Λέγεσαι Αντον, είσαι 13, έχεις μια δίδυμη αδελφή, την Ολίβια, ζείτε σε μια περιφραγμένη βίλα στο Μπέβερλι Χιλς και κάθε τόσο πούλμαν με τουρίστες σταματούν απέξω για μια φωτογραφία, γιατί ο μπαμπάς σας είναι ο Αλ Πατσίνο. Ο οποίος πατέρα σχεδόν δεν γνώρισε (εξαφανίστηκε όταν ήταν δύο ετών), εξ ου και σήμερα, στα 74 του, προσπαθεί ακόμα να ξορκίσει το φάντασμα της εγκατάλειψης και δηλώνει απόλυτα δοσμένος στο ρόλο του σωστού οικογενειάρχη (εκτός από τα δίδυμα, την κηδεμονία των οποίων μοιράζεται με την ηθοποιό Μπέβερλι Ντ’ Αντζελο, έχει και μια 24χρονη κόρη από προηγούμενη σχέση του, χωρίς ποτέ να έχει παντρευτεί): «Θέλω να είμαι υπεύθυνος απέναντί τους, παρών στη ζωή τους. Με βοηθά να βγαίνω από τον εαυτό μου. Γυρίζω σπίτι όποτε τελειώνω μια ταινία και για τα πρώτα 20 λεπτά είμαι εμβρόντητος: κανείς δεν με υπηρετεί, αντίθετα μου ζητάνε πράγματα. Παίρνω ικανοποίηση από αυτό».
Αν είσαι Πατσίνο τζούνιορ, προφανώς δεν μεγαλώνεις ως χαμίνι του Νότιου Μπρονξ όπως εκείνος, ούτε καπνίζεις από τα 9, ούτε πίνεις σκληρά ποτά από τα 13, ούτε κοιμάσαι στο ίδιο κρεβάτι με τον παππού και τη γιαγιά επειδή στο τριάρι της εργατικής πολυκατοικίας δεν υπάρχει χώρος. Εχεις ό,τι μπορεί να ποθήσει ένα παιδί (συν τους γραμματείς του μπαμπά να σου κλείνουν ραντεβού με το γειτονόπουλο για να κολυμπήσετε στην πισίνα). Από την άλλη, βέβαια, για μια ζωή θα αναμετριέσαι με το μέγεθος ενός από τους κορυφαίους Αμερικανούς ηθοποιούς όλων των εποχών, του πιο άξιου ίσως διαδόχου του Μπράντο, που πλέον επισκιάζει σε συνέπεια και ποιότητα ρόλων τους Νίκολσον, Χόφμαν και Ντε Νίρο. Ενός πάλαι ποτέ χαρισματικού παιδιού που από τα τέσσερά του χρόνια συνόδευε την ταξιθέτρια μητέρα του στο σινεμά και την επομένη έπαιζε από μνήμης όλους τους ρόλους της ταινίας, και στη Β΄ Γυμνασίου «ανάγκασε» μια αγαπημένη του δασκάλα να ανέβει έξι ορόφους σκαλοπάτια, να καθίσει στην κουζίνα της γιαγιάς και να πει: «Προσέξτε τον μικρό, είναι γεννημένος για να παίζει». Και επιπλέον, θα στερηθείς τις τυπικές στιγμές ιδιωτικότητας με τον μπαμπά, που αδυνατεί να θυμηθεί την τελευταία φορά που μπήκε σε μπακάλικο ή πήρε το μετρό. «Είναι δύσκολο για τα δίδυμα να μεγαλώνουν μαζί μου. Ακόμα δεν έχω καταφέρει να τα πάω εκδρομή για κάμπινγκ. Αλλά ονειρεύομαι να νοικιάσω ένα σπιτάκι σε μια λίμνη. Ισως του χρόνου».
Επιπλέον, αν είσαι Πατσίνο τζούνιορ, η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις: ψήνεις τον μπαμπά να σε πάει σινεμά, βλέπετε τους «Φύλακες του Γαλαξία» και εκείνος, ο καθηλωτικός Μάικλ Κορλεόνε του «Νονού», ο εκρηκτικός «Σημαδεμένος» του Ντε Πάλμα, ο απελπισμένος Σόνι της «Σκυλίσιας μέρας», ο οκτώ φορές υποψήφιος για Οσκαρ (και νικητής μία, για το «Αρωμα γυναίκας»), γουρλώνει τα μάτια σαν μικρό παιδί και μετά διατυμπανίζει σε συνεντεύξεις του πόσο ευφάνταστο, καλοφτιαγμένο και διασκεδαστικό ήταν το καλοκαιρινό μπλοκμπάστερ.
Ο ρόλος του Πατσίνο – πατέρα δίδυμων εφήβων ήταν ένας από τους πολλούς που ήρθαν στο προσκήνιο τις τελευταίες ημέρες, με αφορμή την εκκωφαντική επιστροφή του ηθοποιού με νέες, εξαιρετικές ερμηνείες, εντυπωσιακές παρουσίες σε δύο διεθνή φεστιβάλ, της Βενετίας και του Τορόντο, παλιά προσωπικά πρότζεκτ που βγαίνουν από το συρτάρι και φιλόδοξα μελλοντικά, που αποδεικνύουν ότι το «λιοντάρι» του Actor’s Studio, ο ηθοποιός που «μπαίνει» τόσο βαθιά στους ρόλους του, που κάποτε στο καμαρίνι του χαιρέτησε καθιστός, ως βασιλιάς, την Τζάκι Κένεντι, η οποία ήθελε να τον συγχαρεί για τον «Ριχάρδο τον 3ο», βρυχάται ακόμη.
Επί της οθόνης, υποδύεται έναν καταθλιπτικό θεατρικό πρωταγωνιστή στη δύση της καριέρας του, που ψάχνει νέο νόημα στη ζωή μέσα από τη σχέση του με μια νεαρή λεσβία (στο «The Humbling» του Μπάρι Λέβινσον, που βασίζεται σε βιβλίο του Φίλιπ Ροθ). Υποδύεται επίσης τον μοναχικό μισάνθρωπο κλειδαρά Manglehorn, που δεν αξιώθηκε να γνωρίσει την αγάπη, στο ομώνυμο δράμα του ταλαντούχου Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν. Παίζει, ακόμη, τον Ηρώδη στη «Σαλώμη» του Οσκαρ Γουάιλντ, που είναι μαζί κινηματογραφική μεταφορά και «making of» ντοκιμαντέρ μιας παράστασης που τον στοιχειώνει από το 1992, ένα εκκεντρικό προσωπικό πρότζεκτ από αυτά που του κόλλησαν τη ρετσινιά του «τρελού» που δεν «ξέρει τι κάνει» και τον ταλαιπωρούσε από το 2006 έως το 2011, για να βρει περιορισμένη διανομή μόλις φέτος. («Μου αρέσουν οι εμμονές, τα άνευ όρων πάθη που μπορούν να σε καταστρέψουν», δηλώνει απερίφραστα.) Επονται ταινίες με τον Μάρτιν Σκορσέζε, τον παλιόφιλο Μπράιαν ντε Πάλμα συν θεατρικό στο Μπρόντγουεϊ με τον θρύλο Ντέιβιντ Μάμετ, που κάποτε είχε συγκρίνει την προσέγγιση του Πατσίνο στους ρόλους με το παίξιμο του Λούις Αρμστρονγκ στην τζαζ: «Είναι ανίκανος να κάνει το ίδιο ακριβώς πράγμα δύο φορές».
«Τι δίνει κίνητρο στον Αλ Πατσίνο;» είναι το ερώτημα που θέτει εκτενές άρθρο – προφίλ στο Νew Yorker για τον ηθοποιό που δεν διανοείται ακόμη, όπως λέει, «να αράξει και να μυρίσει τα μπαλάκια του γκολφ». Κι αν η σταχυολόγηση απαντήσεων από διάφορες πρόσφατες συνεντεύξεις του δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις («η υποκριτική είναι ό,τι πιο κοντινό στη μαγεία», «αυτό είμαι προορισμένος να κάνω, μόνο τότε όλα βγάζουν νόημα και καταλαβαίνω τον εαυτό μου»), υπάρχει μια φράση που συγκλονίζει όταν διατυπώνεται από έναν 74χρονο Πατσίνο: «Πιστεύω ότι δεν έχω βρει ακόμα το διασκελισμό μου. Τη μέρα που θα γυρίσω να σου πω, Τζον, αυτός ο ρόλος σκίζει, ελπίζω να έχεις το κουράγιο και τη συμπόνια να μου φορέσεις ένα στεφάνι στο κεφάλι και να με πυροβολήσεις» (σ.σ. απευθυνόμενος στον δημοσιογράφο).
Το λιοντάρι βρυχάται ακόμη, λοιπόν. Και διψά – για ρόλους που «καθρεφτίζουν το ποιος είμαι και πού βρίσκομαι στη ζωή», για την εμπειρία τού «να κάθεσαι στην αίθουσα του σινεμά, τα φώτα να σβήνουν και να ταξιδεύεις», για τη ζωή την ίδια. Από τις τελετές βραβεύσεων στις σκηνές της περιοδείας του σε 23 πολιτείες της Αμερικής, από το γκαλά του Τορόντο με εισιτήριο 1.500 δολαρίων στο κόκκινο χαλί της Βενετίας, όπου προσήλθε ως ροκ σταρ, μαυροντυμένος όπως πάντα, με ατημέλητο μαλλί και βραχιόλια και πλαισιωμένος από δύο καλλονές – την 35χρονη ερωμένη του Αργεντίνα ηθοποιό Λουσίλα Σόλα και τη 17χρονη κόρη της Καμίλα. Και ο βρυχηθμός του θα παραμείνει εγγύηση για να αφιερώσεις δύο ώρες από τη ζωή σου και να δεις ακόμη και μια μέτρια ταινία.