Δανείστηκα τον τίτλο από ένα πρόσφατο άρθρο (11/8/2019) σε μεγάλη κυριακάτικη εφημερίδα. Ο τακτικός αρθρογράφος αναφέρεται στην Wikipedia σαν δημοσιογράφος, αυτοβιογράφος, μεταφραστής, ποιητής, επιχειρηματίας και βιογράφος! Εντυπωσιακό βιογραφικό και φυσικά η γνώμη του μετράει. Τι μας λέει: «Το είχα ήδη μυριστεί από καιρό – δεν ήταν δυνατόν οι Ελληνες να αποφύγουν αυτή την επέτειο. Διακόσια ολόκληρα χρόνια είναι μεγάλος πειρασμός για μία ή και πολλές εθνικές φιέστες. Οταν μάλιστα πληροφορήθηκα ότι ο πρωθυπουργός κάλεσε την κυρία Αγγελοπούλου να αναλάβει την προεδρία της οργανωτικής επιτροπής, οι φόβοι μου έγιναν εντελώς συγκεκριμένοι…». Ακολουθεί το κείμενο με τους φόβους του συγγραφέα που καταλήγει ως εξής: «…Δεν θα το αντέξω αυτό. Αν τελικά ζήσω ώς το 2021 (θα είμαι 86 ετών), θα πρέπει έστω και για ένα χρόνο να μεταναστεύσω. Ισως πάω στη Νέα Ζηλανδία (έχω κάτι μικρανίψια εκεί πέρα). Είναι αρκετά μακριά για να μη φτάνει έως εκεί ο ήχος των θουρίων, των εμβατηρίων και των κωδωνοκρουσιών…». Του εύχομαι να ζήσει και να μεταναστεύσει γιατί, όπως δηλώνει, «είναι αλλεργικός στον εθνικισμό παντός είδους, στην Εκκλησία και στη θρησκεία ως πολιτικό παράγοντα». Εξυπονοείται ότι είναι αλλεργικός και στη Γιάννα.
Διάλεξα τις απόψεις του έγκριτου αυτού δημοσιογράφου (τον οποίο πριν από πολλά χρόνια θαύμαζα για το πνεύμα του), γιατί συνοψίζουν όλη σχεδόν την κριτική επιχειρηματολογία γύρω από την απόφαση του πρωθυπουργού να αναθέσει την προεδρία της οργανωτικής επιτροπής στη Γιάννα Αγγελοπούλου και στην ανάγκη για εθνικές φιέστες. Ας ξεκινήσουμε από το δεύτερο θέμα, αφήνοντας τη Γιάννα για το τέλος.
Η Ελλάδα τα τελευταία δέκα χρόνια κατάφερε να γίνει το κακό παράδειγμα της Ευρώπης. Και άλλες χώρες πέρασαν την οικονομική κρίση, όπου ζήτησαν και πήραν τη βοήθεια της Ευρώπης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, αλλά καμία χώρα δεν συμπεριφέρθηκε σαν κακομαθημένο παιδί που ζητούσε βοήθεια από παντού, χωρίς όμως να αναγνωρίζει υποχρεώσεις. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Τη διαδήλωση για την υπογραφή του πρώτου μνημονίου, όπου τρεις άνθρωποι (και ένα αγέννητο) κάηκαν εσκεμμένα από συνανθρώπους τους, που ακόμη μένουν ατιμώρητοι. Τον αποκλεισμό της Βουλής από πολυπληθείς αστυνομικές δυνάμεις ώστε να προστατευθεί η Βουλή από διαδηλωτές που ήθελαν «να καεί – να καεί το μπ….ο η Βουλή». Την απαράδεκτη υποδοχή της Μέρκελ στην Αθήνα, όπου στη διαδρομή της πέταγαν μπουκάλια και ο Τσίπρας φώναζε «go back madame Μέρκελ». Τα προσβλητικά εξώφυλλα από τον διεθνή Τύπο. Αλλά η επιτομή του τεντιμποϊσμού ήλθε με την εμφάνιση του χοροπηδηκτού αγορίνου ντυμένου σαν μπράβου της νύκτας να επισκέπτεται τον Αγγλο πρωθυπουργό στην Downing Street, ο οποίος συστηματικά μαγνητοφωνούσε κρυφά τους συνομιλητές του. Εχω ακούσει από πολλούς γνωστούς μου επιχειρηματίες, ότι στα ταξίδια τους στο εξωτερικό ντρεπόντουσαν να πουν ότι ήταν Ελληνες! Αυτή ήταν η εικόνα που δημιουργήσαμε τα τελευταία χρόνια.
Οταν μάλιστα αναδείξαμε το τυχοδιωκτικό μπουλούκι του Σύριζα στην εξουσία, κοντέψαμε να τινάξουμε τα πάντα στον αέρα με την αλλοπρόσαλλη πολιτική μας.
Επιτέλους, τώρα έχουμε μια άλλη κυβέρνηση με έναν πρωθυπουργό ο οποίος μιλάει ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά και δεν μας ρεζιλεύει όπως ο προηγούμενος που άκουγε τον Εθνικό Υμνο με τα χέρια στις τσέπες και τα πόδια ανοικτά, ή όταν καθόταν χύμα στον καναπέ στη συνάντησή του με τον Barak Obama. Ε, λοιπόν αυτός ο πρωθυπουργός αποφάσισε και πολύ σωστά ότι τα 200 χρόνια από την Επανάσταση είναι μια μοναδική ευκαιρία για να επανακαθορίσουμε τη θέση μας στον κόσμο. Είναι μια ευκαιρία για rebranding της χώρας, ώστε να ξεπεράσουμε τις εικόνες του υπουργού με το πολύχρωμο πουκάμισο να κάθεται στα σκαλιά στην αίθουσα της Ολομέλειας και του συμβούλου που θαύμαζε την καταστροφή των Διδύμων Πύργων σαν «έργο τέχνης»!
Πάμε τώρα στην επιλογή της Γιάννας. Το πλέον ανόητο σχόλιο γράφτηκε δυστυχώς στο πολύ σοβαρό site: Liberal. «Στη θέση, βέβαια, του Κυριάκου Μητσοτάκη θα ανέθετα απευθείας την εποπτεία των εορτασμών στον Δημήτρη Παπαϊωάννου και όχι στην Γιάννα Αγγελοπούλου. Τον θριαμβευτή των τελετών έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Εκείνος ξέρει καλά τι είναι παράδοση στην Ελλάδα…». Ως συνήθως, η επιπολαιότητα υποκαθιστά τη γνώση. Ο συντάκτης νομίζει ότι η οργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι μόνο η τελετή έναρξης και λήξης! Κατ’ αρχήν, η Γιάννα πήρε ένα τεράστιο ρίσκο να αναθέσει τις δύο τελετές σε έναν άγνωστο καλλιτέχνη. Ποιος γνώριζε τον Δημήτρη Παπαϊωάννου πριν από τους Αγώνες; Κανένας. Για να δώσω όμως στον συντάκτη ένα μοναδικό παράδειγμα οργάνωσης για να αντιληφθεί το μέγεθος του εγχειρήματος: Ο καλός φίλος Μάκης Φωκάς είχε την ευθύνη για τη διατροφή των αθλητών των συνοδών και των εθελοντών. Με την αυστηρή επίβλεψη της Γιάννας μοιράστηκαν 15 εκατομμύρια μερίδες φαγητού σε 128 διαφορετικές τοποθεσίες με τις ιδιαιτερότητες των διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών και διαιτητικών απαιτήσεων, χωρίς κανένα πρόβλημα! Αυτό είναι τιτάνιο έργο.
Θα δώσω στον συντάκτη άλλο ένα παράδειγμα για να αντιληφθεί το ρίσκο που είχε η Οργανωτική Επιτροπή του 2004. Μέχρι τους Ολυμπιακούς της Ατλάντας, ο παραδοσιακός χορηγός πληροφορικής των Αγώνων ήταν η παντοδύναμη τότε IBM. Εγιναν όμως τόσα παρατράγουδα και τόσα οφθαλμοφανή λάθη, που η ίδια η ΙΒΜ αποφάσισε να μην ξαναεμπλακεί στην πληροφορική των Αγώνων! Οτιδήποτε στραβό το βλέπει όλος ο πλανήτης. Τα λάθη δεν επιτρέπονται και δεν συγχωρούνται. Αυτά τα ολίγα για όσους νομίζουν ότι η οργάνωση των Αγώνων ήταν μόνον οι τελετές.
Δυστυχώς και πάλι στο Liberal άλλος αρθρογράφος εκφράζει ως εξής τις αντιρρήσεις του για τη Γιάννα. «Η επιλογή του πρωθυπουργού εξέπληξε δυσάρεστα πολύ κόσμο και σίγουρα αυτούς που η γνώμη τους μετράει. Επελέγη ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο, αμφισβητούμενης επάρκειας, που αν μη τι άλλο έχει επιδείξει κάκιστη πολιτική κρίση…». Για την «αμφισβητούμενη επάρκεια», είναι καλύτερα να μιλήσει με τους συνεργάτες της Γιάννας που όλοι παραδέχονται ότι οργανωτικά έκανε μια άψογη δουλειά τόσο στη διεκδίκηση όσο και στην υλοποίηση των Αγώνων.
Οπως αντιλαμβάνεστε, η «κάκιστη πολιτική κρίση» αφορά την παρουσία του Τσίπρα στην Αμερική και τη συνάντησή του με τον Bill Clinton που οργάνωσε η Γιάννα. Να ξεκαθαρίσουμε κάτι, γιατί, ως συνήθως, διαστρέφουμε τα γεγονότα προκειμένου να «θάψουμε» κάποιον. Η Γιάννα πρώτα συνάντησε στις 5/11/2014 τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά με αφορμή το πρώτο στην Ευρώπη συνέδριο του Clinton Global Initiative, που προγραμματιζόταν για το τέλος Ιουνίου του 2015, στην Αθήνα.
Οπως όλοι γνωρίζουμε, ο Τσίπρας έριξε τον Σαμαρά με την εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας και έτσι τον Ιανουάριο του 2015 μας προέκυψε πρωθυπουργός χωρίς γραβάτα ο Τσίπρας, ο οποίος έγινε ρεζίλι των σκυλιών στη συνάντηση με τον Clinton, τόσο για τα αγγλικά του όσο και για την άγνοιά του για τα θέματα που συζητούσαν. Ετσι λοιπόν η «κάκιστη πολιτική κρίση» μάλλον προέκυψε από την πολιτική συγκυρία. Στο κάτω κάτω, αυτά που είπε η Γιάννα στη συνάντηση δεν μου φαίνεται να έχουν κανένα πολιτικό χρώμα, αλλά μάλλον Εθνικό. Είπε: «Πρέπει να εκμεταλλευτούμε αυτή την ευκαιρία που μας δόθηκε. Και ίσως αυτή είναι η τελευταία μας ευκαιρία να προχωρήσουμε σε αλλαγές που έχουν καθυστερήσει πολύ. Να δουλέψουμε πολύ σκληρά, να γίνουμε τουλάχιστον ανταγωνιστικοί, να φέρουμε αποτελέσματα. Οι Ελληνες ξέρουν πώς να το κάνουν αυτό. Εγώ ξέρω ότι γνωρίζουν πώς να το κάνουν αυτό. Τους έχω δει να το κάνουν».
Επιπλέον, όσον αφορά την κάκιστη πολιτική κρίση, «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω». Πολιτικοί και δημοσιογράφοι συναγωνίζονται τους ποδοσφαιριστές σε μεταγραφές ομάδων και κομμάτων, με το αζημίωτο!
Σας αφήνω με τις ωραίες σκέψεις του Robert Fulghum: «Πιστεύω ότι η φαντασία είναι ισχυρότερη από τη γνώση – ο μύθος πιο δυνατός από την ιστορία – τα όνειρα δυνατότερα από τα γεγονότα – η ελπίδα πάντοτε κατατροπώνει την πείρα – το γέλιο είναι θεραπεία στη θλίψη – η αγάπη δυνατότερη από τον θάνατο».
Ελάτε να γιορτάσουμε τον Μύθο του 1821, έστω και αν δεν είναι απόλυτα αληθινός. Οσοι δεν θέλουν μπορούν να μεταναστεύσουν.
* Ο κ. Ανδρέας Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.