Θυμάμαι μια συνομιλία που είχα το καλοκαίρι του 2015 με έναν επιφανή Τούρκο του εξωτερικού, στον οποίο εξέφραζα την απογοήτευσή μου με την κατάσταση στη χώρα μας. Μιλώντας για τη δική του χώρα –τις δικαστικές σκευωρίες, τις φυλακίσεις δημοσιογράφων και πολιτικών, τις τρομοκρατικές επιθέσεις–, με έκανε να νιώσω καλύτερα. Η Ελλάδα είχε τεράστια προβλήματα, σκέφθηκα, αλλά –τουλάχιστον αν παρέμενε στην ευρωπαϊκή οικογένεια– δεν θα διολίσθαινε σε συνθήκες Τουρκίας, Βενεζουέλας ή Κολομβίας.
Τριάμισι χρόνια αργότερα, η θέση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. μοιάζει ασφαλής. Παρ’ όλα αυτά, είναι διάχυτη η αίσθηση ότι συνεχίζουμε να φλερτάρουμε με το χάος.
Τα ξημερώματα της Δευτέρας, μια πανίσχυρη βόμβα εξερράγη έξω από τα γραφεία του ΣΚΑΪ και της «Καθημερινής». Οι δράστες είχαν προειδοποιήσει, οπότε δεν υπήρξαν θύματα. Ενα μήνα νωρίτερα, είχε βρεθεί εκρηκτικός μηχανισμός έξω από το σπίτι του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ισίδωρου Ντογιάκου. Σύμφωνα με τον ίδιο, ήταν «καθαρή τύχη» ότι δεν εξερράγη «και δεν κινδύνευσαν άνθρωποι». Τυχερός στάθηκε και ο Λουκάς Παπαδήμος, όταν άνοιξε εκείνον τον παγιδευμένο φάκελο. Την τελευταία πενταετία, η Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών έχει πλήξει, με βόμβες και καλάσνικοφ, τα γραφεία της Ν.Δ., του ΣΕΒ και της Eurobank, την πρεσβεία του Ισραήλ, την οικία του Γερμανού πρέσβη και το Εφετείο Αθηνών. Ούτε σε αυτές τις επιθέσεις χάθηκαν ζωές. Εξαιρέσεις, όπως η δολοφονία του ποινικολόγου Μιχάλη Ζαφειρόπουλου, μας έκαναν πρόσκαιρα να αναρωτηθούμε αν τα πράγματα ξεφεύγουν από τον έλεγχο. Αλλά μετά, συνηθισμένοι στη σήψη, συνεχίζαμε να βυθιζόμαστε στην καθημερινότητα των προπηλακισμών, των ναρκωτικών στα πανεπιστήμια, της τακτικής πυρπόλησης των Εξαρχείων.
Παράλληλα, συνηθίσαμε να ακούμε υπουργούς να μιλούν για «βοθροκάναλα» και να αναρωτιούνται γιατί κάποια από αυτά δεν ανατινάζονται. Σχεδόν ξεχάσαμε τη Novartis και τις μεθόδους με τις οποίες κάποιοι ενέπλεξαν κορυφαίους πολιτικούς αντιπάλους του ΣΥΡΙΖΑ στο σκάνδαλο. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων, ωστόσο, οι θεσμοί και τα πρόσωπα που έχουν μπει στο στόχαστρο έχουν αντέξει στην πίεση. Από τύχη κι αυτό; Και πόσο ακόμα θα κρατήσει αυτή η τύχη; Η λεπτή γραμμή που μας χωρίζει από μια επικίνδυνη κλιμάκωση μοιάζει να ξεθωριάζει κάθε μέρα που περνά.