Είναι βέβαιο πως η Αθήνα δεν θα αντιμετωπίσει το πρόβλημα του τουριστικού κορεσμού που έχει το Αμστερνταμ ή η Πράγα, όπου τα πλήθη στριμώχνονται σε υπέροχες πλακόστρωτες πλατείες και γραφικά κανάλια. Η Αθήνα δεν είναι μια ωραία πόλη όπως εκείνες οι φωτογενείς καλλονές. Αλλωστε, λένε ότι οι πόλεις δεν χρειάζεται να είναι ωραίες, αρκεί να είναι ενδιαφέρουσες. Σαν τις γυναίκες και τους άντρες που δεν ξεχωρίζουν για την εμφάνισή τους, παρά για το μυαλό και το ταμπεραμέντο τους. Μόνον που αυτού του τύπου τη γοητεία δεν την αντιλαμβάνεται κανείς με την πρώτη ματιά. Πρέπει να περιμένει και να επιμένει. Πρέπει να διαθέσει χρόνο και να κουραστεί λιγάκι.
Χάρη στην εικαστική έκθεση «Γεωμετρίες» που διοργανώθηκε από τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση πέρασα για πρώτη φορά την πύλη του Γεωπονικού Πανεπιστημίου στην Ιερά Οδό. Ηταν άνοιξη και βρέθηκα μέσα σε ανθισμένους κήπους, σε αμπελώνες και ξέφωτα, σε φερ φορζέ καθίσματα και σιδερένιες τσουλήθρες. Με την ίδια έκπληξη τον προηγούμενο χειμώνα άνοιξα τη συνήθως κλειστή πόρτα του ιστορικού νεοκλασικού της οδού Καπλανών που άνοιξε για την έκθεση «Α puppet sun» από το ΝΕΟΝ: δωμάτια με χρωματιστά πλακάκια και σαλόνια με στολισμένα τζάκια των αρχών του 20ού αιώνα. Το καλοκαίρι που διανύουμε η περιπέτεια συνεχίζεται με κίνητρο την τέχνη. Ανεβαίνουμε σε κρυμμένες ταράτσες του κέντρου, κατεβαίνουμε στην Ιχθυόσκαλα, διασχίζουμε τον Εθνικό Κήπο, περπατάμε στον Κεραμεικό, στους Στύλους του Ολυμπίου Διός και στο Γκάζι για να παρακολουθήσουμε παραστάσεις θεάτρου, χορού και μουσικής.
Ποιο είναι το μυστικό των ανθρώπων που ερωτευόμαστε; Δεν είναι η ομορφιά τους. Είναι κυρίως η ικανότητά τους να μας εκπλήσσουν με τα θαύματα που κρατούν κρυμμένα. Οπως ακριβώς η Αθήνα.