6.30 π.μ.
«Το μπον φιλέ της ημέρας». Είναι η καλύτερή μου ώρα, ειδικά τα πρώτα δευτερόλεπτα μετά την αφύπνιση. Γαλήνη. Διαύγεια. Ζεν στα εντόσθια. Η στιγμή όπου πιάνω επαφή με το χάος που με περιέχει και με την αταξία που εκλύω. Καταιγισμός από ιδέες, από λέξεις που έψαχνα, από αποφάσεις που εκκρεμούν. Μέγκλα κατάσταση. Ταχύρρυθμη ζωή.
7.20 π.μ.
«Το μυστρί, το πηλοφόρι». Αναχώρηση για τη δουλειά. Ποδαράτος. Πεντάλεπτη στάση για έναν εσπρέσο στα όρθια. Μαζί μ’ εμένα, κι άλλοι. Πυροσβέστες από το γειτονικό πυροσβεστείο. Γιατροί και νοσοκόμες από το γειτονικό νοσοκομείο, με τα σαμπό στα πόδια. Συγγενείς ασθενών άυπνοι και τσακισμένοι. Κρυφακούω ιστορίες σε θραύσματα φράσεων: «Οι γιατροί είπαν δεν γίνεται τίποτα», «Αύριο τον σηκώνουν», «Πρήστηκαν τα πόδια μου», «Κοιμήθηκα στο αμάξι», «Χτες ούρησε», «Θα την πάρουμε στο χωριό», «Το ασθενοφόρο ζητάει πεντακόσια ευρώ». Πρωινή τζούρα από τα μαρτύρια ανθρώπων που ζητούν να εισπράξουν το αυτονόητο: μια αξιοπρεπή περίθαλψη.
7.35 π.μ.
«Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει». Εναρξη της πεζοπορίας στην οδό Αγίου Δημητρίου. Συγκλονιστικός δρόμος χαμηλού προφίλ. Σίγουρα θα τον κάνω βιβλιαρούκλα κάποια μέρα. Ξέρω ανθρώπους της πόλης που δεν τον έχουν διασχίσει ποτέ τους. Α, ρε κορόιδα. Ξεκινώ από τα ανατολικά τείχη της Θεσσαλονίκης, απ’ όπου σαλτάρανε οι Τούρκοι πριν από αιώνες. Ο δρόμος διαθέτει τα μνημεία-ντίβες: Τούρκικο προξενείο-οικία Κεμάλ Ατατούρκ (ήδη παρκάρουν τα πρώτα πούλμαν Τούρκων προσκυνητών). Ναός Αγίου Δημητρίου (ήδη παρκάρουν τα πρώτα πούλμαν Ελλήνων προσκυνητών). Διοικητήριο (ακόμη δεν έχουν φτάσει οι πρώτοι διαδηλωτές). Ομως εγώ προτιμώ τα αφανή τοπόσημα αυτού του δρόμου: Το υπόγειο μπιλιαρδάδικο. Το ψαράδικο που ανοίγει τα κεπέγκια του και μοστράρει γόπες από τον Νέο Μαρμαρά, αστραφτερές σαν πόμολα λιμουζίνας. Το υπόγειο παρασκευαστήριο φύλλων για πίτες και μπακλαβάδες, αμάν κάτι λιγωτικές μυρωδιές από ζυμάρι. Το κρεοπωλείο με τα καλύτερα σουτζούκια από σκέτο μοσχάρι να κρέμονται στα τσιγκέλια. Τις νυσταγμένες πωλήτριες από τους φούρνους και τα σούπερ μάρκετ που μόλις πιάσαν δουλειά, ζεστές ακόμα από τα σεντόνια. Τον μουρτζούφλη που βγάζει για πρωινό κατούρημα ένα αρσίζικο κυνηγόσκυλο. Τον άστεγο που κοιμάται στο αμάξι. Τους μαθητές που περιμένουν το σχολικό με βλέμμα τερματοφύλακα. Κάθε πρωί παίζεται σαν σε λούπα, ξανά και ξανά, το ίδιο υπερθέαμα, στο ίδιο σκηνικό, με τα ίδια πρόσωπα, πάντα συναρπαστικό. Σκανάρω φάτσες, κλέβω πόζες, σχεδιάζω πλοκές, δηλαδή βγάζω δουλειά καθ’ οδόν, ώστε να τα επενδύσω σε κάποια ιστορία, σε κάποιο ποίημα, σε κάποιο θεατρικό, γυρνώντας σπίτι. Αναρωτιέμαι ποιος από όλους αυτούς τους περαστικούς μπορεί να με κατασκοπεύει έτσι κι αυτός και σε ποια δικιά του ιστορία μπορεί να με συσκευάσει κάποτε. Αφιξη στα δυτικά τείχη της πόλης, στα απομεινάρια της Ληταίας Πύλης. Διασχίζω την εξόδιο οδό Λαγκαδά.
8.15 π.μ.
«Καλημέρα κυρ δάσκαλε». Ναι, μάλιστα, το ακούω κι αυτό. Και μου κρυφοαρέσει ιδιαιτέρως. Διότι το Γυμνάσιο στο οποίο εργάζομαι είναι λαϊκού προφίλ, δηλαδή πολύ του γούστου μου. Και η παράσταση αρχίζει. Διότι το δασκαλίκι είναι μία περφόρμανς με εναλλασσόμενο ρεπερτόριο και ρόλους. Τους μαθαίνεις πώς να μαθαίνουν και σου μαθαίνουν πώς να ξεχνάς τις ευκολίες σου. Δεν θα μπορούσα να έχω γράψει το «Μαμ» αν δεν ανέπνεα τις ανάσες των μαθητών μου.
3 μ.μ.
«Aπογευματινή λαϊκή». Μέριμνες του σπιτιού, οικογενειακή συνάθροιση μετά φαγητού με μπόλικο μπίρι-μπίρι, γραπτά και προετοιμασία μαθημάτων, γερές πρέζες από καφέ για αναστήλωση.
6 μ.μ. – 11 μ.μ.
«Μην του μιλάτε του παιδιού». Οταν η βιοτή δεν σερβίρει τους περισπασμούς της, αυτοσυγκέντρωση στο γραφείο. Ανηλεής ενημέρωση από το Διαδίκτυο. Διάβασμα. Γράψιμο. Σκέψη. Παύσεις. Ταβανοθεραπεία για μεντιτέισον. Κωλοβάρεμα. Καταβύθιση. Μέχρι να νιώσω πως βγήκε το συγγραφικό μεροκάματο. Δηλαδή, εσείς πότε νομίζετε πώς έχουν γραφτεί 58 βιβλία σε 56 χρόνια ζωής;
Η νουβέλα του Σάκη Σερέφα «Εξω χιονίζει» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις. Το παιδικό βιβλίο «Εχω νεύρα!» από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.