Για πολλά έχουν κατηγορηθεί ο Πίκατσου και η παρέα του στο δημοφιλές παιχνίδι Pokemon GO. Από ανόητα αλλά δυστυχώς σοβαρά ατυχήματα παικτών στην προσπάθειά τους να εντοπίσουν τα ψηφιακά τερατάκια (παίκτες έχουν βρεθεί μέσα σε σπηλιές), μέχρι και βεβήλωση μνημείων, όπως το Μουσείο του Ολοκαυτώματος στην Ουάσιγκτον. Να όμως που αρκετοί τώρα αναδεικνύουν και μία παράπλευρη ωφέλεια του παιχνιδιού: το περπάτημα.
Δεν συνηθίζεται τα ηλεκτρονικά παιχνίδια να ωθούν τους παίκτες προς μια ενεργητική ζωή. Αντιθέτως η έξη που αναπτύσσεται ενισχύει την πολύωρη παραμονή μπροστά σε μια οθόνη με όλες τις επιπτώσεις στην υγεία και στην κοινωνικότητα να ακολουθούν. Το Pokemon GΟ επιβάλλει στους παίκτες να διανύουν χιλιόμετρα μέχρι να βρουν τον επόμενο Charizard, τόσα πολλά μάλιστα που αρκετοί αρχίζουν και υποστηρίζουν πως τουλάχιστον το παιχνίδι σηκώνει τους νέους από τον καναπέ και τους βάζει σε μια λογική περιπάτου. Μάλιστα ο νεαρός Νεοζηλανδός Τομ Κάρι έγινε viral με την απόφασή του να παραιτηθεί από τη δουλειά του και να γίνει κυνηγός Pokemon πλήρους απασχόλησης – αν υπάρχει κάτι τέτοιο.
Είναι στενάχωρο ωστόσο που η κουλτούρα του περιπάτου και η φιλοσοφία για τα πρώτα πράγματα που κατακτά ο άνθρωπος στη ζωή του έχει απομακρυνθεί τόσο από τη σύγχρονη ζωή, που χρειάστηκε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι για την επαναφέρει. Θα συνεχίσουν το περπάτημα, την άσκηση, την κοινωνικοποίηση στην πραγματική ζωή οι επίδοξοι κυνηγοί των Πόκεμον όταν τελειώσουν το παιχνίδι τους; Στο βιβλίο «Περπατώντας» ο Γάλλος καθηγητής φιλοσοφίας Φρέντερικ Γκρος αναλύει και πραγματεύεται το βάδισμα ως πνευματική, πολυδιάστατη, άσκηση που διεγείρει τον νου και τα συναισθήματα. «Περπατώντας πολλές ώρες δραπετεύεις από την ταυτότητά σου», επισημαίνει και μας υπενθυμίζει ότι σπουδαίοι περιπατητές ήταν ο Καντ, ο Νίτσε, ο Ρουσό και πολλοί ακόμη διανοητές. Χωρίς να χρειαστεί να κυνηγούν ψεύτικα τέρατα. Ισως μόνο τους δαίμονές τους.