Το ρεπερτόριο δεν έχει αλλάξει. Να ανοίξουν οι λογαριασμοί τους. Να δοθούν στη δημοσιότητα τα «πόθεν έσχες» τους. (Λες και αν έχει διακινηθεί «μαύρο» πολιτικό χρήμα, θα έχει δηλωθεί ή θα έχει κατατεθεί σε λογαριασμούς.) Να τιμωρηθούν, λέει το ρεπερτόριο, αυτοί «που παζάρεψαν και πούλησαν τη χώρα τους, διαπράττοντας τη χειρότερη μορφή προδοσίας».
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει αλλάξει. Εμφορείται από τον ίδιο καταγγελτικό οίστρο, με τονισμένες, λόγω συγκυρίας, τις εθνικιστικές του αποχρώσεις. Εχουν αλλάξει όμως οι αντίπαλοί της.
Η ευκολία –και η απαράμιλλη οξύτητα– με την οποία η πρώην πρόεδρος της Βουλής επιτίθεται κατά των πρώην συντρόφων της την έχει καταστήσει τον τελευταίο καιρό περιζήτητη στα μέσα ενημέρωσης. Πρόκειται, βέβαια, για τα ίδια μέσα ενημέρωσης που η Κωνσταντοπούλου αναθεμάτιζε και αναθεματίζει ως διαπλεκόμενα.
Το ελαφρυντικό για τα media είναι ότι αναγκάζονται να επιλέγουν αυτόν που παράγει περισσότερο θόρυβο. Το ερώτημα, όμως, είναι αν η αντιπολίτευση χρειάζεται ντεσιμπέλ, σαν αυτά της Κωνσταντοπούλου, για να αποδομήσει την κυβέρνηση. Χρειάζεται ο αντιπολιτευτικός λόγος να αναμειχθεί με τους τρόπους του πιο παρωχημένου συριζαϊσμού;
Το ερώτημα δεν αφορά μόνο την αλησμόνητη πρόεδρο της Βουλής. Η Ν.Δ. στρατολόγησε πρόσφατα έναν πρώην βουλευτή του Καμμένου με βουκεφαλικές περγαμηνές – ενώ έφτασε να χαριεντίζεται και με τηλεπωλητές αντιμνημονιακής άνοιας. Το Κίνημα Αλλαγής έχει ήδη ανοίξει τις αγκάλες του για εκείνον τον πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ που απειλούσε τους αντιπάλους του –και του ΠΑΣΟΚ– με λιντσάρισμα τύπου Λιβύης.
Οι περιπτώσεις αυτές είναι περιθωριακές. Δεν δίνουν τον τόνο στην αντιπολιτευτική γλώσσα. Τον τόνο τον δίνει, ας πούμε, ο Μητσοτάκης όταν λέει ότι εκείνος δεν θέλει «να τελειώσει κανέναν». Θα μπορούσε κανείς ακόμη και να ισχυριστεί ότι η αφομοίωση ορισμένων survivors του αντιμνημονίου είναι όρος για τη συμφιλιωτική μετάβαση σε μια νέα εποχή – να περάσουν την όχθη όσοι μετεστράφησαν. Ομως, εδώ δεν μιλάμε για πολιτικές μεταστροφές. Μιλάμε για μεταγραφές αμετανόητων.
Η πρώην πρόεδρος της Βουλής δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Φροντίζει η ίδια να μένει ανεπίδεκτη μεταγραφής. Συνιστά, όμως, το πιο ηχηρό παράδειγμα επανένταξης του μισαλλόδοξου λόγου στο πολιτικό μέινστριμ. Ολα τα στοιχεία της αντιπολιτικής που έφερε στον αφρό η κρίση –ο δραχμισμός, ο αντιευρωπαϊσμός, η αντισυστημική αγανάκτηση– βρίσκουν νέα κοίτη στο αντισύριζα ρεύμα.
Τα στοιχεία που κατάφεραν κάποτε να βραχυκυκλώσουν την κοινοβουλευτική ζωή, έφυγαν νωρίς από τη σκηνή. Και επιστρέφουν, ως ο εχθρός του εχθρού, από τα παράθυρα.