Από τη γωνία της οδού Αλκη Καμπανού και Νικολάου Πλαστήρα περνούν καθημερινά δεκάδες άνθρωποι. Στέκονται σιωπηλά, αφήνουν ένα κερί ή υψώνουν ένα πανό για το παιδί που έμεινε για πάντα 19. «Σήμερα ο Αλκης, αύριο ο καθένας μας», γράφει ένα τσαλακωμένο χαρτόνι. Γύρω του –διαρκώς– φρέσκα λουλούδια κοσμούν το μνημείο που άτυπα στήθηκε για μια ζωή που μαράθηκε. Και τα καντηλάκια εκεί, συνεχώς αναμμένα, σαν ένα μνημόσυνο που δεν τέλειωσε ποτέ.
Δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του, οι γονείς του νιώθουν ότι πνίγονται. Από τον πόνο, τη θλίψη, τον θρήνο. Και προσπαθούν να πάρουν μία ανάσα. «Αυτός ο αέρας όμως που αποπνέει η κοινωνία μας αναδίνει μια παράξενη μυρωδιά που στην όσφρησή μου μοιάζει δυσοσμία», δηλώνει στην «Κ» ο πατέρας του Αλκη, Αριστείδης Καμπανός. «Εχουμε τρία θύματα μέσα σε δύο χρόνια», προσθέτει, «αρκετούς τραυματίες και η κοινωνία σφυρίζει αμέριμνα. Κάτι δεν πάει καλά. Βλέπουμε τα φαινόμενα οπαδικής βίας να επαναλαμβάνονται και να αγριεύουν. Και σε αυτό το κομμάτι είμαστε όλοι συμμέτοχοι. Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα, γιατί αδιαφορεί. Κάθε φορά σε κάθε τέτοιο άσχημο γεγονός λέμε ότι είναι η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Ξεχείλισε το ποτήρι με τον Αλκη, ξεχείλισε το ποτήρι με τον Μιχάλη. Φτάνει πια, ως εδώ. Ο αθλητισμός ενώνει, δεν σκοτώνει».
Δεν φτάνουν μόνο οι νόμοι, τα περιστασιακά μέτρα και οι σπασμωδικές αντιδράσεις σε περίοδο κρίσεων. Υπάρχει ριζωμένη, αρρωστημένη κατάσταση στον οπαδισμό του αθλητισμού. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Να δείξουμε όλοι το ενδιαφέρον μας, να ευαισθητοποιηθούμε, να υψώσουμε τη φωνή μας.
Εδώ και δύο χρόνια ο πατέρας του αδικοχαμένου νέου φωνάζει προς όλες τις κατευθύνσεις. «Και τι ζητάω; Να αλλάξουμε στάση. Στάση ζωής απέναντι σε τέτοια φαινόμενα οπαδικής βίας που μαστίζουν τον τελευταίο καιρό τη χώρα μας. Δεν φτάνουν μόνο οι νόμοι, τα περιστασιακά μέτρα και οι σπασμωδικές αντιδράσεις σε περίοδο κρίσεων. Υπάρχει ριζωμένη, αρρωστημένη κατάσταση στον οπαδισμό του αθλητισμού. Κάτι πρέπει να αλλάξει. Να δείξουμε όλοι το ενδιαφέρον μας, να ευαισθητοποιηθούμε, να υψώσουμε τη φωνή μας. Για να μην υπάρξει άλλος Αλκης, άλλος Μιχάλης, άλλος γονιός στη θέση μου. Οχι άλλη θλίψη και θρήνος στον αθλητισμό».
Μικροί φίλαθλοι εις το όνομα του Αλκη
Ανήμερα της δολοφονίας του παιδιού του θα σταθεί στη γωνία που ο Αλκης άφησε την τελευταία του πνοή. Στο σημείο που εκλιπαρούσε για βοήθεια, κραυγάζοντας «μη με χτυπάτε άλλο». Δίπλα του θα βρεθούν μικροί φίλαθλοι που φορώντας τα διακριτικά των ομάδων τους θα αφήσουν συμβολικά από ένα λουλούδι, στέλνοντας ένα μήνυμα συνύπαρξης και συμπερίληψης.
Ανάμεσά τους ο μικρός Γιάννης, ένας από τους πιο πιστούς φίλους του Αρη. Μεγάλωσε σε μία καφετέρια που διατηρούσαν οι γονείς του στη Θεσσαλονίκη. Κάθε Σαββατοκύριακο παρακολουθούσε εκεί αγώνες με φιλάθλους από όλες τις ομάδες. «Ποτέ δεν είδα τσακωμό, ήμασταν όλοι αγαπημένοι και γελάγαμε. Ετσι έμαθα να ευχαριστιέμαι τα παιχνίδια». Ακολουθεί την αγαπημένη του ομάδα σε εντός και εκτός έδρας αγώνες, αλλά και στις ανοιχτές προπονήσεις. Και φυσικά δεν χάνει ποτέ το ντέρμπι της Θεσσαλονίκης, ενώ στα ευρωπαϊκά παιχνίδια υποστηρίζει οποιαδήποτε άλλη ομάδα, γιατί όπως λέει «είναι η Ελλάδα μας που αντιπροσωπεύεται από την κάθε μία». Δίνει το «παρών» πάντα φορώντας τη φανέλα του. «Ποτέ δεν φοβήθηκα», εξομολογείται. «Ολοι με αγκαλιάζουν όχι γιατί είμαι σε αμαξίδιο, αλλά γιατί δεν προκαλώ και αγαπώ την ομάδα μου».
Μετά τη δολοφονία του Αλκη, βρέθηκε στον πρώτο αγώνα του Αρη, εκεί που η δράση σταμάτησε στο 19ο λεπτό, σηματοδοτώντας την ηλικία του θύματος. Από τότε και κάθε φορά που βλέπει αγώνα, είτε ποδοσφαίρου είτε μπάσκετ, κοιτά πάντα το ρολόι του μέχρι να φτάσει στο ίδιο λεπτό. «Φωνάζω το όνομα του Αλκη για να μην ξεχαστεί, για να τον θυμούνται όλοι».
Μαζί του και ο μικρός Λέανδρος. Φίλος του ΠΑΟΚ, πρεσβευτής της UEFA και δραστήριος ακτιβιστής για την προσβασιμότητα στα γήπεδα και όχι μόνο. Γράφει σε γραφή μπράιγ, θέλει να γίνει δημοσιογράφος και λατρεύει το ποδόσφαιρο. Xάρη σε μια ειδική μπάλα με κουδουνάκια που δημιούργησε ο Ηλίας Μάστορας στο πλαίσιο της καμπάνιας «Μια μπάλα για όλους» για τα παιδιά με οπτική αναπηρία, βρήκε τρόπο να αποδρά από τη δική του καθημερινότητα. Με αυτή την μπάλα σκόραρε σε αγώνα του Conference League και καταχειροκροτήθηκε από όλους τους φιλάθλους. «Δεν μπορεί να μας χωρίζουν οι ομάδες, σημασία έχει να περνάμε καλά. Αλλωστε στη ζωή όλοι στην ίδια ομάδα είμαστε», δηλώνει με περίσσεια ωριμότητα και αφιερώνει στον Αλκη ένα ποίημα που έγραψε γι’ αυτόν.
Εχει η ζωή και Καληνύχτα
για σένα που ’φυγες μια Νύχτα,
για σένα που ’φυγες πιο Πέρα
θα είναι η Αυγή ένα με Σένα.
Δεν έχει η Λύπη κάποιο χρώμα
είναι δική μας σ’ ένα Σώμα,
μα θα την κάνουμε να ανθίσει
και την ψυχή μας να Αγαπήσει.
Με μία κίτρινη φανέλα και τα χρώματα της ΑΕΚ θα βρεθεί και ο μικρός Σπύρος. Μια ανάγκη έχει μόνο ο 10χρονος φίλαθλος και τη διατυμπανίζει: «Θέλω τα παιδιά να πηγαίνουμε στο γήπεδο και να μην κινδυνεύουμε μη μας χτυπήσουν, να μη φοβόμαστε να πούμε “τι ομάδα είμαστε” για να μην μας σκοτώσουν σαν τον Αλκη και τον Μιχάλη. Κλάψαμε όλοι, μακάρι τώρα πια ο αθλητισμός να μας προσφέρει μόνο χαμόγελα και όχι θανάτους».
Τρία παιδιά διαφορετικά, ενεργά, ευαισθητοποιημένα, που δεν γνωρίζονταν προηγουμένως, αλλά είπαν αμέσως «ναι» σε ένα κάλεσμα κοινό με ένα μήνυμα δυνατό. Προσκλήθηκαν από τη δομή «Εις το όνομα του Αλκη», μία οργάνωση από την κοινωνία των πολιτών που δημιουργήθηκε λίγες μέρες μετά τη δολοφονία. «Την 1η Φεβρουαρίου άλλαξε η ζωή μου, σταμάτησα χαμογελώ. Ενιωθα ότι κάτι πρέπει να κάνω. Δεν μπορούσα να μείνω ανενεργός», λέει ο εμπνευστής της δομής, Λευτέρης Παπάς, που κατάφερε να μετριάσει τον πόνο του όσο προχωρούσαν οι δράσεις τις οργάνωσης. Και θα τις συνεχίσουν «για να μην ξεχαστεί ο Αλκης και να μην ξαναγίνει τέτοιο κακό».
*Η κεντρική φωτογραφία απεικονίζει γκράφιτι στο 7ο Δημοτικό Σχολείο Νεάπολης από τον εικαστικό του σχολείου Mιχάλη Παλαπουίδη με τη συμμετοχή μαθητών-τριών του. Οι φωτογραφίες είναι από το αρχείο της δομής «Εις το όνομα του Αλκη».