07.20
Ξυπνάω νωρίς. Θέλω για λίγη ώρα το πρωί να είμαι τελείως μόνη μου. Πίνω καφέ καθισμένη στον πάγκο της κουζίνας, καπνίζοντας και χαζεύοντας στο κινητό μου. Σόσιαλ μίντια, βασικά ειδησεογραφικά, τον καιρό, να πάρω μια αίσθηση της μέρας.
08.00
Ξυπνάω τη μεγάλη μου κόρη και κάνω φιλότιμες προσπάθειες να την πείσω για τα προτερήματα της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης. Επειτα από σχεδόν δύο μήνες δεν τα έχω καταφέρει… Δύο φορές την εβδομάδα κάνω γυμναστική για μία ώρα. Μεγαλώνοντας μου είναι όλο και πιο απαραίτητη· ως χρόνος για τον εαυτό μου, ως εκτόνωση και ως άσκηση σώματος και πειθαρχίας. Στο μεταξύ, έχει ξυπνήσει και το υπόλοιπο σπίτι, ο άντρας μου και η μικρή μας κόρη, και σκουντιόμαστε ανάμεσα στην κουζίνα και στα μπάνια ανταλλάσσοντας προγράμματα και ιδέες για τη μέρα, τα οποία κανείς δεν θυμάται μέχρι το τέλος της.
10.00
Κατά κανόνα αυτή την ώρα έχω πια βγει από το σπίτι και περπατάω προς το γραφείο με άπειρες λίστες «μικρών και μεγάλων» απαιτήσεων. Ακούω πάντα μουσική και τηλεφωνώ στη μαμά μου. Πριν από την καραντίνα αυτή τη διαδρομή την έκανα μηχανικά και, τις μέρες που ήταν «κλειστό το κέντρο», καμιά φορά –με λίγη ενοχή– απολάμβανα την ησυχία. Τις μέρες των περιορισμών, όμως, ήταν άγρια η αίσθηση. Αλλο η ησυχία και άλλο η ερήμωση.
10.30
Φθάνω στο γραφείο, στις εκδόσεις Ικαρος, έχοντας περάσει από το βιβλιοπωλείο. Πριν από την καραντίνα δεν περνούσα καθημερινά από το «Βουλής 4», αλλά τώρα έχει γίνει ξανά ρουτίνα. Εχω την ανάγκη να δω ότι είναι όλοι καλά. Ισως να θέλω να βεβαιωθώ ότι παραμένουμε ανοιχτά… Εχω την τύχη να κάνω μια δουλειά που αγαπάω πολύ. Κι έτσι οι ώρες, οι ευχάριστες αλλά και οι πιο δύσκολες, περνούν χωρίς να το καταλάβω. Τα τρέχοντα του γραφείου και οι συναντήσεις μας γίνονται συνήθως μέσα στο πρωινό. Το πρώτο μας ραντεβού, τη Δευτέρα που άνοιξε το γραφείο κανονικά, ήταν με τον υπέροχο Αχιλλέα Κυριακίδη –τρελό γούρι!– που έφερε την τελευταία διόρθωση της μετάφρασης του «Ορδέσα» του Μάνουελ Βίλας (θα κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο). Αυτές τις μέρες απαιτείται ένας επανασχεδιασμός πάρα πολλών πραγμάτων, αλλά το αντιμετωπίζω σαν πρόκληση και παραμένω αισιόδοξη. Από το μεσημέρι και μετά, κάνω δουλειές που θέλουν παραπάνω συγκέντρωση, διαβάζω, γράφω μεγαλύτερα κείμενα, αρχειοθετώ, ώστε να είναι όλα στη θέση τους το πρωί. Μου αρέσει να φεύγω τελευταία από το γραφείο.
18.00
Ανηφορίζω προς το σπίτι κάνοντας όσα ψώνια και όσες δουλειές λένε οι λίστες που πήρα μαζί μου το πρωί. Ακούω πάλι μουσική και προετοιμάζομαι να «αλλάξω ρόλο». Στο σπίτι, τα κορίτσια έχουν τελειώσει από τα μαθήματα και μπαίνοντας διακόπτω συνήθως κάποιο Tik Tok, YouTube ή Netflix series.
Τις μέρες της καραντίνας, που δεν είχε κίνηση, έπαιρναν τα πατίνια και βγαίναμε βόλτα. Τώρα βγαίνουμε στη βεράντα, που ευτυχώς είναι μεγάλη και κάνουμε κουβέντες, ζωγραφιές, παζλ, κηπουρική και ό,τι άλλο μας έρθει στο μυαλό μέχρι το ηλιοβασίλεμα. Βγάζουμε άπειρες φωτογραφίες, ποια θα βγάλει το πιο ροζ, το πιο παράξενο σύννεφο. Μας έγινε συνήθειο τον τελευταίο καιρό να περιμένουμε τον μπαμπά και να τρώμε όλοι μαζί βραδινό λέγοντας «το καλύτερο» και «το χειρότερο» της μέρας μας.
22.00
Η μικρή έχει πέσει πια για ύπνο, συνήθως στην αγκαλιά του μπαμπά της, που της διαβάζει παραμύθι. Η μεγάλη κι εγώ μοιραζόμαστε καναπέ, βεράντα ή πάγκο κουζίνας, και συχνά μιλάει η καθεμία με τις φίλες της. Μάθαμε πια τα video calls και τα ομαδικά chats και τα συνηθίσαμε. Στο τέλος της μέρας νιώθω την ανάγκη να μιλήσω με τις φίλες μου. Και με τον αδελφό μου. Να δω πώς βγήκε η μέρα. Και πώς θα βγάλουμε μαζί, αλλά όχι ακόμη αντάμα, την επόμενη. Μου λείπει να βγούμε έξω το βράδυ. Οπως μου λείπει και να πάω για ένα ποτό μετά το γραφείο. Στα μαγαζιά που μου άρεσαν πάντα και είναι στέκια. Εκεί όπου πας και κάποιον βρίσκεις, και το ένα τραπέζι ενώνεται με το άλλο σε μια μεγάλη παρέα. Μου έλειψαν τα δύο επαγγελματικά ταξίδια στην Μπολόνια και στη Θεσσαλονίκη φέτος. Συνάδελφοι και συνεργάτες για λίγες μέρες βρισκόμαστε και μιλάμε από κοντά στις μεγάλες εκθέσεις.
Ελειψε από παντού το «από κοντά».
00.00
Περίπου τέτοια ώρα ξαπλώνω. Κλείνω τη μέρα όπως την ανοίγω: αφού ξαπλώσουν όλοι, στον πάγκο της κουζίνας, συνήθως με μια ρακή κι ένα τσιγάρο. Οταν τελειώσει η μικρή μου ιεροτελεστία, πάω στο δωμάτιο των κοριτσιών και τους δίνω ένα βραδινό φιλί. Προσπαθώ να αφήσω στην άκρη το κινητό και να διαβάσω πριν κοιμηθώ. Τις πρώτες μέρες της καραντίνας ήταν αδύνατον, τώρα πια μπορώ να αφεθώ σε βιβλίο. Εύχομαι σύντομα να μπορώ να διαβάσω, γεμάτη αλάτια, κάτω από τον ήλιο στη Φυρή Αμμο των Κυθήρων.