Ο ταμίας του πολυκαταστήματος είχε πολύ σοβαρό ύφος. Απάντησε στην εύλογη ερώτηση του πελάτη, «Πόσα πρέπει να σας πληρώσω;» όπως έπρεπε: Πρέπει πρώτα να δώσετε 50 σεντς για να απαντήσω στην ερώτησή σας, είπε εξηγώντας ότι είναι τα «τέλη εξυπηρέτησης».
Στο καθαριστήριο ο πελάτης έδειχνε πρόθυμος να κάνει ό,τι του πουν. «Πόσα πρέπει να δώσω για να μάθω τι θα πληρώσω, όταν πάρω τα ρούχα μου;», ρώτησε.
Ο χασάπης ήταν ευγενικός και πρόσχαρος προς την πελατεία. «Καλημέρα, θα σας πω δωρεάν, πόσο κοστίζει το μοσχαρίσιο κρέας» ξεκαθάρισε, ενώ οι πελάτες δήλωναν ενθουσιασμένοι πως τον προτιμούν. Δεν χρέωνε «τέλη ενημέρωσης».
Αν οι σκηνές αυτές φαίνονται παράλογες, πρέπει να αλλάξετε γνώμη. Τα εμπορικά καταστήματα, το καθαριστήριο κι ο χασάπης της γειτονιάς έχουν μείνει… πίσω. Οι τράπεζες, όμως, όχι και γι’ αυτό θα χρεώνουν προμήθειες σε όλους. Για κάθε κίνηση. Ακόμα και για να μάθουν το υπόλοιπο του λογαριασμού τους οι πελάτες, δηλαδή να μάθουν τι χρήματα έχουν εμπιστευθεί οι ίδιοι στην τράπεζα. Εφόσον θα πληρώνουν για να μάθουν πόσα χρήματά τους διαχειρίζονται οι τράπεζες, πολύ περισσότερο υποχρεούνται να πληρώσουν επειδή τους δόθηκε αριθμός ΡΙΝ για να κάνουν συναλλαγές με την κάρτα. Σε ποιον ανήκει ένας αριθμός; Προφανώς σε εκείνον που μπορεί να χρεώνει ένα μικροποσό για να τον διαθέσει.
Το τσουνάμι νέων τραπεζικών χρεώσεων, ξεκίνησε ήδη με την επιβολή τέλους 2-3 ευρώ για κάθε ανάληψη από ΑΤΜ με χρεωστική κάρτα από λογαριασμό άλλης τράπεζας. Η κίνηση μοιάζει δικαιολογημένη, αφού «είσαι πελάτης άλλης τράπεζας και χρησιμοποιείς το δικό μας ΑΤΜ, πρέπει να πληρώσεις». Μοιάζει δικαιολογημένο αλλά ήταν απλώς η αρχή.
Από τα τέλη Οκτωβρίου και μέχρι το τέλος της χρονιάς ισχύει σειρά νέων επιβαρύνσεων για όποιον «πέρασε έξω από τράπεζα». Ηδη, οι τράπεζες αποφάσισαν:
– Ερώτηση υπολοίπου σε ΑΤΜ εντός Ευρωζώνης: 0,20 ευρώ (ισχύει από 31/10).
– Ερώτηση υπολοίπου σε ΑΤΜ εκτός Ευρωζώνης: 0,30 ευρώ (από 31/10).
– Αντίγραφο 7 τελευταίων κινήσεων σε ΑΤΜ (mini statement): 0,15 ευρώ (από 31/10).
– Εφάπαξ συνδρομή επανέκδοσης κατόπιν δήλωσης απώλειας / κλοπής / φθοράς / μη αυτοματοποιημένης ανανέωσης: 6 ευρώ (από 31/10).
– Επανέκδοση PIN ανεξαρτήτως τρόπου παραλαβής του: 3 ευρώ (ισχύει από 30/10).
– Εφάπαξ συνδρομή ανανέωσης κάρτας: 6 ευρώ (από 31/12).
Σημειώνεται ότι οι τράπεζες έχουν επιβάλει, μεταξύ άλλων, προμήθειες για: πληρωμή οργανισμών (ΔΕΗ, ΟΤΕ κ.λπ.), πληρωμή στο ταμείο τραπεζικού καταστήματος οφειλών προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία είτε με απευθείας χρέωση λογαριασμού είτε με μετρητά, προμήθεια για μεταφορά ποσού ακόμα και με e-banking σε λογαριασμό άλλης τράπεζας.
Οι τράπεζες προφανώς δεν είναι φιλανθρωπικά ιδρύματα, ούτε είναι υποχρεωμένες να αναλάβουν κρατικές υποθέσεις όπως η πληρωμή φόρων. Είναι λογικό να επιβάλουν κάποιο κόστος σε όποιον φορέα εξυπηρετούν, εισπράττοντας τα έσοδά του. Δεν έχουν υποχρέωση να κάνουν τον ταμία του Δημοσίου ή της ΔΕΗ. Υποθέτουμε ότι εισπράττουν από τον φορέα που εξυπηρετούν αμοιβή. Οταν, όμως, επιβάλλουν κόστος και στον δικό τους πελάτη, υπάρχει πρόβλημα. Επίσης, υπάρχει πρόβλημα όταν χρεώνουν τον πελάτη τους για την κάρτα ή το ΡΙΝ που εκδίδεται για να χρησιμοποιήσουν την υπηρεσία που προσφέρουν οι ίδιες. Είναι σαν να επιβάλει τέλος επειδή χρησιμοποίησε «μαχαίρι κοπής» ο χασάπης.
Οταν γίνεται προσπάθεια να χρησιμοποιούνται περισσότερο οι κάρτες για να περιοριστεί η φοροδιαφυγή, η αύξηση προμηθειών δεν είναι μια απλή τραπεζική εργασία. Είναι ισοδύναμο με επιβολή έμμεσου φόρου. Είναι «χαρτόσημο υπέρ των τραπεζών» και βαρύνει τους καταναλωτές. Ενας άδικος φόρος που δεν ενέκρινε η πλειοψηφία της Βουλής αλλά μάλλον τον ανέχεται.