Ο χρόνος για μένα μετράει με τα βιβλία μου, αυτός έχει γράψει μέσα μου. Στέκομαι σε κάποια από αυτά – υποχρεωτική επιλογή λόγω χώρου.
1982
Καθηγητής στη Χρυσοβίτσα Μετσόβου. Κατεβαίνω στα Γιάννενα, στο βιβλιοπωλείο «Δωδώνη». Τυχαία πιάνω στα χέρια μου ένα βιβλίο των εκδόσεων «Ιθάκη». Στο οπισθόφυλλο βλέπω τη φωτογραφία ενός γενειοφόρου άντρα. Κατάπληκτος αναγνωρίζω το πρόσωπό μου, δεν ήξερα αν θα εκδίδανε το βιβλίο. Το αγοράζω με πάσα προφύλαξη. Το πρώτο βιβλίο μου, ένας διχασμός. «Eνα μήλο, ένα κυδώνι, ένα κλωνί βασιλικός». Λυρικές πρόζες. Η κριτική αποδοχή, απρόσμενα εγκωμιαστική.
1987
«Ο φόβος της έκρηξης» (Δεύτερη συλλογή διηγημάτων). Εξορύττω έναν καταχωνιασμένο φόβο, όταν παιδί ακόμα στην Αμφιλοχία, άκουγα τους εργάτες να ουρλιάζουν «φουρνέλο» και να τρέχουν όλοι μαζί, πανικόβλητοι, να κρυφτούν. Ακόμα τ’ ακούω, σε οριακές στιγμές, να πέφτουν καταιγιστικά πάνω από το κεφάλι μου.
1990
«Ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού» (Διηγήματα). Επείγουσα ανάγκη τώρα να εφευρεθεί μία άλλη πραγματικότητα, για να δικαιολογηθούν έτσι τα πράγματα.
1994
«Ο χαρτοπαίκτης έχει φοβηθεί» (διηγήματα). Και πάλι ο ίδιος φόβος. Και τα τραπουλόχαρτα, που ξέρω καλά, αφού έχω δουλέψει ως επόπτης τυχερών παιγνίων στο καζίνο. Ολα ένα παίγνιο.
1995
«Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου» (μυθιστόρημα). Αποδοχή των ψευδών μου, και το Κρατικό Βραβείο Μυθιστορήματος του 1996. «Να φορέσεις γραβάτα στην τελετή», με παρακάλεσε ο πατέρας μου, ανάπηρος πολέμου από τους Γερμανούς. Τού ’καμα τη χάρη. Εθαψα βιαστικά τον παλιό εξεγερμένο αριστεριστή.
1998
«Γέλια» (διηγήματα). Λυπημένες ιστορίες που μόνο για γέλια δεν είναι. Σκάλιζα ανίδεος τη λύπη. Δεν ήξερα πως την είχα εντός μου. Κι αυτή βρήκε τρύπα και δραπέτευσε.
2001
«Σφήκες» (διηγήματα). Πενηνταρίζω κι αρχίζουν να με κυνηγάνε οι σφήκες. «Οι ιστορίες του πείθουν απόλυτα, είτε είναι νοσταλγικά τρυφερές είτε σκληρά και βάναυσα ρεαλιστικές», απόσπασμα από το «Βραβείο Ουράνη» που απονεμήθηκε εκείνη τη χρονιά στις «Σφήκες».
2007
«Ο κύριος Επισκοπάκης» (νουβέλα) Υπότιτλος: «Η εξομολόγηση ενός δειλού». Ταυτίζομαι με έναν δειλό. Με κάποιον θεατή της ζωής, ανίκανο να βιώσει τη δική του καθημερινότητα. Το βιβλίο αποσπά το «Βραβείο Αναγνωστών του EKEBI-ERT».
2012
«Ο Κίτρινος Στρατιώτης» (μυθιστόρημα). Αναπλάθω την περιπετειώδη ζωή του πατέρα μου, πέντε χρόνια στρατιώτη στη Μέση Ανατολή και τραυματισμένο βαριά στο Ρίμινι της Ιταλίας. Εν τέλει ξεπηδά κι ένα άλλο, ακόμα πιο γνωστό μου πρόσωπο, μέσα στην ιστορία.
2014
«Η εξαίσια γυναίκα και τα ψάρια» (διηγήματα). Κι εδώ γυναίκες βασανίζουν, ως συνήθως, τον αφηγητή και όλους τους ήρωες των διηγημάτων. Το βιβλίο τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος του 2014.
2015
«Η Αλεξάνδρα» (μυθιστόρημα). Μυθιστόρημα πολυσύνθετο, για μια γυναίκα που δεν αγαπήθηκε ποτέ, από δικό της φταίξιμο. Ο συγγραφέας προσποιείται τον αμέτοχο.
2018 (Νοέμβριος)
«Ο Ορφέας κι ο Ανδρέας» (διηγήματα). Ο Ορφέας είναι ένας σκύλος τεράστιος, ένα θιβετιανό μαστίφ. Ο Ανδρέας, ο γνωστός Ανδρέας. Αν θα τον φάει ο σκύλος, ή θα τη σκαπουλάρει και θα γλιτώσει, δεν το ξέρω ακόμα. Δεκαέξι βιβλία. Μια διαρκής, καθημερινή περιπέτεια. Η όποια αποτίμησή τους εξαρτάται από την αισθητική των αναγνωστών και τυχαία σχέση έχει με την έννοια της δικαιοσύνης. Γι’ αυτό ο συγγραφέας αγωνιά σε ποια χέρια θα πέσει. Ετούτο, πάντως, κάνει όλο το εικοσιτετράωρο. Υφαίνει υπομονετικά μία ιστορία, συνθέτει μία νέα εκδοχή της πραγματικότητάς του, αφού εκείνη που βιώνει δεν την αντέχει. Δεν μπορώ πλέον να γυρίσω πίσω και να συναντήσω εκείνον τον πρώτο εαυτό μου, στην ανέμελη καθημερινότητά μου. Οταν δεν είχα ακόμη διαβρωθεί από το σαράκι της λογοτεχνίας.
Τα διηγήματα «Ο Ορφέας και ο Ανδρέας» κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Καστανιώτη.