώς παραινέσεις. Χρειάζεται ευρύτατη συνεργασία με αντικείμενο και μόνο την εφαρμογή των νόμων. Οποιος δεν θέλει να καθίσει στο τραπέζι θα φανεί. Επειδή το θέμα δεν είναι ούτε αισθητικό (μόνο), ούτε καλλιτεχνικό, αλλά βαθύτατα πολιτικό, που αφορά την ασφάλεια των πολιτών και την οικονομία της πόλης, με την ευρύτερη έννοια, τα συναρμόδια υπουργεία θα πρέπει να ασκήσουν πολιτική για την κατάσταση στην Αθήνα. Ο Δήμος έχει την ευκαιρία να ηγηθεί μίας πρωτοβουλίας πέραν των αρμοδιοτήτων του, που πολλοί πολίτες θα εκτιμήσουν.