Οταν παντρεύτηκαν οι γονείς του, εκείνος ήταν δώδεκα ετών. Τελείωνε το Δημοτικό στα Γιάννενα όπου γεννήθηκε. «Μεγάλωσα σε μια ανοιχτή οικογένεια», λέει ο Θανάσης Αλευράς, «με ανέμελα και ευτυχισμένα παιδικά χρόνια». «Οι γονείς λειτουργούσαν όπως αισθάνονταν. Τον γάμο τον έκαναν νομίζω για γραφειοκρατικούς λόγους. Ασυνήθιστο να ζεις σε μια πόλη που είναι μεγάλη αλλά δεν είναι η Αθήνα, να κάνεις ένα παιδί, να έχεις ήδη δύο από έναν διαλυμένο γάμο και ύστερα από 12 χρόνια να αποφασίσεις να παντρευτείς. Ηταν πολύ προχωρημένο τότε».
Χαρούμενοι άνθρωποι οι γονείς, λαϊκοί, με πάθος «κυρίως για να ακολουθήσω στη ζωή μου αυτό που αγαπάω». Ο πατέρας (δεν ζει πια) είχε ψαράδικο στο οποίο βοηθούσε και η μαμά. «Φαντάσου την εικόνα. Στα Γιάννενα, στα βουνά, στα παϊδάκια και τις πίτες, εμείς ζούσαμε σαν νησιώτες. Εχω φάει τόσο ψάρι στη ζωή μου που δεν μπορώ να δω λέπι. Δεν με πίεσαν ποτέ για πανεπιστήμια και δικά τους όνειρα με τα οποία συχνά οι γονείς φορτώνουν τα παιδιά τους. Ηθελαν να διαλέξω εγώ τον δρόμο μου».
Εξαφανισμένος για μέρες σε πρόβες για τις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη σε διασκευή Γιώργου Κιμούλη και Πιτσιρίκου που ξεκινούν στις 23 Ιουνίου στο Θέατρο Βράχων, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Βύρωνα, η συζήτησή μας ένα σαββατιάτικο πρωινό έκρυβε μια ελαφριά συγκίνηση. «Σήμερα έχω γενέθλια, τριανταπεντάρισσα», λέει κι είναι φανερό από τις περιγραφές του πως είναι γεμάτος από καλές αναμνήσεις.
Ευτυχισμένος και για τη διαδρομή του στο θέατρο στο οποίο συμπλήρωσε 14 χρόνια από τον καιρό που τελείωσε τη σχολή του Θεάτρου Τέχνης, με παραστάσεις όπως ο «Πλούτος» δίπλα στον αγαπημένο του δάσκαλο τον Μίμη Κουγιουμτζή κι έπειτα συνεργασίες μεταξύ άλλων με τους: Σταμάτη Φασουλή, Γιώργο Κιμούλη, Κωνσταντίνο Αρβανιτάκη, Ελένη Γκασούκα, Κάρμεν Ρουγγέρη κ.ά.
Τι ιδιαίτερο έχουν αυτές οι «Θεσμοφοριάζουσες» με τις οποίες θα οργώσει όλη τη χώρα; Κωμωδία όλο απρόοπτα, που πήρε τον τίτλο της από τα Θεσμοφόρια, μια γυναικεία γιορτή προς τιμήν της Δήμητρας και της Περσεφόνης χωρίς την παρουσία των αντρών. Αντίθετα όμως με άλλα έργα του Αριστοφάνη, εδώ απουσιάζει το αγαπημένο του θέμα: η πολιτική σάτιρα. Στην παράσταση βέβαια δεν είναι έτσι ακριβώς. «Διαβάζοντας το έργο αναγνωρίζεις φυσικά την ποιητική του αξία αλλά νιώθεις την ανάγκη να το φέρεις στο σήμερα, να το πειράξεις».
Η παράσταση παρουσιάζεται «άτακτη στον χρόνο». «Σαν να ’ναι όνειρο μέσα από το οποίο περνάνε εποχές, πρόσωπα, καταστάσεις, σατιρίζονται οι πάντες και συγχρόνως θίγονται ζητήματα όπως η ανεργία, ακόμη και η ομοφοβία». Αφορμή για το τελευταίο δίνει ο Αγάθων, «ο γυναικωτός νεαρός ποιητής» που υποδύεται ο Θανάσης Αλευράς.
Οι Θεσμοφοριάζουσες «πάνω απ’ όλα μιλούν για τη γυναίκα». Στην Αθήνα του 5ου αι. π.Χ. ο Ευριπίδης είναι ανήσυχος με τις γυναίκες της πόλης του οι οποίες είναι αποφασισμένες να τον καταστρέψουν, επειδή θεωρούν ότι τις δυσφημεί στα έργα του. «Στην εποχή μας πρέπει να κλείσεις το μάτι στον θεατή από άλλο δρόμο. Εδώ η γυναίκα μιλάει για τη γυναίκα, κατηγορεί τον άντρα (δηλαδή τον Ευριπίδη) αλλά επί της ουσίας βλέπει ότι η ευθύνη είναι δική της. Η ίδια αναπαράγει τον κόσμο που κατηγορεί. Με έναν τρόπο η παράσταση μας δείχνει τι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μέσα από τον ρόλο της μάνας».
Αυτή είναι η μία πλευρά του Θανάση Αλευρά που ετοιμάζεται τον χειμώνα να ξαναπαίξει τους «Ηρωες» της Ελένης Γκασούκα στο «Μικρό Παλλάς». Είναι η παράσταση που τον ξεχώρισε και του χάρισε το 2008 το βραβείο Χορν. Στην τηλεόραση είχε κερδίσει ήδη το κοινό με τον Παστούν, τον Πακιστανό μετανάστη των Ρήγα – Αποστόλου, ενώ το 2013 μπήκε σε κάθε σπίτι με τις μεταμορφώσεις του στο «Your face sounds familiar». Με μεταμφίεσή του που κέρδισε την πρώτη θέση στον διαγωνισμό, προσέφερε τα έσοδα στο «Σπίτι του Ηθοποιού». Κάθε μεταμφίεσή του ήταν επιτυχημένη. Από την Πόλυ Πάνου μέχρι τον Χρήστο Θηβαίο και τον Αντώνη Κυρίτση σε ένα ηπειρώτικο γλέντι. Είχε αποδείξει βέβαια νωρίς ότι πάνω απ’ όλα είναι ένας εξαιρετικός περφόρμερ. «Παιδί του φωτός», όπως του έχουν πει πολλές φορές.
Η τηλεόραση
Πρωταγωνιστής της παρέας από μικρός, του άρεσε να τραγουδάει, να μιμείται τους καθηγητές, να παίζει ρόλους και ατάκες από τα σίριαλ, να βλέπει ταινίες με τον Σωτήρη Μουστάκα. «Τα χρόνια της σχολής ήταν όμορφα και ομαδικά». Επαιξε, δοκιμάστηκε, πειραματίστηκε, συχνά χωρίς αμοιβή. «Με φοβίζει να μην αμείβεσαι γι’ αυτό που κάνεις. Μια παλιά αγωνία των ηθοποιών, τώρα τη βιώνει το μεγαλύτερο ποσοστό των Ελλήνων».
Σήμερα, λέει, ένας νέος ηθοποιός πρέπει να καταπιαστεί με πολλά. «Εκτός αν έχει άνεση. Βέβαια η άνεση δεν σου δίνει τα γκάζια να παλέψεις. Η ανάγκη σε σπρώχνει στις αποφάσεις». Στο θέατρο τον έσπρωξε το ένστικτο και η επιθυμία του να εκφραστεί. «Το θέατρο είναι το άσυλό μου, όπου μπορώ να μιλήσω για τα πάντα. Στη σκηνή αισθάνομαι ασφαλής, μακριά της προσπαθώ». Και η τηλεόραση; Το παραδέχεται: «Φοβάμαι μη σπαταληθώ. Η τηλεόραση μπορεί να σε απογειώσει και συγχρόνως να σε εκθέσει ανεπανόρθωτα».