Μπορεί να μην ήταν καθωσπρέπει. Μπορεί η συγκατάβαση με την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης αντιμετώπισε τον αντίπαλό του –φτάνοντας κιόλας στο σημείο να τον νουθετήσει για την αυτοκαταστροφική ρητορική του που «βολεύει» την κυβέρνηση– να προδίδει υπερβολική αυτοπεποίθηση.
Το ότι ήταν ασυνήθιστα ωμή η διαπίστωση, δεν σημαίνει όμως ότι είναι και λάθος. Διαβασμένη ανάποδα, η παρατήρηση του Μητσοτάκη στη Βουλή ισοδυναμεί με αναγνώριση της καλής του τύχης. Ο πρωθυπουργός είναι, όντως, τυχερός που ο αντίπαλός του έχει σκαλώσει στον βρόχο μιας παρελθούσας πολιτικής φάσης.
Παθαίνοντας βίαιη «ανωρίμανση» –περιπίπτοντας σε αντίστροφη αλλαγή μεταβολισμού, από αυτή που είχε υποστεί όταν πήρε την εξουσία– ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει να ολισθαίνει μόνος, χωρίς πίεση, στο περιθώριο. Οι μετρήσεις για τα ποσοστά αποδοχής των κυβερνητικών επιλογών στα πανεπιστήμια και στην πολιτική ασφάλειας –και, κυρίως, η σημαντική απήχηση της ατζέντας αυτής ακόμη και στο εκλογικό ακροατήριο της αξιωματικής αντιπολίτευσης– δείχνουν ότι ο Μητσοτάκης απολαμβάνει σπάνια μοναξιά στη σκηνή.
Σπάνια; Οχι και τόσο. Αρκεί κανείς να ανατρέξει στο πρώτο εξάμηνο του 2015. Τα ποσοστά αποδοχής της τότε κυβέρνησης που αυτοδιαφημιζόταν σαν «η κάθε λέξη του Συντάγματος» είναι ανάλογα με τα σημερινά. Ο πρώιμος ΣΥΡΙΖΑ είχε ένα πολιτικό κεφάλαιο που μπορεί να συγκριθεί ποσοτικά με του Μητσοτάκη.
Το ερώτημα είναι πώς διαθέτει κανείς αυτό το κεφάλαιο. Ο φρέσκος Τσίπρας το είχε τότε χρησιμοποιήσει ως δύναμη πυρός για το πιο ριψοκίνδυνο και το πιο διχαστικό εγχείρημα (τουλάχιστον) στη μεταπολιτευτική ιστορία. Το χρησιμοποίησε έτσι, και σε εννιά μήνες το είχε κιόλας σπαταλήσει μόνο σε ελιγμούς για τη σταθεροποίηση της εξουσίας του – χωρίς δηλαδή να έχει ασχοληθεί ακόμη με την όντως διακυβέρνηση.
Η μητσοτακική μέθοδος μοιάζει να έχει ενσωματώσει το δίδαγμα από το τραύμα της δημοκρατίας της κρίσης. Την Παρασκευή στη Βουλή, ο πρωθυπουργός ήταν στο τέλος συναινετικός ακόμη και με τον αντίπαλό του, ο οποίος του επιτέθηκε με όλα τα πακέτα αντισυστημικής καταγγελίας που είχε στοκάρει την προηγούμενη πολιτική περίοδο.
Εκανε δηλαδή αυτό που ποτέ δεν δοκίμασε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ: Να μιλάει συναινετικά –για την αναθεώρηση του Συντάγματος και την ψήφο των αποδήμων– για να πείσει ότι δεν εννοεί σαν κομματικά στρατηγήματα τις συναινέσεις. Και, κυρίως, να μιλάει με επίγνωση ότι το έδαφος της πολιτικής αντιπαράθεσης το καθορίζει ο ισχυρός – που στην παρούσα συγκυρία είναι η κυβέρνηση.
Με την άρνησή του να ακολουθήσει τον Τσίπρα σε μια προϊουλιανή λασπομαχία, ο Μητσοτάκης κάνει χάρη στον εαυτό του. Οικονομεί ενέργεια, εκεί που τη σπατάλησε αλόγιστα ο προκάτοχός του. Αντί να αντιπολιτεύεται την αντιπολίτευση, κυβερνά.