Τι πρέπει να κάνει καλά ένας υπουργός Οικονομικών; Να σου φέρνει σωστά τα νούμερα. Αυτή την ολιγαρκή απάντηση άκουγε κανείς προεκλογικά από την επερχόμενη τότε κυβέρνηση.
Και, ακούγοντάς τη, δεν ήταν δύσκολο να κάνει τον συνειρμό με τον άνθρωπο που κατέληξε να κρατήσει το βαρύτερο χαρτοφυλάκιο.
Βαρύτερο; Μάλλον όχι πια. Η εποχή που ο υπουργός Οικονομικών είχε αποστολή υπουργού Στρατιωτικών σε καιρό πολέμου ανήκει στο παρελθόν. Ο Χρήστος Σταϊκούρας ενσαρκώνει αυτή τη μεταμνημονιακή αποδραματοποίηση. Η κυβέρνηση που προέκυψε από την 7η Ιουλίου είναι η πρώτη που δεν χρειάζεται να επενδύσει όλο το πολιτικό της κεφάλαιο σε μια ατέρμονη διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Στέλεχος νεοκαραμανλικής καταγωγής –γιος του Κώστα Σταϊκούρα, διευθυντή του πολιτικού γραφείου του Κώστα Καραμανλή–, ο βουλευτής Φθιώτιδας είχε μάθει να κρατάει «τα νούμερα», υπό τον Γιάννη Στουρνάρα, επί κυβερνήσεως Σαμαρά. Είχε, παρεμπιπτόντως, μάθει, από τη μεταχείριση που επιφύλασσε η Κοινοβουλευτική Ομάδα της Ν.Δ. στον πολιτικό του προϊστάμενο, πώς είναι να διαχειρίζεσαι οικονομικό χαρτοφυλάκιο σε δεξιά κυβέρνηση χωρίς να έχεις την αποδοχή της καραμανλικής πτέρυγας.
Η τύχη του Σταϊκούρα, πάντως, δεν μπορεί να συγκριθεί με του Στουρνάρα. Ο νυν δεν κόβει. Μοιράζει. Ή μάλλον κόβει μόνο φόρους. Η βιασύνη της κυβέρνησης να ανταποκριθεί σε αυτή τη βασική προσδοκία είναι που οδήγησε και τον εντεταλμένο κόφτη των φόρων σε μια κούρσα υποσχέσεων – προκειμένου να ικανοποιηθεί και η μόνιμη λαιμαργία των μίντια για καλές φορολογικές ειδήσεις. Ο ίλιγγος των ανασκευαζόμενων εξαγγελιών βρίσκει μάλλον το τέλος του στο φορολογικό νομοσχέδιο, του οποίου η διαβούλευση έκλεισε χθες με πάνω από οκτακόσια σχόλια.
Υπάρχει πίσω από το φορολογικό ντόπινγκ της κυβέρνησης ένας προορισμός; Προς τα πού θέλουμε να τρέξει η ελληνική οικονομία όταν απαλλαγεί από τα βάρη;
Θα μπορούσε κανείς να συναρμολογήσει ένα τέτοιο πλάνο από τις μέχρι τώρα πρωτοβουλίες – από αυτές που έχουν ήδη παρουσιαστεί, και όχι από αυτές που μπορεί πάλι να εμφανιστούν οψίμως στη Βουλή. Θα έβλεπε την έμφαση στη διευκόλυνση όχι μόνο των επιχειρήσεων, αλλά και των επιχειρηματιών – όπως στην κυοφορούμενη χαλάρωση της ευθύνης των διοικητικών στελεχών για τις φορολογικές οφειλές. Θα έβλεπε την πριμοδότηση της οικοδομικής δραστηριότητας και της αγοράς ακινήτων, με την ταυτόχρονη ενίσχυση των κινήτρων προσέλκυσης υπηκόων τρίτων χωρών. Θα έβλεπε, δηλαδή, μια πολιτική που, σε συνδυασμό με το τουριστικό υπόβαθρο της χώρας, κατατείνει σε ένα μοντέλο κυπριακού καπιταλισμού. Καπιταλισμού προορισμένου να υποδέχεται το πολύ χρήμα των πολύ λίγων από τις αναδυόμενες οικονομίες.
Προσεχώς Ρώσοι, Αραβες, Κινέζοι. Ανοίγουμε και σας περιμένουμε.