Ο Σακίλ Ο’ Νιλ στην αρχή τον έλεγε φιγουρατζή. «Showboat». Και ήταν. Ηταν από τους αθλητές εκείνους που, με την παράστασή τους, σε έπειθαν ότι με το παιχνίδι δεν παίζουμε. Επαιζε σαν να κρεμόταν από κάθε δευτερόλεπτο στο παρκέ η ύπαρξή του.
Ενα μεγα-θέατρο, όπως το αμερικανικό πρωτάθλημα μπάσκετ, απαιτεί από τους πρωταγωνιστές του να είναι κάτι περισσότερο από καλοί καλαθοσφαιριστές. Απαιτεί να είναι και ηθοποιοί, και χορευτές, και πολεμιστές. Οχι απλώς λαϊκοί καλλιτέχνες, αλλά ζωντανοί λαϊκοί μύθοι.
Ο Κόμπι Μπράιαντ ήταν προορισμένος γι’ αυτόν τον ρόλο. Τον μύθο του τον έφτιαξε με σκέτο ένστικτο. Μεγαλώνοντας, όμως, τον καλλιέργησε σαν επαγγελματίας του θεάματος. Καλύτερα από όλους το είχε ορίσει ο ίδιος, όταν, σε μια συνέντευξή του στο New Yorker, είχε μιλήσει για την «ασχήμια του μεγαλείου».
Το δικό του αποτρόπαιο μεγαλείο συμπυκνώνεται σε εκείνο το ματς που του σκίστηκε ο αχίλλειος τένοντας. «Δεν μπορείς να τον κολλήσεις με μια ταινία;» είχε ρωτήσει, πεσμένος ακόμη, τον γιατρό των Λέικερς. Το κλισέ της εξέδρας, που ζητάει από τα ινδάλματά της να «ματώσουν», πήρε έτσι στην περίπτωση του Μπράιαντ αιματηρή κυριολεξία.
Γιατί ακόμη και στα σχολαστικώς σκηνοθετημένα θεάματα, ακόμη και σε μια διαρκή υπερπαραγωγή όπως είναι το NBA, ο σκοπός δεν παύει να είναι αρχαϊκός: η άγρια τέρψη. Η «ασχήμια» της ωμής δύναμης σε εκθαμβωτική άμιλλα με το «μεγαλείο» της δεξιοτεχνίας.
Η γενιά που υπηρετεί τώρα αυτή τη φαντασμαγορία αγάπησε το μπάσκετ όταν μεσουρανούσε ο Μπράιαντ. Για τον έφηβο που φαντάζεται κάποτε να παίξει μπάσκετ, ο σούπερ σταρ που διάλεξε για «μάσκα» το όνομα ενός φονικού ερπετού, ήταν μαγνήτης τόσο για τα αθλητικά του χαρίσματα όσο και για την (αντ)αγωνιστική του ιδιοσυγκρασία.
Τώρα, για να δείξουν την απόσταση που χωρίζει πάντα τον ρόλο από τον άνθρωπο –την απόσταση από τον «Μάμπα» στον Κόμπι– πολλοί θυμίζουν εκείνη την κατηγορία για βιασμό, την οποία ο ίδιος είχε σχεδόν ομολογήσει. Ομως, με μια δόση υπερβολής, θα έλεγε κανείς ότι η βίαιη πράξη δεν δήλωνε απόσταση· έμοιαζε με δραπέτευση των πιο εγωτικών πτυχών του ρόλου στην όντως ζωή. Ο «Μάμπα» είχε πάρει τα ηνία από τον Κόμπι.
Υπάρχει, αντιθέτως, ένα στιγμιότυπο τραβηγμένο ένα μήνα πριν από τον θάνατό του, από ένα παιχνίδι των Νετς. Εκεί το πρόσωπο δεν θυμίζει σε τίποτε τον ρόλο. Ο Μπράιαντ βλέπει το ματς και το εξηγεί χειρονομώντας στην κόρη του, την Τζιάνα – περισσότερο με το ύφος του μπαμπά-που-ξέρει, παρά με τη «μύτη» του ειδικού.
Εκεί, στο περιθώριο της αρένας, είναι ήρεμος. Η μικρή γελάει. Κι εκείνος κοιτάει το γέλιο της και δεν το χορταίνει.