Αναρχικοί εισβάλλουν σε συνελεύσεις φοιτητών (συνέβη στο Πάντειο και στην ΑΣΟΕΕ) με μαδέρια, λένε πως «κουμάντο εδώ κάνουμε εμείς», απειλούν τον κόσμο, καρυδώνουν φοιτήτρια, στέλνουν στο νοσοκομείο φοιτητή. Το σωματείο εργαζομένων στο μετρό, την Τρίτη, κατεβάζει αιφνιδιαστικά τον διακόπτη του μετρό επειδή ζητήθηκε από 21 εργαζομένους, οι οποίοι είχαν μεταταχθεί σε διοικητικές θέσεις, να επιστρέψουν στις οργανικές τους θέσεις στα εκδοτήρια. «Θα έβρισκα λύση εάν ήξερα για την απεργία νωρίτερα. Τώρα έδωσα 25 ευρώ σε ταξί για να πάω από την Παλλήνη στη δουλειά», μου είπε ιδιωτικός υπάλληλος. Δύο περιστατικά καταγεγραμμένα μέσα σε ένα μήνα, σε μια περίοδο που η Ελλάδα λέει πως οδεύει σε καλύτερες μέρες. Η δυσκολία να οργανωθεί ιδεολογική συζήτηση –όπως κάποιοι επιχειρούν, και όχι καζούρα ή καβγάς καφενείου– επί γεγονότων που βάλλουν κατά του πολιτικού μέτρου (π.χ. ξυλοδαρμοί σε ΑΕΙ, αιφνιδιαστικές απεργίες που παραλύουν την πόλη) καταδεικνύει την αδυναμία των αριστερών κομμάτων –και μεταξύ αυτών της αξιωματικής αντιπολίτευσης– να εφεύρουν νέους διαύλους επικοινωνίας με τους πολίτες. Δεν είναι δύσκολο, λοιπόν, η κυβέρνηση να εφαρμόσει την πολιτική της σε μια κοινωνία απηυδισμένη, σε μια γη καμένη με προσάναμμα τα ιδεολογικά απολιθώματα του πρόσφατου παρελθόντος, που υποστηρίζουν το άσυλο όταν οι αναρχικοί σπέρνουν τον φόβο, που μιλούν για συνδικαλιστικές ελευθερίες όταν μετρημένοι στα δάχτυλα απεργοί ταλαιπωρούν μια πρωτεύουσα.
Η απώλεια του μέτρου και η υπερίσχυση των ακραίων εντυπωσιασμών που εκστομίζονται –πολλές φορές και ως στιχάκια με ρίμα συνθήματα όπως «γουρούνια, δολοφόνοι»– αποτελούν βασικό στοιχείο επιτυχίας στη φεϊσμπουκική δημοκρατία· εκεί όπου οι πολίτες γίνονται δημοσιογράφοι, νομικοί, εισαγγελείς και ψυχολόγοι. Οχι όμως και στην πραγματική ζωή.
Μέχρι τώρα οι περισσότεροι δείχνουν να ψάχνουν μόνο τον χαβαλέ, το αραλίκι και το βόλεμα στο Δημόσιο και «δεν πάν’ να πλακώσουν τον γείτονα, φτάνει να μην πλακώσουν εμένα». Εστω κι αν ο γείτονας τρώει ξύλο, έστω κι αν το παιδί του αγνώστου καρυδώνεται δίπλα μου, έστω κι αν ο ταλαίπωρος εργαζόμενος αναγκάζεται να δώσει ένα μεροκάματο στο ταξί για να πάει στη δουλειά του!
Ωστόσο, η αναζήτηση του μέτρου δεν αποτελεί μόνο προσωπική υπόθεση των πολιτών· είναι και συλλογική και, κυρίως, θεσμική. Οποιος χάνει το μέτρο, όπως παλαιότερα συνέβη με την αλόγιστη ιδεολογικοποίηση των ακροτήτων, κινδυνεύει να μοιάσει με ό,τι βδελύσσεται.