Υπάρχουν ηθοποιοί που θαυμάζεις και υπάρχουν και ηθοποιοί που αγαπάς, χωρίς να γνωρίζεις προσωπικά τον άνθρωπο πίσω από το προσωπείο του ηθοποιού. Ο Τομ Χανκς είναι από τους ηθοποιούς που αγαπάς. Είναι δικός σου άνθρωπος – είτε παίζει τον αστροναύτη είτε τον ναυαγό ή τον σκληροτράχηλο πολεμιστή της απόβασης στη Νορμανδία.
Γιατί αυτή η δήλωση λατρείας στον Τομ Χανκς; Λοιπόν: όποιος έχει ταξιδέψει στο Μανχάταν θα πρέπει να έχει κάνει μια βόλτα στο Σέντραλ Παρκ. Εκεί, θα δει πολλούς Νεοϋορκέζους να κάνουν τζόγκινγκ – όπως φαίνεται, μεταξύ αυτών και ο Τομ Χανκς. Επίσης, πέρα από τους τζόγκερ, πολλοί νεόνυμφοι τραβούν αναμνηστικές φωτογραφίες στο απέραντο –και πανέμορφο– πάρκο-έμβλημα της πόλης της Νέας Υόρκης.
Ενίοτε τα δύο αυτά συμπίπτουν: ο Χανκς, ως δρομέας, κι ένα ζευγάρι νεονύμφων, η Ελίζαμπεθ και ο Μπράιαν, καθώς φωτογραφίζονται. Το σχετικό βίντεο έκανε τον γύρο του κόσμου την περασμένη Τετάρτη, όταν ο Χανκς έπεσε σχεδόν πάνω στους νεόνυμφους και, δίχως ίχνος πόζας ή βεντετισμού, σαν να τους γνώριζε από καιρό, τους αγκάλιασε, τους ευχήθηκε εγκάρδια και φωτογραφήθηκε με άνεση μαζί τους.
Ακομπλεξάριστος, ζεστός και ανθρώπινος, γεμάτος χιούμορ, ο διάσημος ηθοποιός επιβεβαίωσε για ακόμη μία φορά ότι πίσω από τον εύπορο, επιτυχημένο σταρ δεν κρύβεται τίποτα περισσότερο παρά αυτό που λένε: ένας «μια χαρά τυπάκος».
Χορτασμένος, πλήρης, ανεπιτήδευτος, αντιδρά και συμπεριφέρεται πράττοντας μάλλον το αυτονόητο – που όμως για πολλούς αντίστοιχους σταρ αποτελεί ζητούμενο. Το να μην έχεις ύφος αλλά να είσαι απλός και ανθρώπινος, παρότι σε χωρίζουν τόσο πολλά από τους πολλούς, ανώνυμους που σε παρακολουθούν. Αυτό που είναι τόσο δύσκολο στους περισσότερους «επωνύμους», για τον Χανκς μοιάζει να είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο.
Η αλήθεια είναι πως μια τέτοια εικόνα αναδύεται και μέσα από τους ρόλους του. Ο τζόγκερ στο Σέντραλ Παρκ θα μπορούσε να είναι ο πιτσιρικάς που μεγάλωσε στο «Big» (1988)· ο αφοπλιστικά αφελής (στα όρια της υστέρησης) «Φόρεστ Γκαμπ» (1994)· ο εύθραυστος μα ευφυής γκέι του «Φιλαδέλφεια» (1993)· ο στέρεος και ψύχραιμος αστροναύτης του «Απόλλων 13» (1995)· ο στοργικός μα αποφασιστικός λοχαγός στον «Ράιαν» (1998)· ο ευαίσθητος και ηθικός φρουρός στο «Πράσινο μίλι» (1999), ακόμα και ο δοκιμασμένος ναυαγός του «Castaway» (2000). Αν μη τι άλλο, δεν ξέρω ποιος άλλος θα έλεγε με έναν τόσο γνήσιο, ανθρώπινο τρόπο μια τόσο απλή, αδιάφορη ατάκα: «Χιούστον, έχουμε πρόβλημα»…