Ποιος Ντρις Φερχόφεν με το «μαύρο κουτί» του και ποια documenta; Η ωραιότερη εγκατάσταση στην πλατεία Συντάγματος είναι το χρωματιστό, έμπλεο ψυχικής μιζέριας και ταυτόχρονου καλέσματος σε αγωνιστική ανάταση πανό του ΠΑΜΕ, που καλύπτει τα τρία τέταρτα της πρόσοψης του υπουργείου Οικονομικών. Δεν είναι η πρώτη φορά. Εξάλλου, στην ελληνική πρωτεύουσα, στον Δήμο Αθηναίων, ο καθένας μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Να κρεμάσει αφίσες, έστω κι αν απαγορεύεται διά νόμου· να κλείσει το κέντρο, διότι 250 άνθρωποι μπορούν να ταλαιπωρήσουν χιλιάδες άλλους – «δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλουμε θα κάνουμε». Να μην ξεχάσουμε και τις αφίσες με τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα που εόρταζε στο ΣΕΦ τον έναν χρόνο από τη Μεγάλη Πορεία του προς τη λαϊκή εξουσία με το τέταρτο μνημόνιο – το «καλό». Οπως δεν ξεχνάμε τις αφίσες που, σε κάθε πορεία και πορειούλα του ΠΑΜΕ, του ΚΚΕ και κάθε άλλου που κρίνει αναγκαίο να πει τη γνώμη του εις βάρος των άλλων, γεμίζουν την πόλη. Την ίδια στιγμή που απαγορεύεται να κρεμάσει οποιοσδήποτε άλλος αφίσες και πανό για να διαφημίσει το προϊόν του –και οι πορείες αυτές ένα προϊόν είναι, τελικά, έτσι όπως έχουν καταλήξει– η Αριστερά, κομμουνιστική και ριζοσπαστική, μοιάζει να έχει πλήρη ασυλία. Συν τον «κλεφτοπόλεμο» με τον Δήμο Αθηναίων, που, με τα λιγοστά του μέσα και την ακόμη λιγότερη πολιτική του βούληση, αποσύρει το επαναστατικό υλικό, όπως συννόμως οφείλει, και αργότερα εκείνο είναι πάλι στη θέση του. Σαν να μη θέλει κανείς να τα βάλει με την επανάσταση, που προφανώς είναι στα σκαριά.
Μπορούμε όσο θέλουμε να φαντασιωνόμαστε την Αθήνα ως τον νέο ομφαλό της παντός είδους πρωτοπορίας. Μπορούμε να ονειροβατούμε όσο θέλουμε για τη νέα εικόνα της πόλης. Το τι γίνεται όταν βγαίνουμε από το όνειρο είναι ένα εντελώς άλλο θέμα.