Αν ο καφές ήταν απλώς ένας καφές, δεν θα τον έπιναν στη «Μεγάλη Βρεταννία». Η συνάντηση του Κώστα Γείτονα με τον Αλέκο Φλαμπουράρη την προηγούμενη εβδομάδα, έγινε στο κεντρικό ξενοδοχείο για να τους δουν. Και επισημοποίησε έτσι μια πρότερη συνεννόηση κορυφής μεταξύ των δύο κομμάτων.
Ο Γείτονας είναι για τη Φώφη Γεννηματά ό,τι ο Φλαμπουράρης για τον Τσίπρα: Ενας καλός θείος, που διατηρεί τη θέση του στον αρχηγικό κύκλο για λόγους λιγότερο πολιτικούς και περισσότερο προσωπικούς. Το πολιτικό μήνυμα που η Φώφη και ο Τσίπρας δοκίμασαν να στείλουν διά της καφενειακής σύναξης των ομολόγων θείων δεν μπορεί παρά να απευθύνεται στον Μητσοτάκη.
Τι ήθελαν να του πουν; Από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ το μήνυμα είναι ότι δεν μπορεί να λογίζεται το κόμμα της Κεντροαριστεράς ως κοινοβουλευτική εφεδρεία της συμπολίτευσης για ασκήσεις συναίνεσης. Η κυβέρνηση προχώρησε μόνη της στον εκλογικό νόμο. Και αυτό το ακούει κανείς ως αιτία ενόχλησης της Χαριλάου Τρικούπη.
Το πρόβλημα, πάντως, δεν φαίνεται να είναι η μονομέρεια της κυβέρνησης. Αμφότερα τα κόμματα της αντιπολίτευσης έχουν λόγους να φοβούνται το ενδεχόμενο μιας πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, με δικαιολογία την εξουδετέρωση της απλής αναλογικής. Ο μεταξύ τους δημόσιος χαριεντισμός προσλαμβάνει και αυτό το νόημα: Επικυρώνει την προειδοποιητική βολή Τσίπρα, ότι οι εκλογές με απλή αναλογική δεν είναι καταδικασμένες να αποβούν άγονες· ότι μπορεί να οδηγήσουν στον σχηματισμό «προοδευτικής πλειοψηφίας».
Με τα σημερινά δημοσκοπικά δεδομένα, το «φόβητρο» δεν φοβίζει κανέναν. Αντιθέτως, προδίδει μόνο τους εκλογικούς φόβους εκείνων που προσπαθούν να το επισείσουν.
Ο φόβος, όμως, είναι ήδη κάτι κοινό. Είναι το πρώτο που βρέθηκαν να μοιράζονται τα τελευταία δέκα χρόνια ο βιότοπος του ΠΑΣΟΚ με τον βιότοπο του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κοινός αντίπαλος έχει μαλακώσει την αντισυριζαϊκή όρεξη ηγετικών στελεχών του ΚΙΝΑΛ. Δεν έχει, λένε, πια κανένα νόημα να ξυπνούν κάθε πρωί και να προσπαθούν να φάνε δύο-τρεις συριζαίους για πρωινό.
Σταδιακά, η δυνατότητα μετατροπής του κοινού φόβου σε κοινό τόπο αρχίζει να διαφαίνεται και στην αντιπολιτευτική ατζέντα των δύο: μόνιμη 13η σύνταξη, παντιέρα ρόσα στους πλειστηριασμούς, συλλογικές συμβάσεις, εγκόλπωση των συνδικαλιστών. Ο κοινός τόπος βρίσκεται στην αντιδεξιά κοινοτοπία.
Εχουν δίκιο όσοι εκτιμούν ότι η ώσμωση ΚΙΝΑΛ – ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εξέλιξη που ίσως άργησε. Οι συγγενείς καταβολές θα μπορούσαν να είχαν οδηγήσει νωρίτερα σε προσέγγιση. Αν αυτό δεν συνέβη, είναι επειδή ο Τσίπρας κινήθηκε απέναντι στο ΠΑΣΟΚ με την ακατάσχετη λαιμαργία του νεόπλουτου.
Τώρα, το γεύμα μοιάζει έτοιμο να παραδοθεί στον κανιβαλισμό του.